Lewetiracetam (Lewetyracetam), Levetiracetamum - Zastosowanie, działanie, opis

Lewetiracetam znajduje zastosowanie w monoterapii napadów częściowych lub
częściowych wtórnie uogólnionych u pacjentów powyżej 16 lat z nowo zdiagnozowaną padaczką.

Jako leczenie uzupełniające jest stosowany w leczeniu napadów częściowych lub częściowych wtórnie uogólnionych u pacjentow w wieku powyżej 1 miesiąca z padaczką, w terapii napadów mioklonicznych u chorych od 12 lat z młodzieńczą padaczką miokloniczną oraz w terapii napadów toniczno-klonicznych pierwotnie uogólnionych u pacjentow powyżej 12 roku zycia z idiopatyczną padaczką uogólnioną.

Levetiracetam w tabletkach stosowany jest doustnie, niezależnie od posiłku, popijając odpowiednią ilością płynu.

Roztwór doustny można podać w szklance wody lub w butelce dla  dziecka.

Dawkowanie leku zawsze określa lekarz specjalista. Jest ono uzależnione od rodzaju terapii, a także chorób współistniejących pacjenta.

W monoterapii początkowo dawka dobowa wynosi 1000 mg i osiąga się ją po tygodniu stosowania dawki dobowej 500 mg, w zależności od efektu można zwiększać ją o 500 mg co 2 tyg  aż do uzyskania dawki dobowej maksymalnej 3000mg.

W terapii wspomagającej u dorosłych powyżej 18 roku życia i młodzieży powyżej 17 lat (o wadze powyżej 50kg) zakres dawek wynosi 1000-3000mg. Terapia zaczyna się od 1000 mg i i w zależności od tolerancji na lek i jego skuteczności działania dawkę dobową możemy zwiększać co 2-4 tygodnie o 500 mg.

W przypadku pacjentów z zaburzoną czynnością nerek lub osób starszych dawka dobowa ustalana jest indywidualnie.

W przypadku dzieci poniżej 16 roku życia dawkowanie ustalane jest indywidualnie wg masy ciała.

 

Jakiekolwiek objawy nadwrażliwości na lewetyracetam są przeciwskazaniem do jego stosowania.

W przypadku kończenia terapii lewetiracetamem konieczne jest stopniowe odstawianie produktu. Osoby dorosłe co 2-4 tyg zmniejszają dawkę dobową o 1000 mg, zaś niemowlęta powyżej 6 miesiąca życia, dzieci i młodzież, których masa ciała nie przekracza 50 kg w ciągu doby zmniejszają dawkę co 2 tyg tak, aby nie przekroczyć redukcji o więcej niż 20 mg-kg m.c.. U niemowląt poniżej 6 miesiąca życia obniżanie dawki następuje co 2 tygodnie nie przekraczając redukcji dobowej o więcej niż 14 mg/kg mc.

Nie zaleca się stosowania lewetiracetamu poniżej 6 miesiąca życia.

U osób, którym podawano leki przeciwpadaczkowe, również lewetiracetam odnotowano przypadki targnięć na własne życie, prób, myśli i zachowań samobójczych. Stąd też należy objąć specjalistyczną opieką i leczeniem pacjentów objawiających stany depresyjne i (lub) myśli oraz zachowania samobójcze.

 

Równoległa terapia obydwoma lekami zwiększa możliwość wystąpienia działań niepożądanych metotreksatu, szczególnie w zakresie zmniejszenia ilości wszystkich frakcji krwinek, a także w kierunku jego hepatotoksyczności i nefrotoksyczności.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Metotreksat (Methotrexate)	antymetaboilty kwasu foliowego (inhibitory reduktazy kwasu dihydrofoliowego)

Równoczesne stosowanie obu tych leków prowadzi do potęgowania senności w czasie dnia. Mogą pojawić się trudności z kojarzeniem, myśleniem oraz wykonaniem precyzyjnych ruchów. Nierzadko pojawiają się uczucia zmęczenia i osłabienia.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Zolpidem (Zolpidem)	niebenzodiazepinowe leki nasenne

Jednoczesne stosowanie tych leków może powodować nadmierne uspokojenie, senność, zawroty głowy, trudności z koncentracją, problemy z wykonaniem zamierzonych ruchów.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Difenhydramina (Diphenhydramine)	antagoniści receptorów histaminowych H1 z działaniem ośrodkowym

W trakcie stosowania obu leków odczuwalne może być nadmierne uspokojenie i apatia, zawroty głowy, utrudnione kojarzenie i spostrzegawczość. Mogą również wystąpić nieprawidłowości ze strony układu oddechwego, nieregularne tempo oddechu, duszności, zasinienie skóry, spłycenie oddechu wraz Z zatrzymaniem oddychania.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Haloperidol (Haloperidol)	neuroleptyki klasyczne - pochodne butyrofenonu

Równoczesne przyjmowanie obu leków może powodować osłabienie działania przeciwpadaczkowego lewetyracetamu oraz nasilenie objawów toksycznego działania karbamazepiny

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Karbamazepina (Carbamazepine)	leki przeciwpadaczkowe - blokujące kanały sodowe

Jednoczesne stosowanie obu leków może wywołać nadmierne wyciszenie i uspokojenie (sedację).

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Briwaracetam (Brivaracetam)	inne leki przeciwpadaczkowe

Stosowanie obu leków jednocześnie może powodować osłabienie działania lewetyracetamu i nasilenie działania fenytoiny, szczególnie jej działań niepożądanych .

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Fenytoina (Phenytoin)	leki przeciwpadaczkowe - blokujące kanały sodowe i stabilizujące błony neuronów

Ze względu na możliwość wystąpienia senności, zawrotów głowy i innych objawów ze strony ośrodkowego układu nerwowego pacjentom stosującym levetiracetam zaleca się szczególną ostrożność podczas prowadzenia pojazdów czy obsługiwania maszyn.

 Nie zaleca się stosowania levetiracetamu w czasie ciąży, jak również u kobiet w wieku rozrodczym niestosującym skutecznej antykoncepcji. Z badań na zwierzętach wynika, iż ma on wysoce negatywny wpływ na procesy rozrodcze. Należy wziąć też pod uwagę, że zaprzestanie leczenia przeciwpadaczkowego u kobiet w ciąży może spowodować zwiększenie objawów choroby, które mogą być szkodliwe zarówno dla matki jak i płodu. Z tego względu należy pacjentkom w ciąży stosującym lewetiracetam zapewnić odpowiednią kontrolę specjalistyczną.

Lewetiracetam przenika do pokarmu matki, dlatego karmienie piersią w czasie terapii tym lekiem nie jest zalecane.

Z przedklinicznych danych o bezpieczeństwie uzyskanych z  badań na zwierzętach wynika, że lewetiracetam nie ma szkodliwego wpływu na płodność.

Zastosowanie zbyt wysokiej dawki lewetiracetamu manifestuje się zwiększoną sennością, pobudzeniem, agresją. Może dojść też do utraty świadomości, depresji oddechowej czy śpiączki.

Lewetiracetam to lek przeciwpadaczkowy, którego mechanizm działania nie został dokładnie poznany. Najprawdopodobniej wpływa na stężenie  jonów wapniowych w neuronach, częściowo hamując prądy wapnia typu N oraz ograniczając uwalnianie jonów wapniowych zmagazynowanych wewnątrz neuronów. Znosi również częściowo wzniecane przez cynk i beta-karboliny stopowanie prądów bramkowanych przez GABA i glicynę. Lewetyracetam chroni przed drgawkami napadów padaczkowych częściowych i pierwotnie uogólnionych, nie działa drgawkotwórczo.

Lewetyracetam bardzo szybko i praktycznie całkowicie wchłania się po podaniu doustnym. Jego stężenie maksymalne w osoczu osiągane jest po 1,3h.

Ani lewetiracetam, ani jego główny metabolit, nie wiążą się w sposób istotny z białkami osocza (<10%). Najprawdopodobniej nie przenikają też do innych tkanek ustroju.

Główny szlak metabolizmu lewetiracetamu polega na enzymatycznej hydrolizie grupy acetamidowej. W ten sposób powstaje główny metabolit ucb L057, który nie jest aktywny farmakologicznie. Jego wytwarzanie nie jest związane z wątrobowymi enzymami cytochromu P450, natomiast zachodzi w różnych tkankach, np. w komórkach krwi.

Lewetiracetam wydalany jest w znacznym stopniu (95%) z moczem. Tylko niewielki jego odsetek (0,3%) eliminowany jest z kałem. Klirens nerkowy lewetyracetamu i ucb L057 wskazuje na to, że lewetyracetam jest wydalany  przez nerki. Odbywa się to na drodze filtracji kłębuszkowej z ponowną absorpcją kanalikową. Główny metabolit jest również wydalany przez aktywne wydzielanie kanalikowe, niezależnie od poprzedniego procesu.