Laronidaza, Laronidasum - Zastosowanie, działanie, opis

Laronidaza jest wskazana jako preparat substytucyjny, długotrwale podawany osobom z potwierdzoną klinicznie mukopolisacharydozą typu I (MPS I), w celu łagodzenia objawów nieneurologicznych spowodowanych chorobą. Mukopolisacharydoza jest jednostką chorobową, która cechuje się niedoborem α-L-iduronidazy, odpowiedzialnej za rozkład mukopolisacharydów, co w konsekwencji prowadzi do gromadzenia się ich w organizmie, aż do niewydolności wielonarządowej.

Laronidazę zaleca się dawkować raz w tygodniu we wlewie dożylnym. Zalecana dawka to 100 j.m./kg mc. Całkowitą objętość sporządzonego z 0,9% roztworu do injekcji chlorku sodu  oraz preparatu z laronidazą, leku należy podać przed upływem 4 godzin, dostosowując odpowiednio prędkość przepływu.

Głównym przeciwwskazaniem do podania laronidazy jest nadwrażliwość na substancję czynną, objawiającą się np. reakcją anafilaktyczną.

W trakcie trwania terapii przy udziale laronidazy mogą pojawić się reakcje związane z infuzją ( z ang. IAR – Infusion Associated Reactions), czyli ogół reakcji niepożądanych, które występują podczas trwania wlewu oraz reakcje pojawiające się pod koniec dnia, w którym przeprowadzono infuzję. Pacjenci, którzy leczeni są laronidazą, są ściśle monitorowani pod kątem immunologicznym, tj. oznaczane jest miano przeciwciał, ze względu na możliwość pojawienia się ryzyka reakcji immunologicznych. Jak donoszą badania kliniczne III fazy, większość pacjentów, po około trzech miesiącach od rozpoczęcia leczenia, wytwarza przeciwciała klasy IgG przeciwko laronidazie. Należy zachować szczególna ostrożność podczas podawania laronidazy pacjentom, u których pojawiły się te przeciwciała oraz u tych, u których wystąpiły objawy IAR, podając leki przeciwhistaminowe lub leki przeciwgorączkowe oraz zmniejszając szybkość przepływu. 

Przed podaniem leku należy dokładnie i wnikliwie ocenić stan zdrowia pacjenta. Z praktyki klinicznej wynika, że u osób z chorobami współistniejącymi ryzyko wystąpienia działań niepożądanych związanych z infuzją, jest większe. 

U pacjentów, którzy przebyli ciężkie choroby górnych dróg oddechowych przed podaniem laronidazy, częściej odnotowuje się ciężkie objawy związane z infuzją. Ta grupa pacjentów należy szczególnie uważać podczas podawania leku, dlatego są oni stale kontrolowani w warunkach klinicznych, na sali z zestawem do nagłej resuscytacji krążeniowo – oddechowej.

Ze względu na znajomość metabolizmu laronidazy, nie przeprowadzono badań klinicznych dotyczących interakcji tej substancji z innymi produktami leczniczymi, ponieważ mało prawdopodobne jest wchodzenie w interakcję przy współudziale cytochromu P-450.

Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu laronidazy na prowadzenie pojazdów mechanicznych oraz obsługę maszyn tego typu.

Laronidazy nie należy stosować w czasie ciąży, ponieważ nie ma wystarczającej ilości badań obejmujących populację kobiet w ciąży, które wskazywałyby na słuszność lub zakazywałyby terapii tą substancją.  Dotychczasowe badania na zwierzętach donoszą, że laronidaza nie wpływa negatywnie bezpośrednio lub pośrednio  na przebieg ciąży, poród oraz na dziecko w okresie płodowym i okresie rozwojowym po narodzinach. W przypadku konieczności podania, należy rozważyć korzyści dla matki płynące z terapii tą substancją, nad potencjalnym zagrożeniem dla dziecka.

Brak badań dotyczących wpływu laronidazy wydalanej z mlekiem kobiecym na noworodki, sugeruje zaprzestanie karmienia piersią w czasie prowadzenia terapii tą substancją. Istnieje domniemanie, że laronidaza wydzielana jest z mlekiem matki.

Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu laronidazy na płodność.

Zdecydowana większość przypadków występowania działań niepożądanych  podczas terapii laronidazy, związana jest z reakcją na infuzję. Najczęstszymi skutkami ubocznymi zgłaszanymi podczas enzymatycznej terapii zastępczej są: wysypka, ból głowy, ból brzucha, nudności, gorączka, bóle stawów, kończyn oraz grzbietu, częstoskurcz, zwiększenie ciśnienia tętniczego, dreszcze, nagłe zaczerwienienie skóry, zmniejszenie wysycenia hemoglobiny krwi tętniczej tlenem (spadek saturacij). Na początku, po wprowadzeniu laronidazy na rynek farmaceutyczny,  odnotowywano ciężkie przypadki działań niepożądanych związanych z infuzją, jak np.: niedotlenienie narządów i tkanek, dreszcze i rumień, wystąpienie sinicy, przyspieszony oddech, gorączka i wymioty.  Z biegiem czasu ilość zgłaszanych tego typu reakcji spadła. 

Dotychczas nie zgłoszono żadnego przypadku przedawkowania laronidazy.

Enzymatyczna terapia zastępcza laronidazą polega na podawaniu enzymu, którego w organizmie jest zbyt mało, by odnowić aktywność enzymatyczną, zhydrolizować nagromadzone mukopolisacharydy (glikozoaminoglikany) oraz zapobiec ich dalszej kumulacji w narządach wewnętrznych. Po podaniu dożylnym, enzym jest transportowany, przy udziale receptorów mannozo-6-fosforanowych, do lizosomów.

Po podaniu dożylnym, laronidaza jest transportowana i pobierana przez komórki, przy udziale receptorów mannozo-6-fosforanowych,  do lizosomów.