Lakozamid, Lacosamide - Zastosowanie, działanie, opis

Lakozamid znajduje zastosowanie w monoterapii lub terapii wspomagającej w leczeniu padaczki u pacjentów dorosłych, młodzieży oraz dzieci od 4 lat. Leczenie dotyczy napadów częściowych oraz częściowych wtórnie uogólnionych i ma na celu zmniejszenie liczby napadów padaczkowych.

Lakozamid wskazany jest również w terapii dodanej u pacjentów od lat 16 z rozpoznaną padaczką ogniskową z brakiem kontroli napadów albo w przypadku nietolerancji leczenia z wykorzystaniem przynajmniej trzech prób terapii dodanej.

W fazie badań pozostaje pozarejestracyjne wskazanie do stosowania lakozamidu w leczeniu bólu oraz zaburzeń psychicznych. 

Dawka stosowana w leczeniu lakozamidem zależna jest od wieku, masy ciała, występowania chorób współistniejących, stanu wydolności nerek oraz wątroby.

Dawka dobowa zazwyczaj stosowana u dorosłych mieści się w zakresie od 50 mg do 200 mg.

Lakozamid stosuje się doustnie w formie tabletek lub syropu, niezależnie od posiłku. Leczenie w postaci wstrzyknięć w postaci roztworu do infuzji wykorzystuje się w krótkotrwałej terapii u pacjentów, u których leczenie doustne nie jest możliwe.

Przeciwwskazaniem do stosowania jest blok przedsionkowo-komorowy w stopniu drugim lub trzecim.

Pacjenci leczeni lakozamidem wykazują większą skłonność do myśli i  zachowań samobójczych, dlatego powinni pozostawać oni pod szczególną obserwacją opiekunów, rodziny oraz uzyskać odpowiednią pomoc medyczna w razie wystąpienia takich objawów. 

Szczególną ostrożność należy zachować również u pacjentów z ciężkimi chorobami serca lub zaburzeniami rytmu serca. Należy uczulić ich, aby zgłaszali objawy migotania przedsionków, czy kołatania serca. Warto rozważyć wykonanie badania EKG przed każdorazową decyzją zwiększenia dawki lakozamidu. 

Należy uprzedzić pacjentów rozpoczynających leczenie lakozamidem o możliwości pojawienia się zawrotów głowy, które mogą przyczynić się do częstszych upadków i urazów. 

Ostrożność zaleca się również u pacjentów pediatrycznych z zespołami padaczkowymi (napady padaczkowe ogniskowe i uogólnione występują równocześnie).

Stosując lakozamid należy zachować ostrożność u pacjentów leczonych innymi lekami przeciwpadaczkowymi, typu karbamzaepina, lamotrygina, pregabalina, eslikarbazepina. 

Nie należy łączyć lakozamidu z lekami przeciwarytmicznymi należącymi do I klasy (metoprolol, atenolol, karwedilol).

Do nasilenia działania lakozamidu i jego działań niepożądanych mogą doprowadzić niektóre leki przeciwgrzybicze, np. ketokonazol, itrakonazol oraz antybiotyki (klarytromycyna) i leki przeciwwirusowe (rytonawir, atazanawir). 

Przy zastosowaniu leczenia lakozamidem obserwuje się niewielki lub pośredni wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów oraz obsługiwania urządzeń mechanicznych. Pacjenci powinni powstrzymać się od wykonywania takich czynności do momentu aż przekonają się w jakim stopniu lakozamid wpływa na ich zdolność reakcji. Najczęściej obserwuje się niewyraźne widzenie lub zawroty głowy.

Wyciągi z dziurawca stosowane równocześnie z lakozamidem powodują osłabienie  jego działania i mniejszą skuteczność w leczeniu napadów padaczkowych.

Brak odpowiednich badań odnośnie stosowania lakozamidu w okresie ciąży. Zaobserwowano, że przy stosowaniu leków przeciwpadaczkowych u kobiet w ciąży  częściej pojawiają się wady rozwojowe  u płodu, jednak nie zostało to udowodnione klinicznie. Z uwagi na zachowanie bezpieczeństwa nienarodzonego dziecka nie stosuje się lakozamidu w ciąży. Należy jednak rozważyć leczenie lakozamidem, jeżeli korzyść dla matki zdecydowanie przewyższa potencjalne zagrożenie dla zdrowia płodu. 

Nie ma wystarczających badań u ludzi, aby stwierdzić czy lakozamid przenika do mleka kobiety karmiącej. Dla zachowania bezpieczeństwa dziecka zaleca się zaprzestać karmienia piersią.

Nie stwierdzono wpływu na płodność u ludzi po zastosowaniu lakozamidu.

Podanie dożylne: rumień, ból lub dyskomfort w miejscu podania, podrażnienie.

Przy przedawkowaniu lakozamidu obserwuje się głównie objawy ze strony ośrodkowego układu nerwowego oraz układu pokarmowego. Najczęściej pojawiają się zawroty głowy, nasilone napady padaczkowe, dolegliwości dyspeptyczne (nudności, wymioty). Niekiedy przy przedawkowaniu lakozamidu w większych dawkach może dojść do zaburzeń rytmu serca, śpiączki, wstrząsu, a nawet śmierci pacjenta. 

Mechanizm działania lakozamidu polega na wybiórczym hamowaniu kanałów sodowych, co w konsekwencji wpływa na stabilizację nadmiernie pobudliwych błon komórkowych neuronów. Lakozamid należy do aminokwasów  funkcjonalizowanych. Dokładny mechanizm działania nie jest poznany.

Lakozamid w postaci doustnej wchłania się z przewodu pokarmowego całkowicie i bardzo szybko. Biodostępność wynosi prawie 100%. Szybkość i stopień wchłaniania lakozamidu są niezależne od spożytego posiłku. Maksymalne stężenie uzyskuje się w szybkim czasie wynoszącym od 0,5 do 4 godzin. 

Lakozamid wiąże się z białkami osocza w mniej niż 15%. Większe stężenia lakozamidu w osoczu zaobserwowano u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby.

Objętość dystrybucji dla lakozamidu to około 0,6 l/kg.

Lakozamid wydalany jest prawie całkowicie (95%) w niezmienionej postaci, a jego głównym metabolitem, którego ilość stanowi niecałe 30% jest metabolit O-desmetylowy. Działanie farmakologicznego tego metabolitu nie zostało określone. Pozostałe metabolity w postaci nieznanej frakcji polarnej pojawiają się w nieznacznych ilościach (do 2%). U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek obserwuje się zwiększoną ilość metabolitu O-desmetylowego. Niewielkie odchylenia w profilu farmakokinetycznym obserwuje się też u pacjentów w podeszłym wieku oraz u dzieci i młodzieży.

Lakozamid wydalany jest przede wszystkim z moczem (95%) oraz z kałem (około 0,5%). Okres półtrwania lakozamidu wynosi około 13 godzin.