Interferon Beta-1A, Interferon beta-1a - Zastosowanie, działanie, opis

Interferon beta–1a jest stosowany w stwardnieniu rozsianym (postać ustępująco–nawracająca z minimum dwoma rzutami w przebiegu ostatnich dwóch lat). Substancję czynna stosuje się także we wtórnie postępującej postaci tego schorzenia (stadium czynne z rzutami). Wskazaniem do stosowania substancji czynnej jest również obecność ogniska demielinizacji z aktywnym i zaostrzonym procesem zapalnym.

Interferon beta stosuje się we wstrzyknięciu podskórnym lub domięśniowym.

Dawka stosowana w leczeniu zależna od jednostki chorobowej oraz tolerancji pacjenta na zaproponowaną terapię.

Dawki zwykle stosowane (dobowe) u osób dorosłych: od 22 mikrogramów do 44 mikrogramów.

Przeciwwskazaniem są nadwrażliwość na interferon naturalny lub rekombinowany, a także depresja wraz z pojawiającymi się myślami o samobójstwie.

Stosowanie interferonu beta wiąże się z ryzykiem wystąpienia u pacjenta zakrzepowej plamicy małopłytkowej oraz hemolitycznego zespołu mocznicowego. Jeśli u chorego wystąpią objawy kliniczne, należy odstawić substancję czynną.

Jeśli w trakcie leczenia u chorego pojawi się depresja oraz myśli samobójcze, należy wówczas zaprzestać terapii substancją czynną.

Interferon beta należy stosować ostrożnie u pacjentów z napadami drgawkowymi, padaczką, a także arytmią, niewydolnością serca oraz dusznicą bolesną.

W celu uniknięcia martwicy w miejscu wstrzyknięcia substancji czynnej, należy okresowo zmieniać obszary podania leku.

Interferon beta może powodować uszkodzenia wątroby. Stosowanie substancji czynnej należy przerwać, jeśli tylko pojawią się objawy.

Przyjmowanie interferonu beta może prowadzić do rozwoju zespołu nerczycowego, dlatego zaleca się okresowe badania czynności nerek.

Przyjmowanie interferonu beta może prowadzić do nasilenia objawów lub powstania zaburzeń czynności tarczycy. Zaleca się okresowe badania w tym kierunku.

Interferon beta należy stosować bardzo ostrożnie u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby, nerek oraz zahamowaniem czynności szpiku kostnego.

Substancja czynna nie była badana pod kątem skuteczności w leczeniu innych postaci stwardnienia rozsianego, niż opisywanego we wskazaniach.

Interferon beta zmienia wyniki badań laboratoryjnych. Zaleca się monitorowanie liczby leukocytów i płytek krwi oraz wykonywanie testów czynnościowych wątroby.

Interferon beta może powodować objawy wpływające na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn na przykład zawroty głowy. Zaleca się zachowanie ostrożności w czasie terapii substancją czynną.

Stosowanie interferony beta w ciąży jest przeciwwskazane, ze względu na ryzyko wystąpienia poronienia. Jednakże jeśli istnieją podstawy kliniczne, lekarz prowadzący może rozważyć zastosowanie substancji czynnej, po analizie stosunku korzyści do ryzyka.

W zależności od rodzaju przeprowadzonych badań stwierdzono, że interferon beta jest obecny w minimalnych ilościach w mleku kobiecym, albo że nie wiadomo czy substancja czynna przenika do mleka. Jednakże nie zaleca się jego stosowania w okresie laktacji, ze względu na potencjalne działania niepożądane dla dziecka karmionego piersią (chociaż są również badania wskazujące, że substancja czynna może być stosowana w czasie laktacji).

Substancja czynna nie była badana pod kątem wpływu na płodność.

Wstrzyknięcie podskórne: zaburzenia czynności tarczycy, reakcje anafilaktyczne, zwiększenie aktywności aminotransferaz (bezobjawowe lub objawowe), zapalenie wątroby (z żółtaczką lub bez żółtaczki), niewydolność wątroby, mikroangiopatia zakrzepowa, pancytopenia, neutropenia, leukopenia, niedokrwistość, małopłytkowość, limfopenia, próby samobójcze, bezsenność, depresja, drgawki, bóle głowy, przejściowe zmiany neurologiczne, które mogą przypominać zaostrzenie objawów stwardnienia rozsianego, zaburzenia naczyniowe siatkówki, nadciśnienie tętnicze płucne, duszność, wymioty, nudności, biegunka, incydenty zakrzepowo–zatorowe, pokrzywka, świąd, wysypka, łysienie, wysypka rumieniowa, wysypka grudkowo–plamkowa, obrzęk naczynioruchowy, rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa–Johnsona, ból stawów, ból mięśni, zespół nerczycowy, zmęczenie, gorączka, dreszcze, objawy grypopodobne, zwiększona potliwość, stwardnienie kłębuszków nerkowych, stany zapalne w miejscu wstrzyknięcia, martwica, naciek, ból lub ropień w miejscu wstrzyknięcia, zapalenie tkanki łącznej w miejscu wstrzyknięcia.

Brak danych opisujących objawy po przedawkowaniu substancji czynnej.

Dokładny mechanizm działania interferonu beta–1a w stwardnieniu rozsianym nie został dokładnie zbadany. Najprawdopodobniej substancja czynna wiążę się z receptorami interferonu typu I (IFNAR1 i IFNAR2c), które następnie aktywują dwie kinazy tyrozynowe. Jest to początek złożonego procesu, który indukuje powstanie licznych produktów i markerów genowych takich jak: MHC klasy I, białko Mx, neopteryna i β2–mikroglobulina. W związku z tym, że patofizjologia schorzenia nie została dokłanie zbadana, nie wiadomo czy dokładnie ten mechanizm działania substancji czynnej ma wpływ na poprawę funkcjonowania pacjentów z stwardnieniem rozsianym.

Stężenie maksymalne interferonu beta po podaniu podskórnym osiągane jest po około 8 godzinach, aczkolwiek wynik ten jest zmienny. Dostępność biologiczna wynosi natomiast około 50%.

Interferon beta jest głównie metabolizowany w wątrobie i nerkach.

W wyniku różnych badań farmakokinetycznych zaobserwowano, że okres półtrwania substancji czynnej wynosi około od 10 do 60 godzin.