Interferon Alfa-2A, Interferon alfa-2a - Zastosowanie, działanie, opis

Interferon Alfa-2A stosowany jest w terapii przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B (HBV) z obecnością antygenu HBeAg lub bez, u pacjentów  dorosłych z objawami replikacji wirusowej, ze skompensowaną chorobą wątrobową oraz z podwyższoną aktywnością aminotransferazy alaninowej (AlAT). Substancja wykorzystywana jest również w leczeniu przewlekłego zapalenia wątroby typu C (HCV) u dorosłych pacjentów ze stwierdzonym materiałem RNA wirusa w surowicy.

Interferon Alfa-2A stosowany jest w iniekcji podskórnej pod ścisłą kontrolą specjalisty doświadczonego w leczeniu przewlekłego zapalania wątroby typu B oraz C.

Dawka stosowana w leczeniu zależna jest od: jednostki chorobowej, wieku, schorzeń towarzyszących, czasu terapii, odpowiedzi organizmu na leczenie, nasilenia działań niepożądanych itp.

W przypadku stosowania interferonu alfa-2A w terapii zapalenia wątroby typu C zalecane jest prowadzenie leczenia skojarzonego z rybawiryną. 

Dawki zwykle stosowane (dobowe) u osób dorosłych w monoterapii oraz leczeniu skojarzonym WZW C: 180 µg.

Dawki zwykle stosowane (dobowe) u osób dorosłych w WZW B: 180 µg.

Przeciwwskazaniem do stosowania substancji jest nadwrażliwość na interferon alfa-2A, zapalenie wątroby o pochodzeniu autoimmunologicznym, niewyrównana marskość wątroby, ciężkie zaburzenia funkcjonowania wątroby. Interferonu Alfa-2A nie należy również stosować u pacjentów obciążonych ciężką i niekontrolowaną chorobą serca, a także przyjmujących telbiwudynę. Wśród przeciwwskazań do przyjmowania interferonu alfa-2A jest również jednoczesne zakażenie wirusem HIV HCV oraz marskość wątroby. 

Podczas stosowania interferonu alfa-2A należy obserwować pacjenta pod kątem występowania objawów przedmiotowych oraz podmiotowych świadczących o występowaniu zaburzeń psychicznych. W przypadku długotrwałego utrzymywania się objawów psychicznych należy przerwać stosowanie substancji.

Kuracja zakażenia HCV interferonem alfa-2A zalecane jest  w terapii skojarzonej z rybawiryną.

Leczenie interferonem alfa-2A należy poprzedzić oceną genotypu wirusa, obecności objawów pozawątrobowych, aktywności AlAT, a także zestawem badań hematologicznych oraz biochemicznych.

Należy zachować szczególną ostrożność podczas stosowania interferonu alfa-2A ze względu na możliwość hamowania czynności szpiku.

Przed rozpoczęciem terapii  interferonem alfa-2A należy zbadać poziom TSH oraz T4.

Pacjenci z nieunormowanym poziomem glukozy (cukrzyca, hipoglikemia, hiperglikemia) nie powinni rozpoczynać leczenia interferonem alfa-2A. 

Leczenie interferonem alfa-2A należy poprzedzić badaniem elektrokardiograficznym. W przypadku obniżenia zdolności układu sercowo-naczyniowego należy przerwać leczenie. 

W sytuacji nagłej dekompensacji czynności wątroby należy przerwać przyjmowanie interferonu alfa-2A.

Należy zachować szczególną ostrożność podczas stosowania interferonu alfa-2A  u pacjentów z predyspozycją do rozwoju zaburzeń autoimmunologicznych. 

W przypadku wystąpienia zakażeń wirusowych, bakteryjnych lub pasożytniczych należy natychmiast przerwać stosowanie interferonu alfa-2A, a także wdrożyć leczenie zakażenia.

Podczas leczenia interferonem alfa-2A należy regularnie wykonywać badania okulistyczne, w szczególności u pacjentów z wcześniej stwierdzonymi zaburzeniami wzroku.

Utrzymujące się nacieki płucne o nieznanym pochodzeniu oraz zaburzona czynność płuc są powodem do przerwania leczenia interferonem alfa-2A.

Należy zachować szczególną ostrożność podczas stosowania interferonu alfa-2A w przypadku pacjentów z sarkoidozą oraz łuszczycą.

Pacjenci przyjmujący interferon alfa-2A powinni regularnie oraz dokładnie dbać o higienę jamy ustnej, a także kontrolować stan uzębienia u dentysty. 

Interferonu Alfa-2A nie należy stosować jednocześnie z telbiwudyną. 

Podczas przyjmowania interferonu alfa-2A może występować senność, dezorientacja, zmęczenie oraz zawroty głowy, które mogą wpływać na zdolność obsługi maszyn oraz prowadzenia pojazdów, Bezpieczne wykonywanie powyższych czynności możliwe jest po ustąpieniu działań niepożądanych.

Stosowanie interferonu alfa-2A w czasie ciąży możliwe jest jedynie w niezbędnych sytuacjach, gdy możliwe korzyści terapeutyczne przewyższają ryzyko dla płodu. 

Ze względów bezpieczeństwa należy przerwać karmienie piersią podczas przyjmowania interferonu alfa-2A. 

Podanie podskórne: mononukleoza zakaźna, paciorkowcowe zapalenie gardła, grypa, wirusowe zapalenie żołądka i jelit, kandydoza, zapalenie żołądka i jelit, ropień okołozębowy jęczmień, infekcja układu moczowego, zapalenie nosa i gardła, niedokrwistość, cukrzyca typu I, hiperglikemia, depresja, niepokój, omamy, zaburzenia behawioralne, agresja, złość, deficyt uwagi z nadpobudliwością ruchową, zawroty głowy, zaburzenia uwagi, migrena, przemijająca utrata wzroku, wysięk w siatkówce, zaburzenia wzroku podrażnienie oczu, ból oczu, świąd oczu, ból ucha, duszności, krwawienie z nosa gardła, ból nadbrzusza, zapalenie jamy ustnej, nudności, aftowe zapalenie jamy ustnej, zaburzenia w obrębie jamy ustnej, ból kończyn, bóle pleców, opuchnięta twarz, wysypka polekowa, dysuria, nietrzymanie moczu, zaburzenia układu moczowego, wydzielina z pochwy, gorączka, krwiak w miejscu wkłucia do naczynia krwionośnego, ból, ekstrakcja zęba, cholecystektomia. 

Przyjęcie zbyt wysokiej dawki interferonu alfa-2A może prowadzić do przedawkowania substancji objawiającego się zmęczeniem, podwyższoną aktywnością enzymów wątrobowych, neutropenią oraz małopłytkowością. 

Interferon Alfa-2A jest glikoproteiną występującą naturalnie w organizmie. Łącząc się ze swoistymi receptorami błonowymi stymuluje działanie układu immunologicznego, wpływa na różnicowanie komórek, a także wykazuje działanie antyproliferacyjne. Właściwości przeciwnowotworowe oraz przeciwwirusowe wynikają z hamowania syntezy białek, zwiększanie aktywności fagocytów oraz makrofagów, a także bezpośrednie hamowanie części onkogenów. 

Po podaniu podskórnym interferon alfa-2a bardzo dobrze wchłania się do krwioobiegu (80%). 

Czas półtrwania interferonu alfa-2A wynosi od 6 do 8 godzin. Substancja usuwana jest głównie przez nerki wraz z moczem.