Fezoterodyna, Fesoterodinum - Zastosowanie, działanie, opis

Leczenie objawów zespołu pęcherza nadreaktywnego (częstsze oddawanie moczu, uczucie naglącego parcia na mocz, nietrzymanie moczu z powodu uczucia naglącego parcia).

Fezoterodynę podaje się w dawce od 4 do 8 mg raz na dobę. Dawka jest uzależniona od odpowiedzi na leczenie, wydolności nerek i wątroby, prowadzonych równolegle terapii.

Należy mieć na uwadze, że nie ma danych dotyczących skuteczności fezoterodyny u pacjentów z neurogenną nadreaktywnością mięśnia wypieracza.

Fezoterodyny nie powinno się stosować jeśli u pacjenta wystąpiła nadwrażliwość na lek.

Niewskazane jest również stosowanie w przypadku zatrzymania moczu lub treści żołądkowej u pacjenta oraz w ciężkim wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego i toksycznym rozszerzeniu okrężnicy. Przeciwwskazaniami jest również niekontrolowana jaskra z wąskim kątem przesączania i nużliwość mięśni (Myasthenia gravis). Ciężkie zaburzenia czynności wątroby uniemożliwiają terapię fezoterodyną. Jeśli pacjent ma umiarkowane lub ciężkie zaburzenia czynności wątroby lub nerek i jednocześnie stosuje silne inhibitory CYP3A4 nie powinien stosować fezoterodyny.

Fezoterodyna powinna być ostrożnie stosowana u pacjentów, u których istnieje ryzyko zatrzymania moczu m.in. z powodu łagodnego rozrostu prostaty. Ponadto występowanie chorób układu pokarmowego przebiegających ze zwężeniem jego światła, zmniejszoną perystaltyką, refluksem żołądkowo-przełykowym oraz jednoczesne stosowanie leków nasilających zapalenie przełyku np. bisfosfonianów powinno wywoływać ostrożność w stosowaniu fezoterodyny. Również u pacjentów z neuropatią układu autonomicznego i jaskrą z wąskim kątem przesączania, którą daje się kontrolować, lek powinien być stosowany ostrożnie.

Pacjenci z niewydolnością nerek lub wątroby i przyjmujący jednocześnie inhibitory CYP2D6 i CYP3A4 powinni być poddani leczeniu ze szczególną uwagą, ze względu na możliwość zwiększenia stężenia aktywnej substancji w organizmie i występowania działań niepożądanych.

Należy zachować ostrożność w  stosowaniu fezoterodyny u pacjentów, u których istnieje ryzyko wydłużenia odstępu QT (m.in. w hipokaliemii, bradykardii i stosujących inne leki  wydłużające odstęp QT). Podobnie u pacjentów, u których wcześniej zdiagnozowano choroby serca jak.: chorobę niedokrwienną, arytmię, zastoinową niewydolność serca.

Jeśli wystąpi obrzęk naczynioruchowy (znane są przypadki jego wystąpienia już po jednej dawce fezoterodyny), należy natychmiast odstawić lek i podjąć odpowiednie leczenie.

Nie zaleca się jednoczesnego stosowania fezoterodyny z lekami, które mogłyby zmniejszać jej działanie przez silną indukcję metabolizmu (CYP3A4) takimi jak: karbamazepina, ryfampicyna, fenobarbital, fenytoina oraz z surowcem zielarskim - dziurawcem zwyczajnym.

Fezoterodynę można przyjmować niezależnie od posiłku.

Fezoterodyna wywiera niewielki wpływ na prowadzenie pojazdów. Należy zachować ostrożność gdyż może powodować zawroty głowy, senność i niewyraźne widzenie.

Jednoczesne stosowanie fezoterodyny wraz z preparatami dziurawca zwyczajnego Hypericum perforatum zmniejsza stężenie substancji aktywnej i skuteczność terapii fezoterodyną. Nie zaleca się stosowania takich połączeń.

Nie zaleca się stosowania w okresie ciąży. Jakkolwiek nie ma danych dotyczących ludzi, u zwierząt obserwowano toksyczny wpływ na zarodek.

Nie wiadomo czy fezoterodyna i jej metabolity przenikają do mleka matki. Nie zaleca się stosowania w trakcie laktacji.

Nie wiadomo czy fezoterodyna wpływa na płodność u ludzi. U myszy wykazano przy dużych dawkach wpływ na płodność samic. Pacjentki stosujące fezoterodynę powinny być świadome braku dokładnej wiedzy na ten temat i potencjalnego wpływu leku na płodność.

W przypadku przyjęcia dawki powyżej 28 mg na dobę mogą wystąpić poważne objawy przedawkowania. Obserwowano wystąpienie pobudzenia, drgawek, omamów, tachykardię, znaczne rozszerzenie źrenic i niewydolność oddechową. Zespół medyczny może wykonać płukanie żołądka i podać węgiel aktywny. Ponadto w zależności od stanu pacjenta wdroży odpowiednie leczenie objawowe.

Fezoterodyna po zmetabolizowaniu do 5-hydroksymetylotolterodyny staje się kompetycyjnym antagonistą receptorów muskarynowych. Zmniejsza to skurcz pęcherza moczowego, ciśnienie wypieracza i w efekcie niepełne oddawanie moczu oraz nagłą potrzebę mikcji.

Nie można ocenić wchłaniania fezoterodyny gdyż jest ona natychmiast metabolizowana przez nieswoiste osoczowe esterazy. Zbadano natomiast, że biodostępność jej czynnego metabolitu wynosi 52%. Maksymalne stężenie w osoczu jest osiągane w około 5 h po podaniu i jest proporcjonalne do dawki. Stężenie terapeutyczne jest osiągane już po pierwszym podaniu fezoterodyny.

Czynny metabolit fezoterodyny ( 5-HMT) wiąże się w około 50% z białkami osocza (albuminą i alfa-1 kwaśną glikoproteiną). Substancja nie kumuluje się po wielokrotnym podaniu. Objętość dystrybucji 5-HMT wynosi 169 L. 

Fezoterodyna po podaniu doustnym ulega szybkiej i intensywnej hydrolizie do jej aktywnego metabolitu 5-HMT przez nieswoiste esterazy osoczowe. Nastęnie aktywny metabolit w wątrobie ulega przemianom przy udziale enzymów należących głównie do CYP2D6 oraz również przy pomocy CYP3A4. Metabolity te nie wpływają istotnie na aktywność antymuskarynową fezoterodyny.

Fezoterodyna i jej pochodne wydalane są głownie z moczem i w małym stopniu (7%) z kałem. Okres półtrwania aktywnego metabolitu 5-HMT po podaniu doustnym wynosi około 7 godzin.