Erybulina, Eribulinum - Zastosowanie, działanie, opis

Wskazaniem do stosowania erybuliny jest leczenie dorosłych pacjentów z rakiem piersi miejscowo zaawansowanym lub z przerzutami, po niepowodzeniu z zastosowaniem co najmniej dwóch cykli chemioterapii. Lek jest również wskazany w terapii nieoperacyjnego tłuszczakomięsaka lub z przerzutami, u pacjentów otrzymujących wcześniej chemioterapię obejmującą substancję z grupy antracyklin.

Erybulina powinna być podawana wyłącznie przez wykwalifikowany personel medyczny mający doświadczenie w podawaniu cytostatyków. Substancję stosuje się dożylnie, dawkę można rozcieńczyć w 0,9% roztworze do wstrzykiwań chlorku sodu do objętości 100 ml.

Dawka stosowana w leczeniu zależna jest od jednostki chorobowej, wyników badań krwi, wieku, masy ciała, chorób towarzyszących (zaburzona praca nerek, niewydolność wątroby).

Dawka zwykle stosowana (dobowa) u osób dorosłych: 2,8 mg.

Erybulinę należy podać dożylnie w czasie od 2 do 5 minut, w 1 oraz 8 dniu każdego, 21-dniowego cyklu.

Przeciwwskazaniami do stosowania erybuliny jest nadwrażliwość na substancję czynną oraz karmienie piersią.

U wszystkich pacjentów przed podaniem każdej dawki erbuliny należy skontrolować morfologię krwi, ze względu na często występującą supresję szpiku kostnego. Może objawiać się ona neutropenią oraz niebezpieczną dla życia gorączką neutropeniczną. Ciężkie postacie neutropenii występują częściej u pacjentów z podwyższoną aktywnością enzymów wątrobowych i hiperbilirubinemią. Należy zachować szczególną ostrożność w tej grupie osób.

Pacjenci powinni być poddani ścisłej kontroli pod kątem występowania objawów obwodowej neuropatii czuciowej i ruchowej. W przypadku ciężkich objawów neurotoksyczności, konieczne jest wstrzymanie leczenia lub zmniejszenie dawki.

Wykazano, że erybulina, niezależnie od dawki wydłuża odstęp QT w obrazie EKG. Należy zachować ostrożność u pacjentów z wrodzoną niewydolnością serca, bradyarytmiami oraz równocześnie przyjmujących leki wydłużające odstęp QT, leki przeciwarytmiczne oraz u pacjentów z zaburzeniami elektrolitów. Przed rozpoczęciem terapii erybuliną należy skorygować niskie stężenie potasu, magnezu oraz wapnia oraz okresowo badać stężenia elektrolitów w surowicy.

Brak danych na temat interakcji erybuliny z żywnością.

Brak danych na temat interakcji erybuliny z alkoholem.

Erybulina często może powodować zmęczenie oraz zawroty głowy. W przypadku wystąpienia powyższych objawów, nie należy prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn w ruchu.

Erybulina wchodzi w interakcję z zielem dziurawca, który powoduje osłabienie działania przeciwnowotworowego substancji. 

Erybulina jest przeciwskazana u kobiet ciężarnych z wyjątkiem sytuacji, gdy jej stosowanie jest wyraźnie niezbędne. Substancja może powodować poważne wady wrodzone. Kobietom w wieku rozrodczym zaleca się stosowanie skutecznych metod antykoncepcji w trakcie leczenia oraz do 3 miesięcy po jego zakończeniu.

Nie wiadomo, czy erybulina przenika do mleka matki. Substancja jest przeciwskazana u kobiet w trakcie karmienia piersią ze względu na potencjalne ryzyko dla zdrowia dziecka.

Erybulina może spowodować nieodwracalną bezpłodność u mężczyzn stosujących ten lek. W badaniach na zwierzętach wykazano toksyczny wpływ na gonady u samców. Należy omówić wszelkie wątpliwości dotyczące wpływu na reprodukcję z lekarzem przed rozpoczęciem terapii i zasięgnąć informacji o możliwości konserwacji nasienia. 

Podanie dożylne: supresja szpiku kostnego (spadek liczby neutrofili, leukopenia, niedokrwistość, małopłytkowość) oraz związane z tym zakażenia bakteryjne, wirusowe i grzybicze, rozwój lub nasilenie wcześniejszej neuropatii obwodowej, zaburzenia łaknienia, nudności, wymioty, bóle brzucha, biegunka, zaparcia, niestrawność, zapalenie i owrzodzenie jamy ustnej. Inne działania niepożądane erybuliny to zmęczenie, łysienie, zwiększona aktywność enzymów wątrobowych, hiperbilirubinemia, posocznica, ból mięśni. Mogą pojawić się także zaburzenia skóry i tkanki podskórnej takie jak suchość skóry, wysypka, świąd, choroby paznokci, rumień, nadmierne pocenie się, zapalenie błon śluzowych oraz zaburzenia ze strony nerek i dróg moczowych: bolesne oddawanie moczu, krwiomocz, białkomocz, niewydolność nerek.

Erybulina jest podawana przez wykwalifikowany personel medyczny, dlatego ryzyko przedawkowania substancji jest niewielkie. Odnotowano przypadek, w którym pacjent otrzymał około czterokrotność zalecanej dawki, co wywołało reakcję nadwrażliwości oraz neutropenię. Objawy te ustąpiły po zastosowaniu leczenia podtrzymującego.

Erybulina jest inhibitorem fazy wzrostu mikrotubul bez wpływu na ich skracanie, rozdziela tubulinę w nieproduktywne agregaty. Substancja prowadzi do blokady cyklu komórkowego w fazie G2/M, rozerwania wrzeciona mitotycznego i w konsekwencji apoptozy komórki nowotworowej w wyniku nieodwracalnej blokady mitozy.

Erybulina po podaniu dożylnym słabo wiąże się z białkami osocza (od 49 do 65%). Substancję charakteryzuje szybka faza dystrybucji, po której następuje wydłużona faza eliminacji, ze średnim okresem półtrwania wynoszącym około 40 godzin. Objętość dystrybucji osiąga znaczne wartości, waha się od 43 do 114 l/m².

Badania in vitro wykazały, że erybulina jest metabolizowana w znikomych ilościach przy udziale izoenzymu CYP3A4, substancja występuje w krążeniu głównie w postaci niezmienionej. Określono, że stężenie metabolitu wynosi poniżej 0,6% substancji macierzystej i nie odgrywa on istotnej roli w aktywności przeciwnowotworowej.

Erybulina jest wydalana głównie w postaci niezmienionej. Badania z użyciem substancji znakowanej izotopem węgla C14 wykazały, że około 82% podanej dawki jest eliminowana z kałem, natomiast 9% wydalana jest przez nerki.