Dinutuksymab beta, Dinutuximabum beta - Zastosowanie, działanie, opis

Dinutuksymab beta stosowany jest w leczeniu nerwiaka zarodkowego u pacjentów po ukończeniu 12 miesięcy oraz starszych. Leczenie dotyczy pacjentów, którzy przyjęli chemioterapię indukcyjną z przynajmniej częściową odpowiedzią oraz terapię mieloablacyjną i przeszczepienie komórek macierzystych. Dinutuksymab beta wskazany jest również u osób z nawrotowym lub opornym na terapię nerwiakiem zarodkowym w wywiadzie, z chorobą resztkową lub bez. Niekiedy leczenie skojarzone jest z podawaniem drugiego leku - interleukiny-2.

Nerwiak zarodkowy jest to rak, który wywodzi się z nieprawidłowych komórek nerwowych, szczególnie w gruczołach nad nerkami. To najczęstszy rodzaj nowotworu złośliwego okresu niemowlęcego. 

Dinutuksymab beta podawany jest w postaci infuzji tylko w warunkach szpitalnych i pod nadzorem doświadczonego lekarza. Terapia obejmuje pięć cykli trwających 35 dni. Dawkę ustala się indywidualnie biorąc pod uwagę powierzchnię ciała. Całkowita dawka na każdy cykl wynosi 100 mg/m² powierzchni ciała. Należy pamiętać, że dawkę terapii ustala lekarz uwzględniając stan pacjenta, wiek oraz ewentualne choroby towarzyszące.

Przeciwwskazaniem do stosowania dinutuksymabu beta jest nadwrażliwość na substancję czynną oraz rozległa ostra lub przewlekła trzeciego albo czwartego stopnia choroba przeszczep przeciwko gospodarzowi.

Przed podjęciem leczenia należy u pacjenta wykonać badanie krwi, aby skontrolować stan wątroby, płuc, nerek oraz szpiku kostnego oraz należy regularnie monitorować stężenia elektrolitów. 

Jednym z najczęstszym działaniem niepożądanym jest ból pojawiający się już na początku infuzji. Zalecana jest premedykacja lekami przeciwbólowymi pod kontrolą lekarza. Stosowane są nieopioidowe leki przeciwbólowe oraz opioidy oraz gabapentyna.

Podczas terapii mogą pojawić się reakcje nadwrażliwości, np. reakcje anafilaktyczne, zespół uwalniania cytokin, który objawia się gorączką, niedociśnieniem i pokrzywką. zapobiegawczo przed podaniem leku stosuje się wstrzyknięcia leku przeciwhistaminowego. Pacjent musi pozostawać pod uważną obserwacją. W czasie podawania dinutuksymabu beta niekiedy podaje się dożylne leki przeciwhistaminowe (epinefryna) w reakcjach zagrażających życiu.

Leczenie dinutuksymabem beta może się wiązać z wystąpieniem przesiąkania składników krwi z małych naczyń (zespołu przesiąkania włośniczek), co prowadzi do silnych obrzęków, niedociśnienia, tachykardii.

W czasie terapii mogą pojawić się również neurologiczne zaburzenia widzenia. Lekarz decyduje o kontynuacji leczenia w przypadku nasilonych zaburzeń, prowadzących do toksycznego oddziaływania na wzrok w stopniu trzecim. 

Niekiedy pojawiają się ostre zaburzenia dotyczące nerwów objawiające się neuropatią obwodową (ruchową i czuciową). O kontynuacji leczenia decyduje doświadczony lekarz prowadzący terapię.

W wyniku obniżonej odporności u pacjentów mogą pojawić się zakażenia ogólnoustrojowe. Wszelkie zakażenia należy wyleczyć przed podaniem dinutuksymabu beta. 

W czasie terapii może wystąpić toksyczność hematologiczna (erytropenia, neutropenia, trombocytopenia). Lekarz decyduje o ewentualnej modyfikacji dawki leczniczej.

Dinutuksymabu beta nie powinno się łączyć z kortykosteroidami w okresie 2 tygodni przed leczeniem i 1 tydzień po zakończeniu leczenia dinutuksymabem beta ze względu na działanie immunosupresyjne tych leków. Wyjątkiem są stany zagrażające życiu.

Podczas terapii dinutuksymabem beta i do 10 tygodni po zakończeniu leczenia odradza się podawanie szczepień, ponieważ dinutuksymab beta stymuluje układ odpornościowy i zwiększa ryzyko toksyczności neurologicznej.

Dinutuksymab beta może wchodzić również w interakcje z immunoglobulinami podawanymi dożylnie, dlatego nie powinno się podawać tych leków równocześnie. 

Podczas leczenia dinutuksymabem beta nie należy prowadzić pojazdów ani obsługiwać urządzeń mechanicznych, ponieważ lek ten wywiera silny wpływ na zdolność reakcji oraz może prowadzić do zaburzeń widzenia.

Brak wystarczających badań dotyczących wpływu dinutuksymabu beta na rozwój płodu. Ze względu na to, że lek może przenikać przez łożysko nie należy stosować go w okresie ciąży.

Nie ma odpowiednich danych odnośnie przenikania leku do mleka ludzkiego. Należy zaprzestać karmienia piersią w czasie leczenia dinutuksymabem beta oraz przez 6 miesięcy po zakończeniu terapii. 

Brak danych dotyczących wpływu produktu na płodność u ludzi. Kobietom w okresie rozrodczym zaleca się skuteczną antykoncepcję w trakcie leczenia dinutuksymabem beta oraz przez 6 miesięcy po zakończeniu leczenia.

Działania niepożądane po podaniu w postaci infuzji:

• zakażenia i infekcje pasożytnicze: zapalenie płuc, zakażenia skóry, zakażenia wirusem opryszczki, zapalenie rdzenia kręgowego, zapalenie mózgu, posocznica;
• zaburzenia krwi i układu chłonnego: leukopenia, neutropenia, trombocytopenia, niedokrwistość, limfopenia, zespół rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego;
• zaburzenia ze strony układu immunologicznego: nadwrażliwość, zespół uwalniania cytokin, reakcja anafilaktyczna, choroba posurowicza;
• zaburzenia metabolizmu i odżywiania: zatrzymanie płynów, zaburzenia apetytu, hiponatremia, hipoalbuminemia, hipokaliemia, hipofosfatemia, hipokalcemia, hipomagnezemia, odwodnienie;
• zaburzenia psychiczne: niepokój, pobudzenie;
• zaburzenia ze strony układu nerwowego: bóle głowy, neuropatia obwodowa, drgawki, parestezja, zawroty głowy, drżenie, wzrost ciśnienia wewnątrzczaszkowgo;
• zaburzenia w obrębie oczu: rozszerzenie lub zwężenie źrenic, obrzęk oka, zaburzenia akomodacji, oftalmoplegia, obrzęk tarczy nerwu wzrokowego, nieostre widzenie, światłowstręt;
• zaburzenia serca: tachykardia, niewydolność serca, zaburzenia czynności lewej komory, płyn w worku osierdziowym;
• zaburzenia naczyniowe: niedociśnienie, zespół przesiąkania włośniczek, nadciśnienie, wstrząs hipowolemiczny;
• zaburzenia układu oddechowego i w obrębie klatki piersiowej: kaszel, hipoksja, skurcz oskrzeli, duszności, niewydolność oddechowa, obrzęk płuc, nacieki w płucach, przyspieszony oddech, skurcz krtani, wysięk opłucnowy;
• zaburzenia ze strony żołądka i jelit: wymioty, biegunka, zaparcia, zapalenie jamy ustnej, nudności, obrzęk warg, wzdęcia brzucha, wodobrzusze, niedrożność jelit, suchość warg, zapalenie jelit;
• zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: uszkodzenie komórek wątroby;
• zaburzenia w obrębie skóry: świąd, wysypka, pokrzywka, zapalenie skóry, rumień, wybroczyny, nadmierna potliwość, suchość skóry, nadwrażliwość na światło;
• zaburzenia ze strony układu mięśniowo-szkieletowego: skurcze mięśni;
• zaburzenia ze strony układu moczowego: skąpomocz, zatrzymanie moczu, krwiomocz, białkomocz, hiperfosfaturia, niewydolność nerek;
• zaburzenia ogólne i w miejscu podania: gorączka, dreszcze, bóle (kończyny, brzucha, stawów, mięśniowo-szkieletowe, w klatce piersiowej), obrzęk obwodowy, obrzęk twarzy, reakcje w miejscu wkłucia;
• zaburzenia w badaniach diagnostycznych: zwiększenie lub niekiedy zmniejszenie masy ciała, zwiększenie aktywności aminotransferaz, zwiększenie bilirubiny, kreatyniny, wydłużenie czasu trombinowego i protrombinowego.

Dinutuksymab beta jest przeciwciałem monoklonalnym. Jest on skierowany przeciwko ugrupowaniu węglowodanowemu disialogangliozydu posiadającemu dużą ekspresję na powierzchni komórek nowotworowych. W ten sposób aktywowany jest układ odpornościowy do walki z nowotworem. 

Średnia objętość dystrybucji dinutuksymabu beta wynosi około 5,2 - 5,4 l.

Szlak metaboliczny dinutuksymabu beta nie jest poznany. Przewiduje się, że polega on na rozpadzie na mniejsze peptydy i aminokwasy pod wpływem enzymów proteolitycznych. 

Średni klirens dinutuksymabu beta mieści się na poziomie 0,025 l/godz. i wzrasta wraz ze wzrostem masy ciała pacjenta. Okres półtrwania wynosi około 8 do 10 dni.