Cilazapryl, Cilazaprilum - Zastosowanie, działanie, opis

Cilazaryl należy do grupy inhibitorów konwertazy angiotensyny (angiotensin-converting-enzyme inhibitors, ACEI). Jest stosowany w terapii nadciśnienia tętniczego oraz niewydolności serca o charakterze przewlekłym. Cilazapryl to prolek, który po wchłonięciu do krwi ulega przemianie do aktywnej biologicznie substancji cilazaprylatu.

Dawka cilazaprylu stosowana w leczeniu nadciśnienia tętniczego lub niewydolności mięśnia sercowego zależna jest od jednostki chorobowej, wieku, masy ciała oraz chorób towarzyszących (zaburzona praca nerek, niewydolność wątroby). Lek powinno przyjmować się o stałej porze dnia. Można to robić niezależnie od posiłku. Dawkowanie cilazaprylu musi być ustalane na podstawie kontroli ciśnienia tętniczego, indywidualnie w zależności od reakcji organizmu na lek. Dawkowanie dla dzieci i młodzieży nie zostało ustalone. Pacjenci w podeszłym wieku powinni zaczynać leczenie od mniejszych dawek cilazaprylu. Pacjenci z chorobami towarzyszącymi (marskość wątroby, zaburzenia pracy nerek) muszą być ściśle monitorowani zwłaszcza przy rozpoczynaniu terapii cilazaprylem. Konieczne jest ustalenie klirensu kreatyniny i w zależności od wyników dobierany jest odpowiedni schemat dawkowania. 

Cilazapryl nie może być stosowany u pacjentów wykazujących nadwrażliwość na leki z grupy inhibitorów konwertazy angiotensyny (również wówczas, gdy pacjent posiada w historii choroby obrzęk naczynioruchowy po podaniu leku z grupy ACEI). Lek jest przeciwwskazany u osób z wrodzonym oraz idiopatycznym obrzękiem naczynioruchowym.

Cilazaprylu nie można stosować u osób stosujących sakubitryl i walsartan.

Przeciwwskazana jest jednoczesna terapia cilazaprylem i aliskirenem w dwóch szczególnych przypadkach: u pacjentów z cukrzycą oraz u osób z zaburzeniami pracy nerek i współczynnikiem przesączania kłębuszkowego GFR poniżej 60 ml/min/1,73 m2.

Lek jest zakazany w II i III trymestrze ciąży. 

Należy zachować ostrożność rozpoczynając leczenie cilazaprylem u osób z zaburzeniami pracy nerek, nadciśnieniem nerkowo-naczyniowym, z dusznicą bolesną, zwężeniem zastawki aortalnej, kardiomiopatią przerostową,  chorobą mózgowo-naczyniową, u pacjentów ograniczających podaż soli w diecie i osób stosujących inne leki na nadciśnienie np. środki moczopędne. W tych przypadkach istnieje zwiększone ryzyko hipotonii (niedociśnienia) po podaniu cilazaprylu. Podobnie może zadziałać połączenie cilazaprylu i leków znieczulających stosowanych w zabiegach chirurgicznych.

Pacjenci z zaburzeniami pracy nerek podczas leczenia cilazaprylem muszą kontrolować regularnie klirens kreatyniny oraz stężenie elektrolitów we krwi.

Istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia obrzęku naczynioruchowego podczas jednoczesnej terapii cilazaprylem i lekami immunosupresyjnymi z grupy inhibitorów mTOR (syrolimusu, ewerolimusu, temsyrolimusu) oraz racekadotrylu, wildagliptyny i cilazaprylu. Może dojść do obrzęku dróg oddechowych z zaburzeniami oddychania.

Ze względu na możliwe reakcje anafilaktyczne należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów stosujących cilazapryl, poddawanych hemodializie i zabiegowi aferezy LDL (low-density lipoprotein, lipoproteiny o małej gęstości) lub zabiegowi odczulania na jad owadów błonkoskrzydłych.

Diabetycy rozpoczynający leczenie cilazaprylem muszą szczególnie zwracać uwagę na kontrolę stężenia glukozy we krwi. Lek nasila działanie doustnych  środków przeciwcukrzycowych oraz insuliny. 

Podczas przyjmowania cilazaprylu należy kontrolować stężenie enzymów wątrobowych. Rzadkim działaniem niepożądanym leku jest wystąpienie zaburzeń pracy wątroby objawiające się wzrostem stężenia we krwi aminotransferazy alaninowej i asparaginianowej, bilirubiny, fosfatazy alkalicznej oraz Gamma-glutamylotranspeptydazy. Może pojawić się żółtaczka, która jest wskazaniem do odstawienia leku. 

Należy zachować szczególną ostrożność  i wykonywać regularną morfologię krwi u pacjentów przyjmujących leki immunosupresyjne, osób z niewydolnością nerek i cierpiących na choroby układowe tkanki łącznej. Cilazapryl może powodować mielosupresję.

Cilazapryl powoduje wzrost stężenia potasu we krwi. Działanie to jest częstsze u osób z zaburzeniami pracy nerek, podczas przyjmowania niektórych leków (leki moczopędne oszczędzające potas, blokery receptora dla angiotensyny, trimetoprim, ko-trimoksazol). Wskazana jest kontrola stężenia potasu we krwi i nie stosowanie suplementów potasu bez konsultacji z lekarzem.

Przeciwwskazana jest jednoczesna terapia cilazaprylem i walsartanem oraz sakubitrylem. Konieczne jest zachowanie odstępu trwającego co najmniej 36 godzin między ostatnią dawką wyżej wymienionych leków a cilazaprylem. 

Przeciwwskazane jest równoległe leczenie cilazaprylem i aliskirenem u diabetyków oraz osób z zaburzeniami pracy nerek przy współczynniku przesączania kłębuszkowego GFR poniżej wartości 60 ml/min/1,73 m2. 

Posiłki nie mają istotnego wpływu na wchłanianie cilazaprylu. Wykazano że zażycie leku bezpośrednio po posiłku powoduje spowolnienie wchłaniania cilazaprylu o godzinę i zmniejsza biodostępność aktywnego metabolitu- cilazaprylatu średnio o 14%. Nie odgrywa to jednak znaczącej roli w efekcie terapeutycznym leku. 

Olej rybi w połączeniu z cilazaprylem zwiększa ryzyko wystąpienia hiperkaliemii.

Alkohol nasila hipotensyjne działanie cilazaprylu.

Cilazapryl może powodować działania niepożądane wpływające na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych, w tym samochodów. Lek może powodować zmęczenie, zawroty głowy i zaburzenia widzenia zwłaszcza podczas początkowego okresu leczenia. Należy wówczas zachować szczególną ostrożność. 

Cilazapry może wpływać na wyniki badań diagnostycznych dotyczących oznaczania stężenia enzymów wątrobowych. Lek zwiększa stężenie aminotransferazy alaninowej, aminotransferazy asparaginianowej i bilirubiny w surowicy krwi.

Cilazapryl może powodować białkomocz, wzrost stężenia mocznika i kreatyniny w krwi, co świadczy o uszkodzeniu nerek. 

Opisywano reakcje uczuleniowe na światło u pacjentów stosujących cilazapryl. 

Cilazapryl należy do grupy inhibitorów konwertazy angiotensyny. Leki z tej grupy nie są zalecane do 12 tygodnia ciąży (I trymestr) i są przeciwwskazane w II i III trymestrze ciąży. Pacjentki stosujące cilazapryl powinny stosować skuteczne metody antykoncepcji. W przypadku planowania ciąży lekarz prowadzący powinien zalecić zmianę leku na inny, bezpieczniejszy dla ciężarnych pacjentek. Wykazano, że cilazapryl może toksycznie wpływać na płód powodując zaburzenia w procesie kostnienia czaszki i być powodem małowodzia (obniżenie ilości płynu owodniowego). Dzieci matek stosujących cilazapryl w II i III trymestrze ciąży muszą być monitorowane pod kątem prawidłowości budowy nerek i czaszki. 

Badania z wykorzystaniem zwierząt laboratoryjnych wykazały, że cilazapryl przenika do mleka szczurów. Brak jest analogicznych badań u ludzi, jednak lek nie jest zalecany dla kobiet karmiących. 

Badania z wykorzystaniem zwierząt laboratoryjnych wykazały korzystny wpływ leków z grupy inhibitorów konwertazy angiotensyny na płodność. Badane substancje z grupy ACEI powodowały wzrost stężenia plemników oraz zwiększenie gęstości objętościowej nabłonka nasiennego w jądrach zwierząt. 

Przyjęcie zbyt dużej dawki cilazaprylu powoduje objawy przedawkowania charakterystyczne dla grupy inhibitorów konwertazy angiotensyny. Zaliczamy do nich hipotonię (niedociśnienie), zaburzenia pracy serca (bradykardia, tachykardia, kołatanie serca), wstrząs kardiogenny, zaburzenia elektrolitowe, niewydolność nerek. U pacjenta mogą pojawić się zaburzenia ze strony OUN (ośrodkowego układu nerwowego) między innymi zawroty głowy i uczucie niepokoju. Opisywano także napady kaszlu po przedawkowaniu cilazaprylu.

Cilazapryl jest lekiem hamującym enzym konwertazę angiotensyny. Uniemożliwia tym samym przemianę peptydu krążącego we krwi-  angiotensyny I do biologicznie aktywnej formy angiotensyny II. Angiotensyna II ma silne właściwości kurczące na naczynia krwionośne i bierze udział w rozkładzie substancji- bradykininy, która działa rozszerzająco na naczynia krwionośne. Zastosowanie cilazaprylu zwiększa stężenie bradykininy i długotrwale obniża ciśnienie tętnicze skurczowe i rozkurczowe. Lek wpływa na układ renina-angiotensyna-aldosteron. Lek na zasadzie sprzężenia zwrotnego ujemnego pobudza nerki do produkcji hormonu reniny. Cilazapryl hamuje wytwarzanie aldosteronu przez komórki nadnerczy, co wpływa na zmniejszenie wchłaniania zwrotnego jonów sodowych i wody w nerkach. W terapii przewlekłej niewydolności mięśnia sercowego cilazapryl działa poprzez obniżanie wartości oporu naczyniowego i zmniejszaniu ciśnienia zaklinowania w kapilarach płucnych. 

Cilazapryl charakteryzuje się dobrą wchłanialnością z przewodu pokarmowego. Czas potrzebny do osiągnięcia maksymalnego stężenia substancji w surowicy krwi wynosi około 120 minut. Stężenia cilazaprylu we krwi wzrastają wprost proporcjonalnie do zwiększania dawki leku (zależność liniowa).

Badania wykazały że pozorny klirens osoczowy dla cilazaprylu wynosi 15 l/godz, a objętość dystrybucji wynosi około 28 litrów. 

Cilazapryl jest prolekiem, który po wchłonięciu do krwi ulega reakcji hydrolizy do aktywnego metabolitu cilazaprylatu. 

Aktywny metabolit cilazaprylu - cilazaprylat eliminowany jest z organizmu pacjentów przez nerki w postaci niezmienionej (ponad 91% dawki). Okres półtrwania dla leku wynosi około 9 godzin. 

Wartości klirensu całkowitego oraz nerkowego dla cilazaprylu wynoszą odpowiednio 12,3 l/godz oraz 10,8 l/godz.