Farycymab, Farycymab - Zastosowanie, działanie, opis

Farycymab znalazł zastosowanie w terapii dorosłych pacjentów cierpiących na wysiękową postać zwyrodnienia plamki powiązanego z wiekiem oraz na zaburzenia w procesie widzenia wywołane przez cukrzycowy obrzęk plamki. 

Substancja czynna powinna być podawana wyłącznie przez okulistę posiadającego doświadczenie w wykonywaniu iniekcji do wnętrza ciała szklistego. 

Dawka i częstotliwość podania jest zależna od występującej jednostki chorobowej. Lek powinien być podawany do wnętrza jednego oka podczas terapii. 

W przypadku terapii zaburzeń widzenia wywołanych przez cukrzycowy obrzęk plamki początkowa dawka substancji czynnej wynosi 6 mg na miesiąc. Po podaniu czterech pierwszych dawek moment podania kolejnej dawki leku jest zależny od progresji choroby, odpowiedzi na leczenie oraz parametrów anatomicznych. Okres pomiędzy dawkami może zostać wydłużony nawet do czterech miesięcy. Badanie okulistyczne może również wykazać konieczność skrócenia odstępu pomiędzy dawkami, jednak nie badano stopnia bezpieczeństwa związanego z podaniem farycymabu częściej niż co cztery tygodnie. 

U pacjentów, którzy nie odnoszą korzyści z leczenia terapia powinna zostać zakończona.

Pacjenci przyjmujący farycymab z powodu wysiękowej postaci zwyrodnienia plamki związanego z wiekiem powinni przyjmować 6 mg substancji czynnej na miesiąc przez okres pierwszych czterech miesięcy. Następnie zależnie od progresji choroby, efektów leczenia oraz parametrów anatomicznych stwierdzonych podczas badania okulistycznego odstęp pomiędzy kolejnymi dawkami może wynosić od ośmiu do szesnastu tygodni. 

Lek należy podawać w postaci iniekcji do wnętrza ciała szklistego. Sama iniekcja powinna zostać przeprowadzona w warunkach aseptycznych, przed odpowiednim wywiadem przeprowadzonym z pacjentem. Po podaniu farycymabu należy monitorować ciśnienie śródgałkowe pacjenta, nadzór nad bezpieczeństwem terapii może wymagać wykonania tonometrii lub obserwacji ukrwienia tarczy nerwu wzrokowego. 

Podanie farycymabu jest przeciwwskazane w przypadku występowania czynnej infekcji oka lub jego okolicy a także przy współistniejącym stanie zapalnym wnętrza gałki ocznej. Leku nie należy wstrzykiwać w przypadku wystąpienia reakcji nadwrażliwości na tę substancję czynną. 

U niektórych pacjentów poddanych leczeniu z wykorzystaniem farycymabu odnotowano występowanie zdarzeń zakrzepowo-zatorowych, które mogą mieć związek z zahamowaniem czynności czynnika wzrostu śródbłonka naczyniowego A. Zalecane jest zachowanie ostrożności podczas leczenia  pacjentów cierpiących na choroby naczyń krwionośnych.

Podczas iniekcji farycymabu do wnętrza ciała szklistego istnieje ryzyko wystąpienia reakcji związanych z podaniem leku. W trakcie iniekcji należy stosować aseptyczne techniki podania leku. Pacjentów należy poinformować o wszystkich objawach niepożądanych świadczących o prawdopodobieństwie wystąpienia zapalenia wnętrza gałki ocznej, zapalenia śródgałkowego, przedarciowego odwarstwienia siatkówki lub przedarcia siatkówki. 

Brak danych dotyczących bezpieczeństwa substancji czynnej podczas leczenia pacjentów z niekontrolowanym nadciśnieniem tętniczym oraz cukrzycą. W przypadku pacjentów z dużym ryzykiem wystąpienia proliferacyjnej retinopatii cukrzycowej lub cierpiących na cukrzycę typu I, osób z wysokim ciśnieniem krwi, chorobą naczyniową lub pacjentów w wieku przekraczającym 85 lat istnieją jedynie ograniczone dane dotyczące bezpieczeństwa substancji czynnej. Przed rozpoczęciem kuracji lekarz prowadzący powinien być świadom ryzyka wystąpienia działań niepożądanych w tych grupach pacjentów oraz zwiększenia ryzyka pojawienia się skutków ubocznych w przypadku zmniejszenia u nich odstępu między kolejnymi dawkami poniżej wartości 8 tygodni. 

W niektórych przypadkach może wystąpić konieczność przerwania terapii farycymabem. Podanie substancji czynnej należy przerwać w przypadku gdy ciśnienie śródgałkowe wynosi powyżej 30 mmHg. Leczenie należy również zatrzymać gdy wystąpi przedarciowe odwarstwienie lub przerwanie ciągłości siatkówki, a także gdy zidentyfikowane zostaną otwory w plamce 3 lub 4 stopnia. Farycymabu nie należy podawać u pacjentów, u których stwierdzono znaczne pogorszenie ostrości wzroku (powyżej 30 liter w badaniach ostrości) oraz w przypadku wystąpienia znacznego krwotoku podsiatkówkowego. 

Leczenie farycymabem należy rozpocząć po upływie 28 dni od zabiegów chirurgicznych wewnątrz gałki ocznej. 

Podczas stosowania odstępów pomiędzy kolejnymi dawkami farycymabu wynoszących mniej niż 8 tygodni istnieje ryzyko wystąpienia częstszych działań niepożądanych. 

W trakcie terapii farycymabem należy zachować szczególną ostrożność w przypadku pacjentów znajdujących się w grupie podwyższonego ryzyka przedarcia nabłonka barwnikowego siatkówki. Jednym z czynników ryzyka wystąpienia przedarcia nabłonka jest zaawansowane odwarstwienie nabłonka barwnikowego siatkówki.  Większość przypadków wystąpienia przedarcia nabłonka miała charakter łagodny i nie wpływała na proces widzenia. 

Pacjenci przyjmujący farycymab powinni być poinformowani o konieczności zgłaszania lekarzowi prowadzącemu wszystkich objawów świadczących o możliwości wystąpienia nadwrażliwości podczas podania. Do objawów wymagających interwencji należy:

• nasilone zaczerwienienie oka;
• wrażliwość na światło;
• męty ciała szklistego;
• utrata widzenia.

Brak informacji dotyczących bezpieczeństwa jednoczesnego podania farycymabu do obojga oczu. Rozpoczęcie leczenia obustronnego może doprowadzić do pojawienia się lub nasilenia działań niepożądanych związanych ze stosowaniem leku. 

Nie zaleca się podania farycymabu jednocześnie z innymi lekami, które hamują aktywność VEGF-A.

Podczas terapii farycymabem istnieje ryzyko tymczasowego zwiększenia wartości ciśnienia śródgałkowego. Zalecane jest zachowanie szczególnej ostrożności w przypadku pacjentów z niekontrolowaną jaskrą. W niektórych przypadkach zalecane jest obserwowanie ukrwienia tarczy nerwu wzrokowego oraz monitorowanie wartości ciśnienia śródgałkowego. 

Farycymab może w niewielkim stopniu upośledzać zdolność widzenia co wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów oraz proces obsługi maszyn. Pacjenci powinni zostać poinformowani o konieczności wstrzymania się do momentu odzyskania normalnej funkcji wzroku przed powrotem za kierownicę. 

Nie zaleca się jednoczesnego podania farycymabu z substancjami, które hamują aktywność czynnika wzrostu śródbłonka naczyniowego.

Farycymabu nie należy stosować w okresie ciąży, podanie substancji jest możliwe jedynie po wcześniejszym rozważeniu stosunku korzyści odniesionego z leczenia dla matki oraz ryzyka wystąpienia działań niepożądanych dla płodu. Substancja czynna, ze względu na hamowanie aktywności czynnika wzrostu śródbłonka naczyniowego może wykazywać działanie teratogenne i wpływać negatywnie na rozwój płodu. 

Kobiety w wieku rozrodczym powinny być informowane o konieczności stosowania odpowiednio skutecznych metod antykoncepcji podczas leczenia farycymabem oraz przez trzy miesiące po zakończeniu terapii.  

Brak informacji dotyczących przenikania substancji czynnej do pokarmu kobiet karmiących. Ze względu na mechanizm działania farycymabu istnieje ryzyko wystąpienia działań niepożądanych u karmionego dziecka. Stosowanie leku w okresie laktacji nie jest zalecane. Przed rozpoczęciem terapii zaleca się przerwanie karmienia lub rozpoczęcie leczenia już po okresie laktacji. 

Badania na zwierzętach nie wykazały wpływu farycymabu na płodność badanych osobników. 

Po dożylnym podaniu farycymabu istnieje ryzyko pojawienia się działań niepożądanych o różnej częstotliwości występowania. W trakcie terapii zgłaszano występowanie:

• bardzo często: zaćmy;
• często: krwotoku spojówkowego, męt w ciele szklistym, przedarcia nabłonka barwnikowego siatkówki (tylko w przypadku nAMD), zwiększenia ciśnienia śródgałkowego, bólu oka, nasilonego łzawienia, podrażnienia oka;
• niezbyt często: krwotoku do ciała szklistego, dyskomfortu w obrębie gałki ocznej, świądu oka, erozji rogówki, przekrwienia oka, niewyraźnego widzenia, zapalenia tęczówki, zapalenia błony naczyniowej, zapalenia tęczówki i ciała rzęskowego, zapalenia ciała szklistego, uczucia obecności ciała obcego, zapalenia wnętrza gałki ocznej, przedarcia siatkówki, przekrwienia spojówki;
• rzadko: przejściowego zmniejszenia ostrości wzroku, przedarciowego odwarstwienia rogówki. 

Podanie większej dawki leku niż zalecana może doprowadzić do wzrostu ciśnienia śródgałkowego, które może wymagać rozpoczęcia leczenia specjalistycznego. 

Mechanizm działania farycymabu jest złożony. Substancja czynna hamuje aktywność angiopoetyny-2 (Ang-2) oraz czynnika wzrostu śródbłonka naczyniowego A (VEGF-A).
Angiopoetna-2 jest substancją uwrażliwiającą komórki śródbłonka naczyniowego na działania VEGF-A zwiększając ryzyko przebudowy naczyń krwionośnych oraz ich destabilizacji. Ponadto, angiopoetyna sama nasila patologiczną angiogenezę oraz potęguje proces utraty pertcytów – mezenchymatycznych komórek śródbłonka, które uczestniczą w procesie przepływu krwi przez naczynia krwionośne. 
Drugi kierunek działania substancji czynnej dotyczy czynnika wzrostu śródbłonka naczyniowego A. Farycymab ogranicza wpływ VEGF-A na śródbłonek naczyń, co powoduje spadek ich przepuszczalności i hamuje proces powstawania nowych naczyń, zmniejszając tym samym ryzyko zaburzenia przepływu krwi w obrębie oka. 
Podwójne działanie farycymabu powoduje zmniejszenie stanu zapalnego w obrębie oka oraz przywraca stabilność naczyń hamując patologiczny proces angiogenezy. 

Farycymab jest stosowany w celu uzyskania miejscowego działania w obrębie oka. Maksymalne stężenie w osoczu substancja czynna osiąga około dwa dni po podaniu. 

Stężenie farycymabu w cieczy wodnistej oraz ciele szklistym oka będą prawdopodobnie odpowiednio około 600 krotnie i 6000 krotnie mniejsze w stosunku do osocza. 

Brak badań dotyczących metabolizmu farycymabu, jednak ze względu na jego peptydowy charakter, jest on prawdopodobnie rozkładany do mniejszych peptydów oraz aminokwasów podobnie jak endogenne immunoglobuliny. 

Przewidywany okres półtrwania farycymabu w ciele szklistym oka wynosi około 7.5 dnia.