Lonapegsomatropina, Lonapegsomatropinum - Zastosowanie, działanie, opis

Wskazaniem do stosowania lonapegsomatropiny są zaburzenia wzrostu u dzieci i młodzieży w wieku od 3 do 18 lat, które są spowodowane niewystarczającym uwalnianiem endogennego hormonu wzrostu w organizmie. 

Schemat dawkowania substancji czynnej jest zależny od wieku i masy ciała pacjenta, a także od występujących schorzeń współistniejących. Dokładna dawka lonapegsomatropiny jest wyliczana na podstawie masy ciała dziecka przez fachowy personel, który ma doświadczenie w leczeniu niedoborów hormonu wzrostu.

Lonapegsomatropinę należy podawać podskórnie, zmieniając regularnie miejsce iniekcji ze względu na możliwość wystąpienia zaniku podskórnej tkanki tłuszczowej.
Leczenie niedoboru hormonu wzrostu u dzieci z wykorzystaniem lonapegsomatropiny powinno zostać przerwane w przypadku zarośnięcia nasad kości długich lub gdy tempo wzrostu jest zbyt niskie.

Podczas zmiany przyjmowanej codziennie somatropiny na lonapegsomatropinę należy zachować przynajmniej osiem godzin odstępu pomiędzy dawkami. Po przyjęciu pierwszej dawki lonapegsomatropiny lek należy przyjmować zgodnie z zaleceniami raz na tydzień. W przypadku zmiany dnia przyjmowania substancji leczniczej należy pamiętać, że można ją podawać dwa dni przed lub po terminie przyjęcia kolejnej dawki, pomiędzy dawkami musi zostać zachowany pięciodniowy odstęp.

Ocena skuteczności leczenia i ewentualne dostosowanie dawki powinno być przeprowadzane podczas terapii lonapegsomatropiną po upływie przynajmniej sześciu miesięcy od przyjęcia pierwszej dawki. Częstsze oceny można rozważyć w okresie dojrzewania dziecka poddanego terapii.

Lonapegsomatropiny nie należy stosować w przypadku wystąpienia reakcji nadwrażliwości na tę substancję czynną. Ponadto, stosowanie leku jest przeciwwskazane u dzieci, u których proces wzrostu już się zakończył a nasady kości się zamknęły. 
Lonapegsomatropiny nie należy podawać w przypadku pacjentów, u których leczenie przeciwnowotworowe nie zostało zakończone lub gdy istnieją przesłanki świadczące o wzroście guza, oprócz tego przeciwwskazane jest podawanie lonapegsomatropiny pacjentom znajdującym się w stanie krytycznym np. po zabiegach na otwartym sercu lub operacjach jamy brzusznej lub podobnych stanach. 

Lonapegsomatropina nie jest zalecana jako długoterminowe leczenie u dzieci, które nie osiągają wzrostu z powodu potwierdzonego genetycznie zespołu Pradera-Williego, chyba że występują u nich również potwierdzone niedobory hormonu wzrostu. Ze względu na brak badań dotyczących działania lonapegsomatropiny u dzieci z zespołem Pradera-Williego, wykorzystanie tej substancji czynnej w terapii pacjentów cierpiących na tę jednostkę chorobową nie jest wskazane. W literaturze można spotkać się z doniesieniami o nagłych zgonach podczas stosowania leku u pacjentów z jednym z czynników ryzyka, do których zaliczano znaczną otyłość, bezdech senny, a także wcześniejszą niedrożność lub infekcję dróg oddechowych.

Podczas leczenia lonapegsomatropiną zaobserwowano niewielki wzrost ryzyka pojawienia się kolejnego nowotworu w grupie pacjentów cierpiących na nowotwory w dzieciństwie. Zalecana jest rutynowa kontrola pacjentów onkologicznych.

Pacjenci diabetologiczni powinni zachować ostrożność podczas leczenia lonapegsomatropiną. Lek może zmniejszać tolerancję glukozy oraz wrażliwość na insulinę. Podczas terapii może wystąpić konieczność dostosowania leczenia przeciwcukrzycowego.

Jednoczesne przyjmowanie estrogenów oraz lonapegsomatropiny może wiązać się z koniecznością dostosowania dawki leku, ze względu na wahania poziomu hormonu wzrostu we krwi podczas jednoczesnej terapii estrogenowej.

Przeprowadzone badania potwierdziły zwiększenie śmiertelności u pacjentów w ciężkim stanie (wypadki, operacje na jamie brzusznej lub mięśniu sercowym). W przypadku pacjentów, u których występuje podobny poważny stan krytyczny, powinno się rozważyć możliwe zalety związane z zastosowaniem lonapegsomatropiny w porównaniu do ewentualnego ryzyka.  

U niektórych pacjentów, w trakcie przyjmowania leku, wykryto białaczkę. Nie potwierdzono jednak wpływu leku na zwiększenie częstości występowania choroby.

Zalecane jest monitorowanie czynności gruczołu tarczowego u osób przyjmujących lonapegsomatropinę. Niedoczynność tarczycy może zmniejszać efekt terapeutyczny związany ze stosowaniem leku. W przypadku pojawienia się niedoczynności tarczycy konieczne może być wdrożenie odpowiedniej terapii.

W trakcie terapii lonapegsomatropiną część pacjentów wykształca przeciwciała skierowane przeciwko cząsteczce leku, które prawdopodobnie nie wpływają na terapię. W przypadku braku odpowiedzi na leczenie można rozważyć sprawdzenie obecności przeciwciał skierowanych przeciwko lonapegsomatropinie.

Ze względu na prawdopodobieństwo spadku stężenia kortyzolu w osoczu pacjenci ze zdiagnozowaną wcześniej niedoczynnością kory nadnerczy mogą doświadczyć pogorszenia przebiegu choroby podczas przyjmowania lonapegsomatropiny. Konieczne może być zastosowanie większej dawki przyjmowanych glikokortykosteroidów. Lek może również wywołać objawy nieujawnionej wcześniej niedoczynności kory nadnerczy, przez co konieczne będzie wdrożenie odpowiedniej terapii.

U pacjentów stosujących lonapegsomatropinę istnieje zwiększone ryzyko złuszczenia głowy kości udowej, co może dawać objawy w postaci utykania i dolegliwości bólowych.

Wystąpienie podczas leczenia nudności, wymiotów, zawrotów głowy lub zaburzeń narządu wzroku może świadczyć o pojawieniu się nadciśnienia wewnątrzczaszkowego. Potwierdzenie obrzęku tarczy nerwu wzrokowego podczas badania oftalmoskopowego powinno skutkować przerwaniem terapii lonapegsomatropiną.

Leczenie dzieci z wykorzystaniem lonapegsomatropiny powinno być przeprowadzone przez personel specjalizujący się w terapii hormonem wzrostu. Lek należy stosować do momentu zrośnięcia nasad kości długich, a podczas kuracji nie należy przekraczać maksymalnej dawki dobowej.

Przyspieszony wzrost dziecka może być przyczyną skoliozy. Stosowanie lonapegsomatropiny może zwiększać ryzyko wystąpienia objawów skoliozy u dzieci. Badania nie wykazały jednak związku z leczeniem hormonem wzrostu a rozwojem lub przyspieszeniem postępowania skoliozy, ale wskazane jest zachowanie ostrożności.

Lonapegsomatropina nie wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługi maszyn.

Nie przeprowadzono badań dotyczących wzajemnych reakcji lonapegsomatropiny z innymi lekami. Informacje występujące w badaniach dotyczących działania hormonu wzrostu sugerują, że somatropina, uwalniana z cząsteczki lonapegsomatropiny, może zwiększać eliminację leku z ustroju przez izoenzymy cytochromu P450, zwłaszcza CYP3A4 i CYP1A2. Zjawisko to może być odpowiedzialne za zmniejszenie działania leczniczego niektórych substancji czynnych, nie zostało to jednak potwierdzone w badaniach. 

Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu lonapegsomatropiny na przebieg ciąży. Stosowanie niezmodyfikowanej cząsteczki hormonu wzrostu nie było powiązane z występowaniem wad wrodzonych, poronień lub działań niepożądanych podczas ciąży, jednak ze względu na brak doświadczenia klinicznego w stosowaniu lonapegsomatropiny u kobiet ciężarnych jej stosowanie w ciąży nie jest zalecane.

Brak badań dotyczących przenikania cząsteczki lonapegsomatropiny do mleka. Nie można wykluczyć wpływu leku na karmione dziecko, pomimo niewielkiego prawdopodobieństwa wchłonięcia leku z przewodu pokarmowego niemowlęcia. Karmienie piersią podczas przyjmowania lonapegsomatropiny jest dopuszczalne jednak należy zachować ostrożność w trakcie jednoczesnej terapii.

Badania na zwierzętach nie są wystarczającym dowodem braku wpływu substancji czynnej na płodność u człowieka, a obecnie brak informacji odnośnie wpływu leku na proces rozmnażania u ludzi.

Podczas iniekcji lonapegsomatropiny istnieje ryzyko wystąpienia działań niepożądanych o różnej częstotliwości, do których zaliczamy zaburzenia występujące:

• bardzo często, takie jak bóle głowy;
• często, takie jak: wtórna niedoczynność tarczycy, artralgia, reakcje w miejscu podania;
• niezbyt często, takie jak: reakcje anafilaktyczne, ginekomastia, wtórna niewydolność kory nadnerczy, bóle stawów i skolioza.

Przewlekłe przedawkowanie substancji czynnej może prowadzić do rozwoju gigantyzmu. Ostre objawy przedawkowania są związane z zaburzeniem stężenia glukozy w osoczu i początkowo są określane mianem hipoglikemii, która następnie przechodzi w hiperglikemię. 

Lonapegsomatropina jest zmodyfikowaną cząsteczką somatropiny. Lek składa się z glikolu metoksypolietylenowego połączonego z cząsteczką somatropiny za pomocą łącznika TransCon. Działanie łącznika chroni somatropinę przed szybkim wychwytem przez receptory oraz przed wydalaniem nerkowym. W wyniku odseparowania łącznika cząsteczka lonapegsomatropiny uwalnia wolną somatropinę, która wykazuje działanie charakterystyczne dla hormonu wzrostu.

Somatotropina wywiera swoje działanie zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio przez insulinopodobny czynnik wzrostu typu I (IGF-1), którego uwalnianie jest regulowane przez hormon wzrostu. Somatropina stymuluje wzrost kości u dzieci z niedoborem hormonu wzrostu, co jest skutkiem oddziaływań na nasady kości. Substancja lecznicza stymuluje metabolizm kwasów tłuszczowych w organizmie. Somatropina zwiększa rozkład triglicerydów, jednocześnie zmniejszając ich magazynowanie w komórkach tłuszczowych. Lek obniża poziom cholesterolu całkowitego oraz cholesterolu LDL we krwi.Somatropina wpływa również na metabolizm węglowodanów, zwiększając stężenie insuliny w osoczu.

Po podskórnym podaniu lonapegsomatropiny dawka jest uwalniana w sposób kontrolowany z kinetyką pierwszego rzędu. Nie badano bezwzględnej biodostępności substancji czynnej.

Somatropina uwalniana z lonapegsomatropiny ma prawdopodobnie podobną objętość dystrybucji jak endogenny hormon wzrostu.

Substancja czynna jest prolekiem, które ulega rozpadowi na cząsteczkę glikolu metoksypolietylenowego oraz cząsteczkę somatropiny. Glikol metoksypolietylenowy jest usuwany z moczem przez nerki, a somatropina ulega rozkładowi do mniejszych oligopeptydów i podstawowego budulca białek, czyli aminokwasów.

Pozorny okres półtrwania cząsteczki somatropiny uwalnianej z połączenia z glikolem metoksypolietylenowym wynosił około 25 godzin.