biwalirudyna, Bivalirudinum - Zastosowanie, działanie, opis

Biwalirudyna, jako związek o działaniu przeciwzakrzepowym jest wskazana u osób poddawanych przezskórnej interwencji wieńcowej (PCI), czyli różnego typu zabiegom poszerzania zwężonych naczyń wieńcowych w wyniku miażdżycy (angioplastyka balonowa z użyciem cewnika, angioplastyka z użyciem stentu, artrektomia kierunkowa, rotablacja, brachyterapia). Biwalirudynę podaje się pacjentom z zawałem serca z uniesieniem odcinka ST poddawanych pierwotnej PCI, a także osobom z niestabilną dławicą piersiową lub zawałem mięśnia sercowego bez uniesienia odcinka ST, u których planowany jest zabieg chirurgiczny.

Substancja znalazła zastosowanie w leczeniu trombocytopenii wywołanej heparyną i zapobieganiu zakrzepicy.

Biwalirudyna jest podawana jest dożylnie, na początku w szybkim wstrzyknięciu dożylnym (bolus), a następnie we wlewie dożylnym. Substancja powinna być podawana przez personel wykwalifikowany w leczeniu incydentów wieńcowych. Substancja jest podawana przed oraz w trakcie przezskórnej interwencji wieńcowej oraz w zależności od stanu klinicznego pacjenta, od 4 do 12 godzin po zabiegu.

Dawka stosowana w leczeniu zależna jest od jednostki chorobowej, sytuacji klinicznej pacjenta, wieku, masy ciała, chorób towarzyszących (zaburzenie czynności nerek).

Dawki zwykle stosowane (dobowe) u osób dorosłych:250 mg

Nie ma konieczności dostosowywania dawki u osób z zaburzeniem czynności wątroby.

Biwalirudyna jest przeciwwskazana w przypadku nadwrażliwości na substancję czynną lub hirudynę, czynnych krwawień lub u osób z ryzykiem krwawienia ze względu na zaburzenia hemostazy lub krzepnięcia. Substancji nie powinno się również stosować u osób z ciężkim, nieustabilizowanym nadciśnieniem, podostrym, bakteryjnym zapaleniem wsierdzia a także u pacjentów z ciężą niewydolnością nerek oraz poddawanych dializie.

W czasie leczenia biwalirudyną pacjent powinien być pod stałą obserwacją pod kątem objawów krwawienia, szczególnie jeśli równolegle  przyjmuje inny lek przeciwzakrzepowy, ze względu na możliwość wystąpienia krwotoku. Krwotok może być związany ze spadkiem poziomu hematokrytu, stężenia hemoglobiny oraz spadkiem ciśnienia. W przypadku wystąpienia powyższych objawów oraz podejrzenia krwotoku, należy rozważyć przerwanie podawania biwalirudyny.

Pacjenci przyjmujący jednocześnie warfarynę powinni być monitorowani pod kątem wartości wskaźnika INR. Należy upewnić się, że po zakończeniu podawania biwalirudyny, wskaźnik ten powróci do wartości sprzed leczenia.

Należy poinformować osoby poddawane leczeniu biwalirudyną o możliwości wystąpienia reakcji nadwrażliwości i związanych z nimi objawami, takimi jak: pokrzywka, ucisk w klatce piersiowej, świszczący oddech, niedociśnienie oraz anafilaksja.

Istnieje ryzyko wystąpienia ostrej zakrzepicy w stencie u osób z zawałem mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST poddawanych przezskórnej interwencji wieńcowej z użyciem biwalirudyny. Obserwowano także tworzenie się skrzepliny u pacjentów poddawanych brachyterapii z użyciem promieniowania gamma i po podaniu leku. Należy zachować szczególną ostrożność w tej grupie pacjentów.

W trakcie przyjmowania biwalirudyny należy unikać produktów spożywczych o działaniu przeciwzakrzepowym oraz przeciwpłytkowym, na przykład czosnku, imbiru, borówki czarnej.

Brak danych na temat interakcji biwalirudyny z alkoholem.

Bwalirudyna nie wywiera bądź też w nieistotny sposób wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn w ruchu.

Podczas przyjmowania biwalirudyny należy unikać stosowania ziela jeżówki oraz roślin i suplementów zawierających wyciągi roślinne posiadające aktywność przeciwpłytkową oraz antykoagulacyjną, na przykład czosnku, imbiru, borówki, szałwii czerwonej oraz miłorzębu japońskiego.

Ze względu na brak danych dotyczących wpływu biwalirudyny na ciążę u ludzi substancja nie jest zalecana do stosowania u kobiet ciężarnych. Nie przeprowadzono również odpowiednich badań u zwierząt oceniających wpływ biwalirudyny na przebieg ciąży, rozwój zarodka oraz płodu, a także przebieg porodu.

Brak danych na temat przenikania biwalirudyny do mleka matki karmiącej. Należy zachować ostrożność podczas stosowania substancji w trakcie laktacji i przyjmować jedynie wtedy, gdy jest to konieczne.

Nie ma odpowiednich danych na temat wpływu biwalirudyny na płodność u ludzi.

Skutki uboczne po dożylnym podaniu biwalirudyny: zmiany parametrów krwi, w tym spadek stężenia hemoglobiny, niedokrwistość, trombocytopenia, podwyższenie INR, zawał serca, tamponada serca, krwotok do worka osierdziowego, zakrzepica tętnicy wieńcowej, dławica piersiowa, bradykardia, częstoskurcz komorowy oraz bóle w klatce piersiowej. Może wystąpić również krwotok z ucha, do gałki ocznej, do przewodu pokarmowego objawiający się krwawymi wymiotami, smolistymi stolcami, krwotokiem z przełyku czy z odbytu. Mogą pojawić się także nudności, krwawienie dziąseł, krwotok w jamie otrzewnej, dyskomfort, ból i reakcje w miejscu wstrzyknięcia, krwiak w miejscu wkłucia, nadwrażliwość, w tym reakcja anafilaktyczna, bóle pleców, bóle głowy, krwiomocz, krwotok śródczaszkowy i krwotok płucny, duszność, niedociśnienie tętnicze, zakrzepica w stencie naczynia wieńcowego.

W badaniach klinicznych zgłaszano przypadki przedawkowania po zastosowaniu dawki biwalirudyny 10 razy większej od zalecanej, a także podawanej w bezpośrednim wstrzyknięciu dożylnym do 7,5 mg/kg masy ciała. W niektórych przypadkach obserwowano krwawienie.

Biwalirudyna hamuje działanie trombiny, wiążąc się z zarówno z jej miejscem katalitycznym, jak i z miejscem wiążącym aniony. Trombina jest proteinazą serynową, która odgrywa kluczową rolę w tworzeniu skrzepu. W wyniku rozszczepienia fibrynogenu na monomery fibryny i aktywacji czynnika krzepnięcia XIII do XIIIa, trombina umożliwia fibrynie wytworzenie usieciowanej struktury, która stabilizuje skrzep. Omawiana proteinaza aktywuje także czynniki V i VIII, promując dalsze, własne wytwarzanie, a także aktywuje płytki krwi, stymuluje ich agregację i proces ziarninowania.

Badania in vitro wykazały, że biwalirudyna hamuje trombinę zarówno w formie niezwiązanej jak i połączonej ze skrzepem.

Po dożylnym podaniu biwalirudyna wykazuje farmakokinetykę liniową. Biodostępność substancji jest natychmiastowa i całkowita. Średnie stężenie związku po wlewie dożylnym o stałej szybkości 2,5 mg / kg masy ciała / godzinę w stanie stacjonarnym wynosi 12,4 μg/ml.

Biwalirudyna jest szybko dystrybuowana do osocza i płynu pozakomórkowego. Substancja nie wiąże się z białkami osocza innymi niż trombina ani z erytrocytami. Objętość dystrybucji wynosi 0,2l / kg masy ciała.

Biwalirudyna w 80% ulega rozpadowi na drodze proteolizy na tworzące ją aminokwasy, które ponownie zostają wykorzystywane przez organizm. W metabolizmie substancji biorą udział proteazy, w tym trombina. Główny metabolit powstający w wyniku rozpadu biwalirudyny jest nieaktywny farmakologicznie. Około 20% związku nie ulega rozpadowi i w postaci niezmienionej jest wydalana z moczem.

Biwalirudyna jest eliminowana z ustroju w 80% w wyniku rozpadu proteolitycznego i rozszczepienia na aminokwasy, które pozostają ponownie wykorzystane. W 20% podanej dawki substancji jest wydalana przez nerki wraz z moczem.