Erenumab, Erenumabum - Zastosowanie, działanie, opis

Erenumab to ludzkie przeciwciało monoklonalne immunoglobuliny G2, podawane we wstrzyknięciach w celu zapobiegania napadom migreny u osób cierpiących na tę dolegliwość (co najmniej 4 dni z atakami migreny w ciągu miesiąca). Erenumab wytwarzany jest technikami rekombinacji genetycznych z wykorzystaniem komórek jajowych chomika chińskiego.

Erenumab podawany jest we wstrzyknięciach podskórnych w okolice brzucha, uda bądź zewnętrzną część ramienia. Wstrzyknięć może dokonywać sam pacjent po zapoznaniu się ze szczegółową instrukcją zawartą w ulotce leku. Zwykle stosowana dawka zależna jest od reakcji organizmu na lek oraz chorób towarzyszących. Erenumab podaje się z częstotliwością co 4 tygodnie. Maksymalna dawka jednorazowa leku to 140 mg. Dawkowanie u osób w podeszłym wieku nie różni się od dawek zwykle stosowanych przez osoby dorosłe. Dotychczas nie ustalono dawkowania dla dzieci i młodzieży. Widoczne efekty leczenia pojawiają się najpóźniej po 3 miesiącach stosowania erenumabu. 

Erenumabu nie można stosować u pacjentów wykazujących reakcje nadwrażliwości na ten lek (między innymi zmiany skórne, reakcje anafilaktyczne i obrzęk naczynioruchowy).

Należy zachować szczególną ostrożność podczas prowadzenia terapii erenumabem u osób przyjmujących leki wywołujące zaparcia lub u osób z predyspozycjami do zaparć. Podczas badań klinicznych leku, zdarzały się przypadki ciężkich zaparć wymagających leczenia operacyjnego. 

Do tej pory nie przeprowadzono badań dotyczących stosowania erenumabu  u osób z chorobami układu sercowo-naczyniowego. W tej grupie pacjentów należy zachować szczególną ostrożność.

Erenumab nie wywiera wpływu na zdolność do prowadzenia samochodu bądź innych pojazdów mechanicznych. 

Biochanina A zawarta między innymi w koniczynie łąkowej może nasilać działanie trombogenne (sprzyjające tworzeniu się skrzepów) erenumabu.

Badania z wykorzystaniem zwierząt laboratoryjnych nie wykazały szkodliwego wpływu erenumabu na rozwój ciąży. Ze względu na ograniczone dane dotyczące wpływu leku na płody ludzkie nie zaleca się stosowania erenumabu przez kobiety w ciąży. Wiadomo że lek przenika przez łożysko. 

Brak jest badań dotyczących stężenia erenumabu w mleku kobiet karmiących piersią. Wiadomo natomiast że mleko kobiece zawiera największe stężenie immunoglobulin w kilku dobach po porodzie. Ze względu na to że erenumab jest przeciwciałem monoklonalnym immunoglobuliny IgG przypuszcza się że największe stężenia w mleku kobiecym osiąga właśnie w tym czasie. 

Brak jest badań określających wpływ erenumabu na płodność u ludzi. Badania z wykorzystaniem zwierząt laboratoryjnych nie wykazały toksycznego wpływu na narządy rozrodcze mimo podawania dawek przekraczających ponad 200 razy ekspozycję na lek w terapii migreny u człowieka. 

Po wstrzyknięciu podskórnym leku mogą pojawić się reakcje w miejscu podania (ból, świąd, zaczerwienienie). Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi leku były zaparcia (stopień łagodny do umiarkowanego), skurcze mięśniowe oraz świąd skóry. Ponad to mogą pojawić się reakcje alergiczne takie jak wysypki skórne, pokrzywka, obrzęki. Najcięższym odnotowanym działaniem niepożądanym po podaniu erenumabu był wstrząs anafilaktyczny oraz ciężkie zaparcie wymagające interwencji chirurgicznej.

Mimo podawania erenumabu w dawce dwukrotnie przekraczającej maksymalną stosowaną dawkę u osób dorosłych nie odnotowano objawów toksycznych przedawkowania leku. 

Erenumab to ludzkie przeciwciało monoklonalne wytwarzane z wykorzystaniem komórek jajowych chomika chińskiego. Lek został zaprojektowany i wytworzony technikami rekombinacji genetycznej tak, aby wiązał się z receptorem peptydu określanego skrótem CGRP (Calcitonin gene-related peptide, peptyd związany z genem kalcytoniny) i hamował jego działanie. Wiadomo że peptyd CGRP ma zdolności rozszerzające na tętnicze naczynia krwionośne (w tym naczynia krwionośne mózgowe). Badania wykazały zwiększone stężenie peptydu CGRP u osób cierpiących na ataki migrenowe. Zbadano, że infuzja dożylna CGRP powoduje atak migreny u osób predysponowanych. Erenumab nie działa w sposób znaczący na inne receptory z grupy receptorów kalcytoniny. 

Biodostępność erenumabu po wstrzyknięciu podskórnym wynosi około 82%. Lek osiąga swoje stężenie maksymalne w surowice krwi średnio po upływie 6 dni.

Średnia objętość dystrybucji dla erenumabu w fazie końcowej wynosi około 3,86 l.

Metabolizm erenumabu polega na rozkładzie leku do cząsteczek peptydowych oraz pojedynczych aminokwasów. Z tego względu erenumab charakteryzuje się niskim potencjałem tworzenia interakcji lekowych z innymi farmaceutykami.

Proces eliminacji erenumabu jest dwufazowy. Małe stężenia leku są eliminowane poprzez wiązanie się z receptorem CGRP (Calcitonin gene-related peptide). Większe dawki erenumabu są eliminowane na drodze  hydrolizy wiązań peptydowych cząsteczki leku. Badania farmakokinetyki erenumabu dowodzą, że w eliminacji leku bierze udział układ siateczkowo-śródbłonkowy wątroby (eliminacja powolna o charakterze niespecyficznym) oraz szybka eliminacja przez degradację kompleksowych połączeń erenumab- receptor CGRP. Okres półtrwania leku w organizmie to średnio 28 dni.