Benralizumab, Benralizumabum - Zastosowanie, działanie, opis

Benralizumab jest przeciwciałem monoklonalnym, które znalazło zastosowanie w terapii uzupełniającej pacjentów powyżej 18 roku życia cierpiących na niewłaściwie kontrolowaną ciężką postać astmy eozynofilowej.

Schemat leczenia i samo rozpoczęcie terapii benralizumabem powinno być oparte o badanie ilości eozynofilów we krwi, skuteczność dotychczasowej kuracji astmy i stopień kontroli zaostrzeń choroby.

Benralizumab należy podawać w iniekcjach podskórnych, zalecane jest wstrzykiwanie roztworu w brzuch lub udo. Terapia benralizumabem powinna być prowadzona przez lekarza doświadczonego w rozpoznawaniu i leczeniu ciężkiej postaci astmy oskrzelowej.

Schemat dawkowania benralizumabu uwzględnia podanie leku w dawce 30 mg co cztery tygodnie, przez pierwsze trzy miesiące kuracji. Lek jest przeznaczony do długotrwałego stosowania, po upłynięciu dwunastu tygodni od rozpoczęcia leczenia kolejną dawkę benralizumabu należy podawać co 2 miesiące.

Przeciwwskazaniem do stosowania benralizumabu jest wystąpienie reakcji nadwrażliwości na tę substancję czynną.

W trakcie leczenia benralizumabem istnieje prawdopodobieństwo wystąpienia ciężkich reakcji alergicznych. Reakcje pochodzenia anafilaktycznego występowały zwykle parę godzin po podaniu leku. U niektórych pacjentów objawy występowały z opóźnieniem.
W przypadku pojawienia się reakcji alergicznej stosowanie leku należy przerwać.

Substancji czynnej nie należy stosować w przypadku zaostrzenia  przebiegu astmy. Podczas terapii benralizumabem odstawienie wziewnych kortykosteroidów powinno zostać przeprowadzone w sposób stopniowy. Brak poprawy kontroli astmy podczas przyjmowania substancji leczniczej należy skonsultować z lekarzem.

Benralizumabu nie należy stosować u pacjentów ze stwierdzonymi infekcjami pasożytniczymi. Ograniczenie ilości eozynofilów we krwi może wpływać na pogorszenie przebiegu zakażenia niektórymi pasożytami. Zakażenia pasożytnicze należy leczyć z wykorzystaniem leków przeciwpasożytniczych, a w razie ich nieskuteczności podczas jednoczesnej terapii benralizumabem należy przerwać leczenie do momentu ustąpienia infekcji.

Substancja czynna nie wywiera wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn.

Stosowanie benralizumabu podczas ciąży nie jest zalecane. Lek może przenikać przez łożysko. Transfer substancji czynnej przez łożysko ma charakter liniowy. Stężenie leku we krwi płodu może być większe podczas trwania drugiego i trzeciego trymestru ciąży.

Przyjmowanie benralizumabu przez kobietę ciężarną powinno być poprzedzone analizą ryzyka pojawienia się szkodliwego wpływu leku na komórki płodu.

Brak badań potwierdzających bezpieczeństwo substancji czynnej podczas laktacji. Stosowanie leku w okresie karmienia piersią jest możliwe jedynie po wcześniejszej analizie stosunku korzyści z leczenia odniesionych przez matkę do ryzyka pojawienia się działań niepożądanych u dziecka.

Podczas terapii benralizumabem istnieje ryzyko pojawienia się częstych odczynów w miejscu podania. W trakcie leczenia często może wystąpić gorączka, stan zapalny gardła, ból głowy, reakcje nadwrażliwości.

Największe ryzyko podczas leczenia stanowi wstrząs anafilaktyczny o nieznanej częstotliwości występowania.

Działanie benralizumabu prowadzi do spadku stężenia eozynofilów w osoczu. Substancja czynna ogranicza rozwój zapalenia typu eozynofilowego. Benralizumab wykazuje wysokie powinowactwo do receptorów przeznaczonych dla IL–5 (interleukiny 5), znajdujących się na powierzchni eozynofilów. Zablokowanie miejsca wiążącego interleukinę 5 hamuje proces dojrzewania eozynofilów prowadząc do spadku ich stężenia w osoczu. 

Modyfikacja cząsteczki leku (usunięcie deoksycukru fukozy w domenie Fc) pozwala na przyłączenie bernalizumabu do receptora znajdującego się na powierzchni komórek NK (natural killers) i wykorzystaniu aktywności komórek NK przeciwko eozynofilom występującym w osoczu. Przyłączenie substancji leczniczej do receptora nasila proces apoptozy eozynofilów i bazofilów na drodze wzmożonej cytotoksyczności komórkowej zależnej od przeciwciał. 

Biodostępność substancji leczniczej po podaniu podskórnym wynosiła 58%.

Nie odnotowano różnic we wchłanianiu substancji leczniczej po podaniu w górną część ramienia, brzuch lub udo.

Substancja czynna jest przeciwciałem monoklonalnym klasy IgG₁. Lek ulega rozkładowi w organizmie po kontakcie z enzymami proteolitycznymi.

Okres półtrwania benralizumabu po iniekcji podskórnej wynosi około 16 dni.