Worapaksar, - - Zastosowanie, działanie, opis

Worapaksar w połączeniu z innymi lekami jest stosowany w celu zmniejszenia ilości powikłań zakrzepowych u osób dorosłych wraz z jednoczesnym zawałem mięśnia sercowego (podawany jednocześnie z ASA - kwasem acetylosalicylowym oraz w razie potrzeby z klopidogrelem) lub z jednoczesną objawową chorobą tętnic obwodowych (podawany jednocześnie z ASA - kwasem acetylosalicylowym oraz w razie potrzeby z klopidogrelem),

Zwykle stosowana dobowa dawka worapaskaru u osób dorosłych wynosi 2,08mg na dobę.

W przypadku zawału mięśnia sercowego pierwszą dawką worapaksaru należy przyjąć co najmniej 2 tygodnie po tym zdarzeniu oraz w ciągu pierwszych dwunastu miesięcy od wystąpienia incydentu wieńcowego. W przypadku objawowej choroby tętnic obwodowych leczenie przy pomocy worapaksaru można rozpocząć w dowolnym czasie.

Jednoczesne stosowanie innych leków przeciwpłytkowych nie wpływa na częstotliwość oraz dawkę worapaksaru.

Brak danych dotyczących stosowania worapaksaru u osób poniżej 18 roku życia, dlatego lek ten nie może być stosowany u tej grupy pacjentów.

Przeciwwskazaniem do stosowania worapaksaru jest nadwrażliwość na substancje czynną.

Ponadto worapaksaru nie można stosować u pacjentów z krwotokiem śródczaszkowym w wywiadzie, udarem mózgu lub przemijającym napadem niedokrwienia mózgu, jakimkolwiek czynnym patologicznym krwawieniem i ciężkim zaburzeniem czynności wątroby.

Ze względu na  zwiększone ogólne ryzyko krwawienia należy zachować szczególną uwagę u pacjentów którzy stosując worapaskar jednocześnie w wywiadzie ujawniono takie zdarzenia jak: niedawny uraz, krwawienia z przewodu pokarmowego, niedawny zabieg chirurgiczny oraz chorobę wrzodową żołądka. Ponadto ogólnymi czynnikami zwiększającymi ryzyko krwawień przy jednoczesnym stosowaniu worapaksaru jest niska masa ciała pacjenta (poniżej 60kg masy ciała), wiek pacjenta (powyżej 70 lat) zaburzenia czynności wątroby i nerek oraz jednoczesne stosowanie leków z grupy leków przeciwzakrzepowych, niesteroidowych leków przeciwzapalnych, inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny. Krwawienie można podejrzewać również u osób z obniżonym ciśnieniem tętniczym krwi, które niedawno przeszły angiografię wieńcową, pomostowanie aortalno-wieńcowe, przezskórne interwencję wieńcowe oraz inne zabiegi chirurgiczne, które jednocześnie stosują worapaksar.

Pacjenci stale przyjmujący worapaksar muszą koniecznie o tym fakcie informować zarówno lekarzy jak i stomatologów przed każdym zabiegiem chirurgicznym, jak również przed każdorazowym zamiarem wprowadzenia do leczenia nowej substancji leczniczej.

Pacjenci zmagający się z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby nie powinni stosować worapaksaru ze względu na zwiększone ryzyko krwawienia.

Pacjenci zmagający się z ciężkim zaburzeniem czynności nerek muszą zachować szczególną ostrożność w czasie stosowanie leku zawierającego worapaksar ze względu na zwiększone ryzyko krwawienia.

Pacjenci stosujący stale lek zawierający worapaksar powinni unikać przerywania przyjmowania tego leku. Jeśli leczenie zostało przerwane, należy jak najszybciej je wznowić stosując się ściśle do zaleceń lekarskich. W przypadku pominięcia dawki nie należy brać dawki podwójnej w celu wyrównania ilości substancji czynnej.

Worapaksar nie ma wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów oraz obsługę maszyn.

Ze względu na fakt, że bezpieczeństwo stosowania worapaksaru nie było badane u pacjentek będących w ciąży worapaksar może być stosowany u tej grupy pacjentek jedynie wtedy, gdy korzyści wynikające z jego stosowania przewyższają potencjalne niekorzystny wpływ stosowania worapaksaru na płód.

W badaniach klinicznych przeprowadzonych na samicach ciężarnych królików i szczurów worapaksar nie wpływał na rozwój płodów. Worapaksar w badaniach in vitro oraz in vivo nie wywoływał działania mutagennego i genotoksycznego u zwierząt.

Nie prowadzono badań czy worapaksar przenika do mleka matki. Kobiety, które są poddawane terapii przy pomocy worapaksaru i jednocześnie karmią piersią powinny przerwać karmienie piersią na czas leczenia worapaksarem.

W badaniach przeprowadzonych na szczurach w mleku matki wykazano obecność zarówno worapaksaru jak i jego metabolitów.

Nie prowadzono badań oceniających wpływ worapaksaru na płodność u ludzi.

Worapaksar nie wpływał na płodność zarówno u samic jak i u samców szczurów.

Worapaksar hamuje agregacje płytek krwi stopniowo i odwracalnie. W przypadku krwawienia można rozważyć leczenie objawowe poprzez przetoczenie płytek krwi.

Brak informacji na temat przedawkowania leku. W badaniach klinicznych po jednokrotnym podaniu 120mg substancji oraz 5mg dawki worapaksaru przez okres 4 tygodni nie zaobserwowano działań niepożądanych oraz żadnego szczególnego efektu powodującego zagrożenia dla życia.

Worapaksar jest lekiem o działaniu przeciwzakrzepowym, którego działanie polega na hamowaniu agregacji płytek krwi, w wyniku czego następuje zmniejszenie liczby powikłań zakrzepowych. Worapaksar jest syntetyczną pochodną himbacyny, której działanie polega na inhibicji zależnych od trombiny receptorów płytkowych  PAR-1. Działanie worapaksaru w stosunku do receptora  PAR-1 jest selektywne, kompetytywne i odwracalne.

Worapaksar w postaci siarczanu worapaksaru jest szybko wchłaniany z przewodu pokarmowego. Stężenie maksymalne leku osiąganie jest po 1 godzinie, średnia bezwzględna biodostępność wynosi 100%. Worapaksar może być przyjmowany niezależnie od posiłku, obecność treści żołądkowej nie wpływa znacząco na parametry wchłaniania leku.

Worapaksar wraz z jego głównym metabolitem (M20) ulega silnemu wiązaniu z albuminami surowicy ludzkiej (powyżej 99%). Średnia objętość dystrybucji leku to ok. 424 litry. 

Worapaksar jest metabolizowany w wątrobie przez izoenzymy CYP3A4 i CYP2J2. Głównymi metabolitami jest M19 i M20. M20 to czynny metabolit krążący w organizmie, natomiast M19 to metabolit obecny w wydzielinach. Ekspozycja układowa na M20 wynosi ~20% wartości ekspozycji na lek worapaksar.

Pozorny końcowy okres półtrwania dla worapaksaru wynosi 187 godzin. 91,5% dawki worapaksaru głownie w postaci jego metabolitów oznaczono w kale, natomiast 8,5% w moczu.  Worapaksar eliminowany jest w postaci metabolitów, nie oznaczono worapaksaru w moczu.