Wildagliptyna, Vildagliptinum - Zastosowanie, działanie, opis

Wildagliptyna wskazana jest do stosowania u dorosłych pacjentów z cukrzycą typu 2 w monoterapii lub w skojarzeniu z metforminą, pochodnymi sulfonylomocznika i/lub tiazolidynodionem według zaleceń lekarza diabetologa.

Wildagliptyna podawana jest doustnie. Powinna być stosowana regularnie, codziennie w dawkach określonych przez lekarza specjalistę do 100 mg na dobę.

Przeciwwskazaniem do stosowania jest nadwrażliwość na wildagliptynę.

Wildagliptyna nie zastępuje terapii insulinowej. Stosowanie wildagliptyny u pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek oraz poważnymi zaburzeniami czynności wątroby wymaga ostrożności. Aktywności AspAT i AlAT powinny zostać zbadane przed włączeniem wildagliptyny do leczenia w celu oznaczenia poziomów wyjściowych, powinny być one również badane co 3 miesiące. W razie wystąpienia 3-krotnego przekroczenia indywidualnej normy, stosowanie substancji powinno zostać przerwane. Wildagliptyna nie jest zalecana u pacjentów z niewydolnością serca stopnia IV według NYHA ze względu na brak danych o bezpieczeństwie u tej grupy pacjentów. Stosowanie wildagliptyny wiąże się z możliwością wystąpienia zapalenia trzustki. Pacjenci z ostrym zapaleniem trzustki w wywiadzie powinni być objęci szczególną kontrolą w czasie trwania leczenia. Wildagliptyna może pogłębiać działanie innych leków obniżających poziom cukru, np. pochodnych sulfonylomocznika. Należy rozważyć zmniejszenie ich dawek.

Leki moczopędne z grupy tiazydów i tizydopodobnych, glikokortykosteroidy, hormony tarczycy oraz niektóre sympatykomimetyki mogą zmniejszyć działanie hipoglikemizujące wildagliptyny, należy wtedy uważniej kontrolować glikemię. U osób przyjmujących przeciwnadciśnieniowe leki z grupy inhibitorów angiotensyny można się spodziewać zwiększonego ryzyka wystąpienia obrzęków naczynioruchowych.

Badania prowadzone nad wildagliptyną pokazały, iż nie jest substratem cytochromu P450, nie hamuje oraz nie indukuje enzymów tego cytochromu. Grupie zdrowych ochotników podawano różne kombinacje leków wraz z wildagliptyną i nie zaobserwowano istotnych klinicznie interakcji.

Wildagliptynę można przyjmować z posiłkiem lub niezależnie od posiłku. Pokarm nieznacznie opóźnia wchłanianie jej z przewodu pokarmowego a to nie ma istotnego znaczenia klinicznego.

Nie badano wpływu wildagliptyny na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn. Jeśli u pacjenta występują działania niepożądane takie jak zawroty głowy, powinien powstrzymać się od wykonywania czynności wymagających pełnej sprawności psychomotorycznej.

W badaniach na zwierzętach stwierdzono negatywny wpływ dużych dawek wildagliptyny na reprodukcję. Działania na przebieg ciąży u ludzi nie zbadano, dlatego nie należy stosować wilgadliptyny u kobiet ciężarnych.

W badaniach na zwierzętach stwierdzono przenikanie substancji do mleka, ale nie wiadomo, czy przenika ona również do mleka kobiecego. Z tego powodu nie zaleca się stosowania wildagliptyny u kobiet karmiących piersią.

Oddziaływanie wildagliptyny na płodność u ludzi nie zostało zbadane.

Badania na ochotnikach, którym podawano dawki 400-600 mg znacznie większe niż lecznicze, pokazały, iż mogą pojawić się bóle mięśni, głowy, gorączka, obrzęki, przemijające parestezje, zwiększenie aktywności lipazy, fosfokinazy kreatynowej (CPK), aminotransferazy asparaginowej (AspAT), zwiększenie mioglobiny czy białka C-reaktywnego (CRP). Nie ma ntidotum na wildagliptynę, nie można jej usunąć poprzez hemodializę, można w ten sposób pozbyć się jej głównego metabolitu. Przedawkowanie leczy się objawowo.

Wildagliptyna należy do leków inkretynowych. Inkretyny takie jak glukagonopodobny peptyd 1 (GLP-1) czy glukozozależny peptyd insulinotropowy (GIP), są hormonami wydzielanymi w przewodzie pokarmowym pod wpływem obecności w nim pokarmu. Ich funkcją jest stymulowanie komórek beta wysp Langerhansa w trzustce do wydzielania insuliny.  Leki inkretynowe naśladują działanie inkretyn lub hamują enzymy je rozkładające, takie jak dipeptydylopeptydazę IV (DPP-4) (gliptynę). Wildagliptyna zwiększa stężenie GLP-1 i GIP, co poprawia wrażliwość komórek beta na glukozę i zwiększa wydzielanie insuliny, poprawia działanie komórek alfa wydzielających glukagon

Wildagliptyna przyjęta doustnie wchłania się szybko. Maksymalne stężenie we krwi osiąga po 1,5-2 godzinach. Przyjmowanie z pokarmem nieznacznie wpływa na wydłużenie tego czasu i obniżenie stężenia maksymalnego, ale nie ma to istotnego znaczenia klinicznego. Biodostępność wynosi 85%.

Wildagliptyna w niewielkim stopniu wiąże się z białkami krwi (około 9%). Jest szeroko dystrybuowana poza naczynia do tkanek.

Większość dawki wildagliptyny (blisko 70%) jest metabolizowana. Główny metabolit (57% dawki) powstaje poprzez hydrolizę grupy cyjanowej w nerkach i jest nieaktywny farmakologicznie. Kolejnymi metabolitemi jest glukuronid i produkty hydrolizy amidu. W badaniach na szczurach stwierdzono, że peptydaza dipeptydylowa IV (DPP-4) częściowo hydrolizuje wildagliptynę. Substancja nie jest substratem dla CYP450.

Po podaniu doustnym 85% dawki  jest wydalane z moczem a 15% z kałem. 23% dawki jest eliminowane w postaci niezmienionej przez nerki.