Tafamidis, Tafamidisum - Zastosowanie, działanie, opis

Wskazaniem do stosowania tafamidisu jest leczenie amyloidoz transtyretynowych u osób dorosłych, z współistniejącą polineuropatią oraz kardiomiopatią. Terapia tafadimisem zmniejsza liczbę hospitalizacji oraz zgonów związanych z problemami kardiologicznymi oraz opóźnia pojawienie się obwodowych zaburzeń neurologicznych.

Tafamidis stosuje się doustnie, raz dziennie, niezależnie od posiłku.

Dawka stosowana w leczeniu zależna jest od zaawansowania choroby, odpowiedzi na leczenie, chorób towarzyszących (ciężka niewydolność nerek i wątroby).

Dawka zwykle stosowana (dobowa) u osób dorosłych to 20 mg lub 80 mg megluminianu tafamidisu, co odpowiada 12,2 mg  lub 61 mg tafamidisu.

Substancja nie jest przeznaczona do stosowania u dzieci i młodzieży.

Przeciwskazaniem do stosowania tafamidisu jest nadwrażliwość na substancję czynną. Nie wdraża się terapii tafamidisem u pacjentów po przeszczepieniu wątroby.

Kobiety w wieku rozrodczym podczas terapii tafamidisem powinny stosować skuteczne metody antykoncepcji w trakcie podawania substancji oraz miesiąc po zakończeniu leczenia. Nie zaleca się stosowania tafamidisu u pacjentów po przeszczepie wątroby, ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa.

Brak danych wskazujących, że tafamidis wchodzi w interakcje z pożywieniem. Posiłki wysokotłuszczowe zmieniają szybkość wchłaniania, nie wpływając na jego stopień.

Brak danych wskazujących, że tafamidis wchodzi w interakcje z alkoholem.

Tafamidis nie wywiera istotnego wpływu na prowadzenie pojazdów czy obsługiwanie maszyn.

Tafamidis może powodować nieprawidłowości w wynikach badań laboratoryjnych. Substancja może powodować zmniejszenie stężenia tyroksyny całkowitej w surowicy, nie wpływając jednak na wartości stężenia wolnej tyroksyny (T4) ani hormonu tyreotropowego (TSH). 

Brak danych dotyczących skutków podawania tafamidisu kobietom w ciąży. W badaniach na zwierzętach wykazano toksyczny wpływ na rozwój płodu (deformacje szkieletu, spadek przeżycia i zmniejszenie masy ciała młodych). Nie zaleca się terapii tafamidisem w czasie ciąży. Kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczną antykoncepcję w czasie leczenia oraz miesiąc po jego zakończeniu.

Dostępne dane uzyskane w badaniach na zwierzętach wykazały, że tafamidis przenika do mleka. Nie można wykluczyć ryzyka dla noworodków/niemowląt. Megluminianu tafamidisu nie należy stosować w okresie karmienia piersią

W badaniach klinicznych oraz nieklinicznych nie stwierdzono wpływu tafamidisu na płodność.

Brak szczegółowych danych na temat objawów przedawkowania. W badaniu klinicznym, u zdrowych ochotników, którzy otrzymali jednorazowo dawkę 480 mg megluminianu tafamidisu zaobserwowano jedynie pojawienie się łagodnej postaci jęczmienia. 

Tafamidis jest selektywnym stabilizatorem transtyretyny, tetramerycznego białka transportowego w osoczu dla hormonu tarczycy (tyroksyny) i retinolu. W amyloidozach transtyretynowych dochodzi do rozpadu TTR i powstania monomerów, które następnie łączą się ze sobą w amyloidy, one zaś tworzą złogi w różnych narządach, zaburzając ich funkcjonowanie. Tafamidis wiąże się z TTR w miejscach wiązania tyroksyny, stabilizując jej tetramer i spowalniając dysocjację do monomerów, co limituje szybkość procesu amyloidogenezy.

Po doustnym podaniu tafamidisu w dawce 61 mg na czczo, maksymalne stężenie w osoczu następuje po upływie 4 godzin. Bogaty w tłuszcze i wysokokaloryczny posiłek wpływa na szybkość wchłaniania leku ale nie zmienia stopnia absorpcji. Z tego względu lek może być przyjmowany  w trakcie lub niezależnie od posiłku.

Tafamidis wiąże się w ponad 99% z białkami osocza. Mimo większego stężenia albuminy w osoczu w stosunku do transtyretyny (TTR), substancja wykazuje większe powinowactwo do TTR.

Badania in vitro sugerują, że tafamidis praktycznie nie podlega metabolizmowi oksydacyjnemu i efektowi pierwszego przejścia w wątrobie. Natomiast istnieją doniesienia, że substancja u ludzi jest metabolizowana w procesie glukuronidacji i następnie wydzielana wraz z żółcią.

Tafamidis  jest wydalany w 59 % z kałem, głównie w postaci niezmienionej. Około 22% przyjętej dawki doustnej jest wydalane z moczem, głównie w formie glukuronidu.