Symeprewir, Simeprevirum - Zastosowanie, działanie, opis

Symeprewir jest wskazany w leczeniu przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C, u pacjentów z genotypem 1 lub 4 HCV, w skojarzeniu z rybawiryną oraz peginterferonem alfa lub z sofosbuwirem i rybawiryną. 

Symeprewir przyjmuje się doustnie razem z posiłkiem, raz na dobę. Leczenie zwykle trwa 12 tygodni. Symeprewiru nie wolno podawać w monoterapii, stosuje się leczenie skojarzone z innymi lekami.

Dawka stosowana w leczeniu zależna jest od wieku, masy ciała, chorób towarzyszących (zaburzona praca nerek, niewydolność wątroby) oraz odpowiedzi na leczenie.

Dawka zwykle stosowana (dobowa) u osób dorosłych: 150 mg.

Przeciwskazaniem do stosowania symeprewiru jest nadwrażliwość na substancję czynną. Substancji nie wolno podawać w monoterapii i musi być ona stosowana w skojarzeniu z innymi lekami wskazanymi w terapii przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C, takimi jak rybawiryna, sofosbuwir lub peginterferon alfa.

Symeprewir jest podawany jedynie w leczeniu skojarzonym z innymi lekami, substancji nie należy stosować w monoterapii. Nie zaleca się podawania leku pacjentom z genotypami 2,3,5 lub 6 HCV , ze względu na brak badań na temat skuteczności i bezpieczeństwa leczenia w tej grupie.

Symepewiru nie powinno się stosować w skojarzeniu z innymi lekami z grupy inhibiotorów proteazy HCV, takimi jak telaprewir czy boceprewir. Możliwe jest pojawienie się oporności krzyżowej na wyżej wymienione substancje.

Zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności podczas terapii symeprewirem u pacjentów z umiarkowaną i ciężką niewydolnością wątroby, ze względu na brak badań na temat bezpieczeństwa stosowania substancji w tej grupie. U osób z ciężką niewydolnością wątroby może dojść do zwiększenia stężenia w osoczu i wolniejszego metabolizm leku.

Nie powinno się stosować symeprewiru z substancjami, które w sposób istotny oddziałują na cytochrom P450 (CYP3A4), gdyż może to prowadzić do znaczącego zmniejszenia lub zwiększenia ekspozycji na symeprewir.

Pacjent powinien być poinformowany o potencjalnych działaniach niepożądanych, które mogą wystąpić podczas terapii przeciwwirusowej. W szczególności zaleca się unikanie ekspozycji na promieniowanie UV i zrezygnowanie z usług solarium, ze względu na możliwą nadwrażliwość na światło. 

Brak informacji na temat interakcji symeprewiru z żywnością.

Brak informacji na temat interakcji symeprewiru z alkoholem.

Symeprewir nie wywiera istotnego wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn. Przy terapii skojarzonej z peginterferonem alfa i rybawiryną zaleca się zachowanie ostrożności u kierowców i osób obsługujących maszyny.

Symeprewir wchodzi w interakcje z surowcami roślinnymi. Stosowanie substancji czynnej razem z zielem ostropestu plamistego, ze względu na zawartość sylimaryny, skutkuje osłabieniem działania przeciwwirusowego symeprewiru. Podczas terapii przeciwwirusowej należy też mieć na uwadze interakcję z zielem dziurawca zwyczajnego. Dziurawiec z kolei osłabia działanie symeprewiru,

Substancja czynna stosowana w terapii skojarzonej może powodować reakcje nadwrażliwości na światło.

Symepewir wpływa na wyniki badań diagnostycznych. W terapii skojarzonej z peginterferonem alfa oraz rybawiryną odnotowano u leczonych wzrost stężenia bilirubiny oraz fosfatazy alkalicznej.

Brak szczegółowych badań dotyczących stosowania symeprewiru u kobiet w ciąży. U zwierząt wykazano negatywny wpływ na reprodukcję. Symeprewir może być stosowany w czasie ciąży jedynie w sytuacji, kiedy korzyści ze stosowania leku u matki przewyższają ryzyko dla płodu. Należy wspomnieć, że symeprewir stosowany jest wyłącznie w leczeniu skojarzonym. W przypadku terapii łączonej z rybawiryną, leczenie jest przeciwskazane u kobiet ciężarnych ze względu na jej udokumentowane działanie teratogenne i embriotoksyczne.

Brak wystarczających danych na temat przenikania symeprewiru i jego metabolitów do mleka kobiecego. W badaniach na zwierzętach wykazano, że symepewir, podawany samicom szczurów w czasie laktacji, przenikał do mleka matki. Substancję u kobiet karmiących stosować wyłącznie w przypadku, kiedy korzyść stosowania leku u kobiety karmiącej przewyższa ryzyko dla dziecka.

Brak danych na temat wpływu symeprewiru na płodność u ludzi. W badaniach na zwierzętach nie stwierdzono wpływu na płodność.

Brak szczegółowych danych na temat przedawkowania symeprewiru u ludzi. U pacjentów otrzymujących substancję powyżej zalecanej dawki dobowej, obserwowano jedynie objawy nawiązujące do działań niepożądanych.

Symeprewir jest inhibitorem proteazy serynowej HCV NS3/4A, enzymu niezbędnego dla replikacji wirusa zapalenia wątroby typu C. Substancja hamuje replikację HCV, należy do grupy leków o bezpośrednim działaniu przeciwwirusowym. Symeprewir stosuje się u pacjentów zarażonych genotypem 1 i 4 HCV.

Średnia biodostępność symeprewiru po przyjęciu doustnym pojedynczej dawki łącznie z pokarmem wynosi 62%. Stężenie maksymalne w osoczu jest zwykle osiągane w ciągu 4 do 6 godzin od podania substancji.

Symeprewir wiąże się prawie całkowicie z białkami osocza, przeważnie z albuminami.  Proces ten nie ulega znacząco zmianie  u osób z zaburzeniami czynności nerek i wątroby. Brak danych dotyczących objętości dystrybucji symeprewiru u ludzi. Badania na zwierzętach wykazały, że substancja jest dystrybuowana do wątroby oraz jelit. 

Jednoczesne podawanie inhibitorów enzymów wątrobowych CYP3A powoduje zwiększenie stężenia symeprewiru w osoczu z powodu interakcji lekowych, natomiast w przypadku zastosowania induktorów CYP3A oczekuje się odwrotnego efektu.

Symeprewir jest głównie metabolizowany w wątrobie. Badania in vitro wykazały, że substancja czynna ulega metabolizmowi na drodze utleniania z udziałem enzymów mikrosomalnych cytochromu P450, w szczególności izoenzymu CYP3A4.

Symeprewir jest wydalany z żółcią, wydalanie nerkowe substancji nie odgrywa znaczącej roli. Badania radiowęglowe wykazały, że około 91% podanej dawki leku wydalane jest z kałem, w tym około 30 % w postaci niezmienionej, mniej niż 1% dawki wykryto w moczu.