Sugammadeks, Sugammadex - Zastosowanie, działanie, opis

Sugammadeks to półsyntetyczna pochodna γ–cyklodekstryny, będąca pierwszym lekiem z nowej grupy SRBA (ang. selective relaxant binding agent). Sugammadeks jest stosowany w celu odwrócenia blokady przewodnictwa nerwowo–mięśniowego wywołanej przez wekuronium lub rokuronium. U dzieci i młodzieży zaleca się stosować substancję czynną tylko w rutynowym zniesieniu blokady wywołanej przez rokuronium. 

Sugammadeks stosuje się dożylnie w pojedynczym bolusie.

Zalecana dawka substancji zależy od poziomu blokady przewodnictwa nerwowo–mięśniowego przeznaczonej do zniesienia i wieku.

Dawki zwykle stosowane (dobowe) u osób dorosłych: 4 mg/kg masy ciała – 16 mg/kg masy ciała.

Dawki zwykle stosowane (dobowe) u dzieci (od 2 do 17 lat): 2 mg/kg masy ciała.

Przeciwwskazaniem jest nadwrażliwość na sugammadeks.

Po zniesieniu blokady przewodnictwa nerwowo–mięśniowego za pomocą substancji czynnej, należy zastosować u pacjentów wentylację mechaniczną, aż do czasu powrotu własnej czynności oddechowej.

Nie zaleca się stosowania sugammadeksu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek oraz wymagających dializoterapii.

Sugammadeks nie powinno się stosować w celu zniesienia blokady wywołanej przez niesteroidowe leki blokujące przewodnictwo nerwowo–mięśniowe takie jak sukcynylocholiny lub benzyloizochinolinowe.

Substancja czynna nie powinna być stosowana do zniesienia blokady wywołanej przez steroidowe leki blokujące przewodnictwo nerwowo–mięśniowe inne niż wekuronium lub rokuronium.

Sugammadeks należy stosować ostrożnie u pacjentów w podeszłym wieku, chorobami sercowo–naczyniowymi lub ze stanami obrzęków, ponieważ u tych osób czas potrzebny do powrotu przewodnictwa może być wydłużony.

Należy monitorować pacjentów (przede wszystkim zmiany parametrów hemodynamicznych w czasie trwania blokady przewodnictwa oraz po jej zniesieniu) – może bowiem wystąpić bradykardia.

Nie przeprowadzono badań nad wpływem substancji czynnej na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn.

Zazwyczaj sugammadeks nie wpływa na wyniki badań laboratoryjnych. Wyjątkiem jest badanie stężenia progesteronu w surowicy oraz analizy niektórych parametrów krzepnięcia (czas częściowej tromboplastyny po aktywacji, czas protrombinowy). Nie przeprowadzono jednak szczegółowych badań pod tym kątem.

Brak danych klinicznych dotyczących wpływu substancji czynnej na ciążę. Dane związane z badaniami na zwierzętach nie wykazały bezpośredniego lub pośredniego szkodliwego wpływu na przebieg ciąży. Zaleca się zachowanie ostrożności w czasie stosowania sugammadeksu w okresie ciąży.

Nie wiadomo czy sugammadeks jest obecny w mleku kobiecym. Dane związane z badaniami na zwierzętach wykazały obecność substancji w mleku. Jednakże w związku z tym, że zwykle wchłanianie cyklodekstryn po podaniu doustnym jest małe, a podanie jednorazowej dawki sugammadeksu kobiecie karmiącej piersią raczej nie wpływa na karmione dziecko, należy rozważyć czy przerwać karmienie piersią, czy przerwać podawanie sugammadeksu, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki.

Brak danych klinicznych dotyczących płodności podczas stosowania substancji. Dane związane z badaniami na zwierzętach nie wykazały zmniejszenie płodności.

Podanie dożylne: reakcje nadwrażliwości (uderzenia gorąca, pokrzywka, wysypka rumieniowata niedociśnienie tętnicze krwi, tachykardia, obrzęk języka, obrzęk gardła, skurcz oskrzeli oraz epizody obturacji płuc), powikłania oddechowe związane ze znieczuleniem, powikłania związane ze znieczuleniem, niedociśnienie związane z zabiegiem oraz powikłania związane z zabiegiem, znaczna bradykardia, nawrót blokady przewodnictwa nerwowo–mięśniowego.

W badaniach klinicznych substancja była dobrze tolerowana w dawkach do 96 mg/kg masy ciała. Nie zgłaszano zdarzeń niepożądanych zależnych od dawki. Odnotowano jeden przypadek przypadkowego przedawkowania po podaniu 40 mg/kg masy ciała, bez znaczących działań niepożądanych.

Sugammadeks jest zmodyfikowaną gamma cyklodekstryną. Substancja czynna wybiórczo wiąże leki zwiotczające. Tworzy kompleksy z rokuronium lub wekuronium. Skompleksowane substancje zwiotczające nie są w stanie związać się z receptorami nikotynowymi w płytce nerwowo–mięśniowej, więc siła ich działania słabnie. W związku z tym lek powoduje zniesienie bloku przewodnictwa nerwowo–mięśniowego wywołanego przez rokuronium lub wekuronium.

Sugammadeks wykazuje kinetykę liniową w zakresie dawek 1–16 mg/kg (bolus dożylny). Ani sugammadeks, ani kompleks tej substancji i rokuronium nie wiąże się z białkami osocza lub erytrocytami.

Zarówno w badaniach przedklinicznych jak i klinicznych nie zaobserwowano żadnych metabolitów substancji czynnej.

Około 96% dawki substancji czynnej jest wydalane z moczem w postaci niezmienionej. Wydalanie z kałem lub z wydychanym powietrzem stanowi mniej niż 0,02% dawki.