Rotygotyna, Rotigotinum - Zastosowanie, działanie, opis

Rotygotyna jest nieergolinowym agonistą dopaminy ordynowanym w terapii objawów przedmiotowych oraz podmiotowych we wczesnym okresie idiopatycznej choroby Parkinsona. Może być używana w monoterapii lub w skojarzeniu z lewodopą (przez czas trwania choroby oraz kiedy działanie lewodopy słabnie i pojawiają się wahania efektu terapeutycznego). Wykazano, że rotygotyna, może być wykorzystywana do leczenia zespołu niespokojnych nóg (RLS) oraz do leczenia depresji.

Plastry transdermalne z rotygotyną stosuje się raz na dobę, przy czym plaster należy naklejać mniej więcej o tej samej porze każdego dnia. Plaster należy pozostawić na skórze przez 24 godziny, po czym nowy naklejamy w innym miejscu.

Dawka stosowana w leczeniu zależna jest od jednostki chorobowej, wieku, masy ciała i chorób towarzyszących. I tak w przypadku plastrów z rotygotyną stosujemy dawkowanie w zależności od ciężkości choroby: mniejsze dawki  u pacjentów z wczesną postacią choroby Parkinsona oraz większe u pacjentów z zaawansowaną postacią choroby Parkinsona z fluktuacjami.

Stosowane dawki mieszczą się w zakresie 1 - 16 mg/24h.

Aplikacja plastra musi się odbywać na suchą, czystą oraz nieuszkodzoną i zdrową skórę brzucha, uda, biodra, bocznej części tułowia, barku lub ramienia. Nie wolno naklejać plastra z rotygotyną ponownie w tym samym miejscu przez 14 dni. Jeżeli plaster się odklei, należy przykleić nowy i pozostawić go na skórze do upływu doby terapeutycznej.

Przeciwskazaniem do stosowania plastrów z rotygotyną jest nadwrażliwość na substancję czynną. Rotygotyna jest też przeciwwskazana u pacjentów, którzy mają mieć przeprowadzone badanie metodą rezonansu magnetycznego lub mają zaplanowany albo są po zabiegu kardiowersji. Warstwa pokrywająca plastra z rotygotyną zawiera aluminium. Zatem aby uniknąć oparzeń skóry, plaster należy zdjąć przed wykonaniem u pacjenta badania metodą rezonansu magnetycznego (NMR) lub kardiowersji.

W przypadku, gdy leczenie pacjenta z chorobą Parkinsona nie przyniosło zadowalającej poprawy, zalecana jest zmiana rotygotyny na innego agonistę dopaminy. U pacjentów stosujących rotygotynę z lewodopą możemy zaobserwować nasilone omamy, dyskinezę i obrzęki obwodowe.

Przewlekła terapia rotygotyną może powodować wystąpienie: niedociśnienia ortostatycznego, omdlenia lub nadmiernej senności nawet w trakcie aktywności dziennej. Dlatego pacjent wymaga stałej kontroli lekarskiej w zakresie stosowanych dawek leku. Należy mieć na uwadze, że po nagłym przerwaniu leczenia dopaminergicznego, mogą występować objawy przypominające złośliwy zespół neuroleptyczny, dlatego zalecane jest stopniowe zmniejszanie dawkowania przez lekarza.

Niektórzy pacjenci leczeni środkami dopaminergicznymi będącymi pochodnymi alkaloidów sporyszu byli diagnozowani z powodu wystąpienia u nich włóknienia i nacieków płucnych, zapalenia osierdzia i uszkodzenia zastawek serca. Objawy te mogą być odwracalne, ale może nastąpić też trwałe uszkodzenie struktur płuc i serca.

Pacjenci przyjmujący rotygotynę, powinni być również stale monitorowani pod względem zaburzeń dotyczących popędów i nawyków. U takich osób, może wystąpić skłonność do nadmiernego wydawania pieniędzy i hazardu, zwiększone libido oraz napadowe objadanie się. W takich przypadkach lekarz powinien zadecydować o zmianie leczenia.

U pacjentów leczonych rotygotyną, jako leków przeciwwymiotnych nie można stosować neuroleptyków. 

Dość częstym problemem, związanym z rotygotyną są odczyny alergiczne w miejscu naklejenia plastra. Niektórzy pacjenci zapominają, że niedozwolone jest wystawianie skóry z plastrem na działanie promieni słonecznych, korzystanie z sauny i branie gorącej kąpieli. Po takiej ekspozycji, w miejscu naklejenia plastra, możliwe są odczyny skórne jak wysypka alergiczna oraz świąd. Jeżeli podrażnienie skóry będzie utrzymywało się dłużej niż kilka dni należy zasięgnąć porady lekarza.

Rotygotyny nie należy łączyć z antagonistami dopaminy np. neuroleptykami (pochodnymi fenotiazyny, butyrofenonu, tioksantenu) lub metoklopramidem. Leki te mogą zmniejszać skuteczność plastrów z rotygotyną. Ze względu na możliwość działania addytywnego należy zachować szczególną ostrożność, u pacjentów zażywających rotygotynę ze środkami uspokajającymi lub innymi lekami działającymi hamująco na ośrodkowy układ nerwowy jak benzodiazepiny, leki przeciwpsychotyczne lub leki przeciwdepresyjne.

Rotygotyna nie wykazuje interakcji z pożywieniem. 

Ze względu na możliwe działanie addytywne należy zachować ostrożność, u pacjentów zażywających alkohol w skojarzeniu z rotygotyną.

Pacjentów leczonych rotygotyną, należy poinformować o zakazie prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych. Zaobserwowano, że rotygotyna może powodować zaburzenia widzenia, dezorientację, senność oraz nagłe zasypianie podczas prowadzenia pojazdu mechanicznego. Zaburzona czujność u kierowcy, może narazić jego samego lub inne osoby będące uczestnikami ruchu drogowego na ryzyko poważnego uszczerbku na zdrowiu, a nawet śmierci.

Plastry Neupro zawierające rotygotynę posiadają w składzie metadwusiarczyn sodu. Substancja ta, u niektórych wrażliwych pacjentów może powodować reakcje alergiczne, w tym objawy anafilaktyczne i epizody astmatyczne zagrażające życiu.

Bezpieczeństwo stosowania rotygotyny u kobiet w ciąży, nie jest nadal wystarczająco poznane. Podczas podawania rotygotyny gryzoniom, nie wykazano u nich działania teratogennego, ale zaobserwowano toksyczne działanie na ich zarodki. Lekarze, nie zalecają podawania rotygotyny kobietom w ciąży, z uwagi na możliwość potencjalnego zagrożenia.

Wyniki badań wskazują na zmniejszenie wydzielania prolaktyny u ludzi stosujących rotygotynę. Ginekolodzy uważają, że należy zatem oczekiwać hamowania laktacji u kobiet karmiących. Badania kliniczne przeprowadzone na szczurach wykazały, że rotygotyna oraz jej metabolity są wydzielane do mleka matki. Brakuje wystarczających danych dotyczących człowieka, ale te przeprowadzone na zwierzętach sugerują, że w czasie stosowania rotygotyny należy przerwać karmienie piersią.

Lekarze zalecają, żeby kobiety będące w wieku rozrodczym stosowały skuteczne metody antykoncepcji, aby zapobiec ciąży podczas leczenia rotygotyną.

Badania przeprowadzone na zwierzętach udowodniły, że rotygotyna nie wpływała na płodność samców szczurów, ale wyraźnie zmniejszała płodność samic szczurów, ze względu na wpływ na stężenie w ich organizmach prolaktyny. 

W miejscu naklejenia plastra z rotygotyną mogą wystąpić odczyny skórne, lekkie wysypki lub podrażnienia skóry, wysypka alergiczna, świąd, rumień, zapalenie skóry, pęcherzyki, ból, egzema, obrzęk, odbarwienia skóry, grudki, zadrapanie lub pokrzywka.

Rotygotyna powoduje zaburzenia układu immunologicznego takie jak nadwrażliwość, która może obejmować obrzęk naczynioruchowy lub obrzęk języka i warg.

W zakresie zaburzeń psychicznych obejmuje: zaburzenia postrzegania (omamy wzrokowe i słuchowe oraz złudzenia), bezsenność, zaburzenia snu, koszmary nocne, zaburzenia kontroli popędów (patologiczny hazard, kompulsyjne kupowanie). Może wystąpić też nagły napad snu, paranoja, zaburzenia pożądania seksualnego, stan splątania, dezorientacja i pobudzenie. Zaburzenia psychotyczne po podaniu rotygotyny dotyczą zachowań agresywnych oraz napadowego objadania się.

Zaburzenia układu nerwowego po podaniu rotygotyny dotyczą: senności, zawrotów i bólów głowy, omdlenia, utraty przytomności), dyskinezy czy też drgawek.

Zaburzenia serca i naczyniowe mogą powodować: kołatania serca, migotanie przedsionków, częstoskurcz nadkomorowy, a także niedociśnienie ortostatyczne lub nadciśnienie.

Może też nastąpić zaburzenie pracy żołądka oraz jelit w zakresie nudności, wymiotów, zaparć, suchości w jamie ustnej, dyspepsji oraz bólu brzucha.

Najbardziej prawdopodobne objawy przedawkowania rotygotyny będą odpowiadały jej profilowi działania jako agonisty dopaminy.  Charakterystyczne objawy zbyt dużej dawki obejmują: nudności, wymioty, niedociśnienie tętnicze, ruchy mimowolne, omamy, splątanie i drgawki. W przypadku konieczności przerwania stosowania rotygotyny, musimy przeprowadzić to w sposób stopniowy, tak aby zapobiec złośliwemu zespołowi neuroleptycznemu.

Rotygotyna należy do niebędących pochodnymi alkaloidów sporyszu agonistów receptorów dopaminergicznych. Przeznaczona jest do leczenia objawów przedmiotowych i podmiotowych choroby Parkinsona oraz zespołu niespokojnych nóg. Wykazano, że korzystne działanie rotygotyny w leczeniu choroby Parkinsona wynika z aktywacji receptorów D3, D2 i D1 skorupy jądra ogoniastego w mózgu. 

Natomiast mechanizm działania rotygotyny w leczeniu zespołu niespokojnych nóg nie jest znany, ale uważa się, że działa ona za pośrednictwem receptorów dopaminergicznych.

Biodostępność rotygotyny różni się w zależności od miejsca aplikacji,  bardzo małe różnice około 1 % są między aplikacją plastra w okolicy brzucha i biodra; natomiast między ramieniem a udem biodostępność różni się o około 46%. Rotygotyna po naklejeniu plastra jest uwalniana w sposób ciągły z systemu transdermalnego i stale wchłaniana przez skórę. Po jednym lub dwóch dniach stosowania plastra osiągane są stężenia w stanie stacjonarnym i utrzymują się na stałym poziomie, jeżeli plaster jest naklejany w sposób prawidłowy czyli raz na dobę na czas 24 godzin. Stężenia rotygotyny w osoczu zwiększają się proporcjonalne do zastosowanej dawki. 

Wiązanie rotygotyny z białkami osocza in vitro wynosi w przybliżeniu 92%, a in vivo 89,5%. Pozorna objętość dystrybucji znormalizowana do masy ciała wynosi około 84 l/kg po podaniu wielokrotnym.

Rotygotyna jest metabolizowana w wątrobie na drodze N-dealkilacji oraz koniugacji bezpośredniej i pośredniej. Powstają głównie siarczany i koniugaty glukuronidowe substancji macierzystej, a także metabolity nieaktywne. Metabolizm rotygotyny katalizują liczne izoenzymy CYP, sulfotransferazy oraz dwie UDP-glukuronozylotransferazy.

Rotygotyna w 71% jest wydalana z moczem w postaci nieaktywnych koniugatów, natomiast w mniejszej części (około 23%) jest wydalana z kałem.