Raltegrawir, Raltegravirum - Zastosowanie, działanie, opis

Raltegrawir jest stosowany w leczeniu zakażenia ludzkim wirusem niedoboru odporności (HIV) -1  w terapii skojarzonej z innymi lekami przeciwwirusowymi. Lek wykazuje wysoką skuteczność działania zarówno u pacjentów nie leczonych, jak i leczonych wcześniej lekami przeciwwirusowymi.

Dawka i postać stosowana w leczeniu zależna jest od wieku, masy ciała, wcześniej stosowanych leków przeciwwirusowych itp.
Raltegrawir przyjmuje się doustnie, niezależnie od posiłków.
Dawka zwykle stosowana (dobowa) w postaci tabletek u osób dorosłych, młodzieży i dzieci powyżej 25 kg wynosi 800 mg. U dorosłych i dzieci powyżej 40 kg można zwiększyć dawkę maksymalną do 1200 mg.
Tabletki do rozgryzania i żucia przeznaczone są do stosowania u dzieci o masie ciała co najmniej 11 kg w maksymalnej dawce dobowej 600 mg.
Granulat przeznaczony jest do stosowania u niemowląt i dzieci od 4 tygodnia życia o masie ciała 3-20 kg.
Brak danych na temat bezpieczeństwa i skuteczności stosowania raltegrawiru u dzieci poniżej 4 tygodnia życia.
Wymienionych postaci raltegrawiru nie można stosować zamiennie ze względu na różnice w farmakokinetyce leku.
 

Przeciwwskazaniem jest nadwrażliwość na raltegrawir.

Terapia raltegrawirem nie powoduje całkowitego wyleczenia zakażenia HIV, a także nie zapobiega przeniesieniu HIV na inne osoby drogą płciową lub przez kontakt z krwią.
Ze względu na ryzyko rozwoju oporności na raltegrawir i niepowodzenie terapii, lek należy podawać w połączeniu z innymi lekami przeciwwirusowymi.
Raltegrawir zwiększa ryzyko wystąpienia myśli samobójczych, dlatego należy zachować szczególną ostrożność u osób z depresją i innymi chorobami psychicznymi.
Istnieje duże prawdopodobieństwo pogorszenia funkcjonowania wątroby, zwłaszcza u osób z zaburzeniami czynności wątroby w wywiadzie. Brak danych na temat bezpieczeństwa i skuteczności stosowania leku w tej grupie pacjentów.
Pojawienie się trudności w poruszaniu, bólu i sztywności stawów wymaga konsultacji z lekarzem w celu wykluczenia martwicy kości. Grupą szczególnie narażoną są osoby długotrwale stosujące terapię przeciwretrowirusową, przyjmujące jednocześnie kortykosteroidy, spożywające alkohol, a także z upośledzoną odpornością i ze zwiększoną masą ciała.
Odnotowano przypadki wywołania reakcji zapalnej przez patogeny oportunistyczne (wywołujące zakażenia jedynie u osób z obniżoną odpornością) na skutek rozpoczęcia złożonej terapii przeciwretrowirusowej. Objawy występują głównie w pierwszych tygodniach/miesiącach leczenia. Przykładem jest zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis jiroveci i zapalenie siatkówki wywołane wirusem cytomegalii.
Istnieje zwiększona predyspozycja do rozwoju chorób autoimmunologicznych, nawet po wielu miesiącach od rozpoczęcia leczenia.
Podczas terapii raltegrawirem może dojść do miopatii i rabdomiolizy, dlatego szczególnej ostrożności wymagają pacjenci z predyspozycją do ich wystąpienia oraz osoby, które przebyły w przeszłości tego rodzaju zaburzenia i które stosują leki zwiększające ryzyko ich wystąpienia.
Należy natychmiast przerwać stosowanie raltegrawiru w przypadku wystąpienia ciężkich reakcji skórnych i reakcji nadwrażliwości (np. wysypka, ogólne zmęczenie, owrzodzenie błony śluzowej jamy ustnej, obrzęk twarzy, wzrost aktywności aminotransferaz wątrobowych).

Nie należy łączyć raltegrawiru i alkoholu ze względu na wzrost ryzyka rozwoju martwicy kości.

Raltegrawir może powodować zawroty głowy wpływające na zdolność prowadzenia pojazdów. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas terapii raltegrawirem.

W badaniach wśród zwierząt stwierdzono szkodliwy wpływ raltegrawiru na płód (występowanie dodatkowych par żeber). Nie wiadomo, czy badania te można odnieść do kobiet. Stosowanie raltegrawiru w ciąży nie jest zalecane ze względu na nieznane skutki działania.

Nie wiadomo, czy lek jest obecny w mleku kobiecym. U zwierząt stwierdzono przenikanie leku do mleka, dlatego nie można wykluczyć szkodliwego wpływu raltegrawiru na karmione dziecko. Nie zaleca się jego stosowania w okresie laktacji.

Punktem uchwytu działania raltegrawiru jest enzym wirusowy - integraza, która odpowiada za połączenie prowirusowego DNA wirusa HIV z ludzkim materiałem genetycznym zainfekowanej komórki (komórki gospodarza). Zahamowanie tego etapu prowadzi do zablokowania możliwości replikacji wirusa HIV. W efekcie dochodzi do zahamowania rozprzestrzeniania infekcji wirusowej.

Raltegrawir jest szybko wchłaniany z przewodu pokarmowego i osiąga stężenie maksymalne w ciągu 1,5-3 h w zależności od podanej dawki i częstości dawkowania (szybciej przy podaniu jednorazowo wyższej dawki). Podanie raltegrawiru z posiłkiem wysokotłuszczowym może zwiększać ekspozycję na lek.

Raltegrawir wiąże się w 83% z białkami osocza. U szczurów stwierdzono przenikanie leku przez łożysko. Raltegrawir może przenikać do płynu mózgowo-rdzeniowego, gdzie osiąga stężenia 3-6-krotnie mniejsze w porównaniu z wartościami wolnej frakcji raltegrawiru w osoczu

Raltegrawir jest metabolizowany w wątrobie głównie przy udziale UDP-glukuronylotransferazy (UGT1A1) na drodzie glukuronidacji do aktywnego glukuronianu raltegrawiru.

Okres półtrwania raltegrawiru wynosi około 9 h. Wydalanie leku odbywa się głównie z kałem (51%), w drugiej kolejności z moczem (32%). W kale występuje głównie w postaci raltegrawiru, a w moczu w postaci raltegrawiru i glukuronianu raltegrawiru.