Cefaklor, Cefaclorum - Zastosowanie, działanie, opis

Cefaklor jest stosowany w zakażeniach górnych i dolnych dróg oddechowych, skóry i tkanek miękkich, w zapaleniu ucha środkowego i zatok, a także w ostrych i przewlekłych zakażeniach dróg moczowych. Do drobnoustrojów, które są wrażliwe na działanie cefakloru zalicza się Streptococcus pyogenes, Moraxella catarrhalis, Streptococcus pneumoniae, Haemophilus influenzae, gronkowce, Escherichia coli, Proteus mirabilis, Klebsiella spp., Staphylococcus aureus.

Dawka stosowana w leczeniu zależna jest od wieku, masy ciała, stopnia nasilenia zakażenia itp.

Maksymalna dawka dobowa cefakloru stosowana u dzieci powyżej 1 miesiąca życia w postaci zawiesiny doustnej to 1 g. Zwykle stosowana dawka dobowa u dzieci to 20 mg/kg masy ciała.
Maksymalna dawka dobowa cefakloru stosowana u dorosłych w postaci zawiesiny doustnej lub tabletek to 4 g.

Przeciwwskazaniem jest nadwrażliwość na cefaklor lub inne antybiotyki z grupy cefalosporyn.

Szczególną ostrożność należy zachować u osób uczulonych na penicyliny ze względu na ryzyko wystąpienia krzyżowej reakcji alergicznej ze wstrząsem anafilaktycznym.
Jeżeli podczas stosowania cefakloru wystąpi biegunka, należy zbadać przyczynę, ponieważ może być to objaw rzekomobłoniastego zapalenia jelit, które w przypadku ciężkiego przebiegu może zagrażać życiu i wymagać leczenia.
Cefaklor należy stosować ostrożnie u osób z niewydolnością nerek, ponieważ w tej grupie pacjentów okres półtrwania leku ulega wydłużeniu około 3-krotnie. Oprócz tego należy uwzględnić występuje u pacjentów choroby przewodu pokarmowego, zwłaszcza zapalenie okrężnicy. Cefakloru nie należy stosować zbyt długo, ponieważ przedłużone stosowanie może prowadzić do rozwoju oporności drobnoustrojów na działanie leku.

Stosowanie cefakloru wiąże się z ryzykiem otrzymania fałszywie dodatnich wyników testu Coombsa (test wykrywający/identyfikujący przeciwciała odpornościowe we krwi), a także fałszywie dodatnich wyników oznaczeń stężenia glukozy w moczu w testach wykorzystujących roztwór Benedicta, roztwór Fehlinga lub tabletki z siarczanem miedzi.

Cefaklor należy stosować u kobiet w ciąży tylko w przypadkach bezwzględnie koniecznych, ponieważ brakuje badań przeprowadzonych wśród kobiet ciężarnych, które potwierdzałyby jednoznacznie brak działania teratogennego.

Cefaklor przenika w niewielkich ilościach do mleka kobiecego, dlatego stosowanie leku w okresie laktacji wymaga zachowania ostrożności. Jeżeli stosowanie cefakloru jest konieczne, należy przyjąć lek zaraz po karmieniu, aby zachować maksymalny odstęp czasowy przed kolejnym karmieniem.

Wśród objawów przedawkowania cefakloru można wyróżnić biegunkę, nudności, wymioty i inne zaburzenia żołądkowo-jelitowe.

Cefaklor działa bakteriobójczo poprzez blokowanie aktywności transpeptydaz - białek, które uczestniczą w syntezie ściany komórkowej bakterii. W efekcie dochodzi do hamowania wytwarzania wiązań między mukopolisacharydami ściany komórkowej bakterii, co prowadzi do lizy (rozpadu) komórki bakteryjnej.

Cefaklor dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego. Przyjęcie leku z pokarmem może opóźnić osiągnięcie stężenia maksymalnego i zmniejszyć jego wartość do 50-75% wartości osiąganej po podaniu na czczo.

Cefaklor wiąże się w 23,5% z białkami osocza.

Brak danych opisujących dokładny metabolizm cefakloru. Prawdopodobnie większość leku znajduje się w organizmie w postaci niezmienionej.

Lek wydalany jest z moczem głównie w postaci niezmienionej (60-85%) w ciągu 8 h, z czego większa część jest wydalana w ciągu pierwszych 2 h. Okres półtrwania cefakloru wynosi około 0,6-0,9 h, lecz u osób z bezmoczem może ulec wydłużeniu nawet 3-krotnie.