Cefamandol, Cefamandolum - Zastosowanie, działanie, opis

Cefamandol jest przeznaczony do leczenia zakażeń dolnych dróg oddechowych i układu moczowego, zapalenia otrzewnej, sepsy, zakażeń skóry i tkanek miękkich, zakażeń kości i stawów oraz profilaktycznie w okresie okołooperacyjnym.

Dawkowanie cefamandolu zależne jest od rodzaju zakażenia i stopnia jego przebiegu oraz wieku i masy ciała pacjenta,  Dawka dobowa cefamandolu u osób dorosłych wynosi maksymalnie 12g na dobę. U dzieci wynosi ona standardowo 150mg na kg masy ciała, może być jednak zwiększona, w zależności od stopnia i rodzaju zakażenia. U pacjentów z niewydolnością nerek dawki należy odpowiednio zmniejszyć. 

Przeciwwskazaniem do stosowania cefamandolu jest nadwrażliwość na cefalosporyny lub penicyliny. 

Przed podaniem cefamandolu należy przeprowadzić  szczegółowy wywiad z pacjentem odnośnie wcześniejszych alergii na cefalosporyny, bądź penicyliny. U pacjentów leczonych maksymalnymi dawkami cefamandolu, należy wykonać badania nerek. Podczas terapii może pojawić się rzekomobłoniaste zapalenie jelit, a także inne zakażenie bakteryjne, bądź grzybicze. Należy wtedy cefamandol odstawić i wdrożyć odpowiednie leczenie. Należy zachować ostrożność u pacjentów z chorobami układy pokarmowego. W przypadku wystąpienia hipoprotrombinemii z krwawieniem lub bez należy zastosować preparat z witaminą K. 

Cefamandolu nie należy łączyć z alkoholem, ze względu na kumulowanie się aldehydu octowego, co prowadzi do nudności, wymiotów, rozszerzenia obwodowych naczyń krwionośnych oraz zaburzeń naczynioruchowych z hipotonią.

Cefamandol nie wpływa na możliwość prowadzenia pojazdów oraz obsługę maszyn w ruchu. 

Cefamandol może powodować fałszywie dodatni wynik testu oznaczającego glukozę w moczu, w tym przypadku należy użyć testów enzymatycznych. 

Cefamandol może być stosowany w ciąży w przypadku zdecydowanej konieczności. 

Stosowanie cefamandolu w okresie karmienia piersią nie jest przeciwwskazane, należy jednak zachować szczególną ostrożność podając go matce karmiącej. 

Po podaniu parenteralnym cefamandolu obserwowano następujące skutki uboczne. Występujące niezbyt często: ból po podaniu domięśniowym. Występujące rzadko: zakażenia grzybicze skóry i błon śluzowych, małopłytkowość, neutropenia, nudności, wymioty, rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, przemijające zapalenie wątroby, żółtaczka cholestatyczna, zakrzepowe zapalenie żył oraz bóle po zastosowaniu dożylnym. Występujące bardzo rzadko: podwyższona temperatura, eozynofilia, wstrząs anafilaktyczny. Częstość nieznana: wysypka plamisto-grudkowa, swędzenie, pokrzywka, zespół Stevensa-Johnsona, świąd narządów płciowych i odbytu, nasilenie aktywności aminotransferaz asparaginianowej i alaninowej oraz fosfatazy alkalicznej, zmniejszony klirens kreatyniny u pacjentów z chorobami nerek, podwyższone stężenie mocznika we krwi oraz fałszywie dodatni odczyn Coombsa.

Przedawkowanie cefamandolu może powodować drgawki, szczególnie u pacjentów z niewydolnością nerek. 

Cefamandol działa bakteriobójczo poprzez hamowanie biosyntezy ścian komórkowych bakterii, co prowadzi do ich rozpadu.

Cefamandol duże stężenia osiąga w wydzielinie oskrzelowej, płynie opłucnym, żółci, kościach oraz krwi płodowej.

Cefamandol wydalany jest w postaci niezmienionej głównie przez nerki, w ok. 65-85%. Jego okres półtrwania wynosi 32 minuty po podaniu dożylnym, a po podaniu domięśniowym 60 minut. U osób z niewydolnością nerek czas ten wydłuża się do 8-24 godzin.