Peginterferon beta-1A, Peginterferonum beta-1a - Zastosowanie, działanie, opis

Peginterferon beta-1A znalazł zastosowanie w leczeniu pacjentów cierpiących na rzutowo–remisyjną postać stwardnienia rozsianego.

Terapia stwardnienia rozsianego powinna być prowadzona przez specjalistę charakteryzującego się znajomością schematu dawkowania oraz procedury stosowania substancji leczniczej. Lek należy podawać w postaci iniekcji domięśniowych lub podskórnych. Badania wykazały, że domięśniowa i podskórna droga podania są biorównoważne. Iniekcje podskórne należy wykonywać w ramię, brzuch lub udo. Podanie leku drogą domięśniową uwzględnia wstrzyknięcie preparatu w udo. Przed podaniem leku zalecane jest wstępne ogrzanie roztworu substancji czynnej poprzez pozostawienie go w temperaturze pokojowej na trzydzieści minut.

Zalecana dawka początkowa peginterferonu beta-1A wynosi 63 mikrogramy na dwa tygodnie stosowania. Następnie po upływie czternastu dni od rozpoczęcia leczenia ilość leku należy zwiększyć do 94 mikrogramów. Kolejne dawki preparatu powinny wynosić 125 mikrogramów podawanych co czternaście dni.

Stopniowe zwiększanie dawki peginterferonu beta-1A ma na celu zmniejszenie prawdopodobieństwa pojawienia się objawów grypopodobnych podczas stosowania substancji leczniczej.

Przeciwwskazaniem do stosowania substancji czynnej jest wystąpienie reakcji nadwrażliwości na peginterferon beta–1A.

Ponadto, leku nie należy stosować w przypadku współistniejących ciężkich zaburzeń depresyjnych oraz występujących myśli samobójczych.

Podczas terapii peginterferonem beta–1A należy zachować szczególną ostrożność w przypadku pacjentów z upośledzoną czynnością wątroby. Należy monitorować aktywność aminotransferaz i uważnie obserwować pacjenta podczas jednoczesnego stosowania leków hepatotoksycznych. Peginterferon beta–1A może spowodować wystąpienie stanu zapalnego wątroby, wzrostu aktywności enzymów wątrobowych oraz autoimmunologicznego zapalenia wątroby. Ze względu na możliwość pojawienia się ciężkiej niewydolności wątroby podczas terapii zalecane jest uważne monitorowanie pacjentów. 

W trakcie przyjmowania peginterferonu beta–1A istnieje prawdopodobieństwo spadku poziomu komórek krwi obwodowej. Podczas leczenia odnotowano ryzyko spadku liczby wszystkich elementów krwi, jednak największe spadki dotyczyły stężenia płytek krwi i trombocytów.

W przypadku stosowania leku u pacjentów cierpiących na depresję należy zachować odpowiednie środki ostrożności. Każdy epizod myśli samobójczych występujących podczas terapii należy zgłaszać lekarzowi prowadzącemu. 

Podczas leczenia odnotowano przypadki ciężkich reakcji nadwrażliwości (w tym ryzyko pojawienia się wstrząsu anafilaktycznego). W razie wystąpienia objawów nadwrażliwości zalecane jest przerwanie leczenia i skonsultowanie się z lekarzem.

W trakcie terapii istnieje możliwość wystąpienia nadczynności lub niedoczynności gruczołu tarczowego, z tego względu zalecane jest wykonanie rutynowego oznaczenia stężenia trijodotyroniny i tyroksyny w osoczu. Ponadto, podczas terapii peginterferonem beta–1A zalecane jest monitorowanie czynności wątroby poprzez oznaczenie aktywności aminotransferaz. Ze względu na ryzyko zaburzenia stężenia elementów morfotycznych krwi zalecane jest regularne wykonywanie pełnej morfologii krwi. 

W wyniku podskórnego podawania peginterferonu beta–1A odnotowano przypadki wystąpienia ciężkich reakcji w miejscu iniekcji. Szczególne ryzyko stanowi martwica tkanek występująca w okolicach miejsca podania leku.  W przypadku wystąpienia ciężkich odczynów w miejscu podania, leczenie peginterferonem beta–1A należy przerwać. 

Peginterferon beta–1A może odpowiadać za pogorszenie przebiegu choroby mięśnia sercowego. Pacjenci ze współistniejącymi zaburzeniami kardiologicznymi powinni zachować szczególną ostrożność podczas kuracji peginterferonem beta–1A.

U niektórych pacjentów zaobserwowano niewielkie prawdopodobieństwo wytworzenia przeciwciał skierowanych przeciwko cząsteczce peginterferonu beta–1A. Przeciwciała mogą w pewnym stopniu zmniejszać skuteczność leczenia.

Podczas terapii peginterferonem beta–1A występuje ryzyko pojawienia się objawów zespołu nerczycowego. W przypadku zaobserwowania u pacjenta białkomoczu, obrzęków lub innych objawów sugerujących upośledzenie czynności nerek, należy rozpocząć odpowiednie leczenie. Zespół nerczycowy może zostać spowodowany schorzeniami nerek, do których zaliczamy:

• błoniasto–rozplemowe kłębuszkowe zapalenie nerek;
• stwardnienie kłębuszków nerkowych z towarzyszącym zapadnięciem pętli włośniczkowych;
• zmianę minimalną;
• mezangialne kłębuszkowe zapalenie nerek.

Wskazane jest zachowanie szczególnej ostrożności podczas leczenia pacjentów z niewłaściwie kontrolowaną padaczką. Substancja czynna może zwiększać ryzyko wystąpienia napadów drgawkowych podczas jej stosowania. 

W przypadku pojawienia się podczas kuracji wcześniej niezdiagnozowanego nadciśnienia tętniczego, spadku liczby płytek krwi lub upośledzenia czynności nerek należy zachować ostrożność i rozważyć u pacjenta prawdopodobieństwo wystąpienia hemolitycznego zespołu mocznicowego lub zakrzepowej plamicy małopłytkowej. Stwierdzenie obecności fragmentów czerwonych krwinek oraz podwyższonego poziomu dehydrogenazy mleczanowej świadczy o występowaniu u pacjenta zakrzepowej postaci plamicy małopłytkowej, która wymaga rozpoczęcia odpowiedniego leczenia. 

Peginterferon beta–1A może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn. Niektóre działania niepożądane występujące podczas terapii peginterferonem mogą zmniejszać zdolność do koordynacji ruchowo–wzrokowej lub negatywnie wpływać na stan pacjenta.

Stosowanie peginterferonu beta 1–A u kobiet ciężarnych jest przeciwwskazane. Niektóre dane wskazują na wzrost prawdopodobieństwa samoistnego poronienia podczas jednoczesnej terapii.

Kobiety planujące ciąże i przyjmujące jednocześnie peginterferon powinny być poinformowane o ryzyku ostrego nawrotu stwardnienia rozsianego w przypadku odstawienia leku. W przypadku podjęcia decyzji o kontynuowaniu leczenia podczas trwania ciąży obserwowano zwiększone ryzyko samoistnych poronień.

Peginterferon beta 1–A może przenikać do mleka kobiety karmiącej. Wysoka wartość masy cząsteczkowej substancji czynnej oraz słabe wchłanianie po podaniu doustnym przemawiają za niewielkim prawdopodobieństwem wpływu leku na organizm karmionego dziecka. Nie można jednak całkowicie wykluczyć wystąpienia u dziecka działań niepożądanych związanych ze stosowaniem peginterferonu beta 1–A przez matkę.

Podczas podskórnego lub domięśniowego stosowania substancji czynnej istnieje prawdopodobieństwo wystąpienia wstrząsu anafilaktycznego o nieznanej częstotliwości występowania. Ponadto w trakcie terapii obserwowano równie pojawienie się innych działań niepożądanych, do których zaliczamy:

• rzadko – martwica w miejscu iniekcji, stwardnienie kłębuszków nerkowych, zespół nerczycowy, zakrzepowa plamica małopłytkowa lub hemolityczny zespół mocznicowy;
• niezbyt często – spadek ilości płytek krwi w osoczu, nadwrażliwość na podanie leku, obrzęk naczynioruchowy, napady drgawkowe, pokrzywka'
• często – stany depresyjne, wymioty, świąd, łysienie, nudności, hipertermia, wzrost aktywności aminotransferaz wątrobowych, spadek liczby leukocytów, wzrost stężenia gamma–glutamylotransferaz, spadek stężenia hemoglobiny;
• bardzo często – ból głowy, bóle mięśni lub stawów, gorączka, dreszcze, osłabienie,  ból, choroba grypopodobna. 

U niektórych pacjentów często lub bardzo często obserwowano odczyny i reakcje w miejscu iniekcji, wśród których wymieniano:

• ból, wysypka lub świąd w miejscu iniekcji;
• rozwój zapalenia w miejscu podania;
• krwiaki lub opuchliznę;
• rumień lub przebarwienia. 

Mechanizm działania substancji czynnej nie został w pełni poznany. Peginterferon beta–1A ogranicza rozwój procesu zapalnego, występującego podczas przebiegu stwardnienia rozsianego. Dokładny wpływ substancji leczniczej na przebieg procesu zapalnego nie został wyjaśniony.
Prawdopodobne działanie leku opiera się na jego właściwościach przeciwzapalnych, związanych z przyłączeniem cząsteczki leku do receptora interferonu typu I. Aktywacja receptora rozpoczyna proces przemian wewnątrzkomórkowych, których efektem końcowym jest regulacja ekspresji genów odpowiadających na interferon. Badania aktywności leku wykazały, że cząsteczka interferonu może regulować stężenie cytokin przeciwzapalnych lub prozapalnych, a także ograniczać transfer aktywowanych komórek typu T przez barierę krew–mózg.

Peginterferon beta 1–A charakteryzuje się dłuższym okresem półtrwania do niepegylowanej formy interferonu beta 1–A.

Maksymalne stężenie w osoczu występuje po upływie od 24 do 36 godzin od podskórnego podania peginterferonu beta 1–A.

Peginterferon beta 1–A jest prawdopodobnie wydalany z moczem przez nerki.