Peginterferon beta-1A, Peginterferonum beta-1a - Zastosowanie, działanie, opis

Podstawowe informacje o peginterferonie beta-1a

Rok wprowadzenia na rynek
2014
Substancje aktywne
peginterferon beta-1a
Działanie peginterferonu beta-1a
wspomaga leczenie stwardnienia rozsianego (SM)
Postacie peginterferonu beta-1a
roztwór do wstrzykiwań
Układy narządowe
układ nerwowy i narządy zmysłów
Specjalności medyczne
Neurologia
Rys historyczny peginterferonu beta-1a

Peginterferon beta–1A stanowi połączenie interferonu beta 1–A oraz metoksypolietylenoglikolu. Cząsteczka interferonu jest produkowana z wykorzystaniem metod rekombinacji genetycznej w komórkach jajnika chomika chińskiego. 
W 2014 roku Unia Europejska dopuściła substancję czynną do obrotu na terenie całej Europy, za produkcję leku odpowiedzialna jest firma Biogen Idec LTD.

Spis treści

Wskazania do stosowania peginterferonu beta-1a

Peginterferon beta-1A znalazł zastosowanie w leczeniu pacjentów cierpiących na rzutowo–remisyjną postać stwardnienia rozsianego.

Dawkowanie peginterferonu beta-1a

Terapia stwardnienia rozsianego powinna być prowadzona przez specjalistę charakteryzującego się znajomością schematu dawkowania oraz procedury stosowania substancji leczniczej. Lek należy podawać w postaci iniekcji domięśniowych lub podskórnych. Badania wykazały, że domięśniowa i podskórna droga podania są biorównoważne. Iniekcje podskórne należy wykonywać w ramię, brzuch lub udo. Podanie leku drogą domięśniową uwzględnia wstrzyknięcie preparatu w udo. Przed podaniem leku zalecane jest wstępne ogrzanie roztworu substancji czynnej poprzez pozostawienie go w temperaturze pokojowej na trzydzieści minut.

Zalecana dawka początkowa peginterferonu beta-1A wynosi 63 mikrogramy na dwa tygodnie stosowania. Następnie po upływie czternastu dni od rozpoczęcia leczenia ilość leku należy zwiększyć do 94 mikrogramów. Kolejne dawki preparatu powinny wynosić 125 mikrogramów podawanych co czternaście dni.

Stopniowe zwiększanie dawki peginterferonu beta-1A ma na celu zmniejszenie prawdopodobieństwa pojawienia się objawów grypopodobnych podczas stosowania substancji leczniczej.

Przeciwskazania do stosowania peginterferonu beta-1a

Przeciwwskazaniem do stosowania substancji czynnej jest wystąpienie reakcji nadwrażliwości na peginterferon beta–1A.

Ponadto, leku nie należy stosować w przypadku współistniejących ciężkich zaburzeń depresyjnych oraz występujących myśli samobójczych.

Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania peginterferonu beta-1a

Podczas terapii peginterferonem beta–1A należy zachować szczególną ostrożność w przypadku pacjentów z upośledzoną czynnością wątroby. Należy monitorować aktywność aminotransferaz i uważnie obserwować pacjenta podczas jednoczesnego stosowania leków hepatotoksycznych. Peginterferon beta–1A może spowodować wystąpienie stanu zapalnego wątroby, wzrostu aktywności enzymów wątrobowych oraz autoimmunologicznego zapalenia wątroby. Ze względu na możliwość pojawienia się ciężkiej niewydolności wątroby podczas terapii zalecane jest uważne monitorowanie pacjentów. 

W trakcie przyjmowania peginterferonu beta–1A istnieje prawdopodobieństwo spadku poziomu komórek krwi obwodowej. Podczas leczenia odnotowano ryzyko spadku liczby wszystkich elementów krwi, jednak największe spadki dotyczyły stężenia płytek krwi i trombocytów.

W przypadku stosowania leku u pacjentów cierpiących na depresję należy zachować odpowiednie środki ostrożności. Każdy epizod myśli samobójczych występujących podczas terapii należy zgłaszać lekarzowi prowadzącemu. 

Podczas leczenia odnotowano przypadki ciężkich reakcji nadwrażliwości (w tym ryzyko pojawienia się wstrząsu anafilaktycznego). W razie wystąpienia objawów nadwrażliwości zalecane jest przerwanie leczenia i skonsultowanie się z lekarzem.

W trakcie terapii istnieje możliwość wystąpienia nadczynności lub niedoczynności gruczołu tarczowego, z tego względu zalecane jest wykonanie rutynowego oznaczenia stężenia trijodotyroniny i tyroksyny w osoczu. Ponadto, podczas terapii peginterferonem beta–1A zalecane jest monitorowanie czynności wątroby poprzez oznaczenie aktywności aminotransferaz. Ze względu na ryzyko zaburzenia stężenia elementów morfotycznych krwi zalecane jest regularne wykonywanie pełnej morfologii krwi. 

W wyniku podskórnego podawania peginterferonu beta–1A odnotowano przypadki wystąpienia ciężkich reakcji w miejscu iniekcji. Szczególne ryzyko stanowi martwica tkanek występująca w okolicach miejsca podania leku.  W przypadku wystąpienia ciężkich odczynów w miejscu podania, leczenie peginterferonem beta–1A należy przerwać. 

Peginterferon beta–1A może odpowiadać za pogorszenie przebiegu choroby mięśnia sercowego. Pacjenci ze współistniejącymi zaburzeniami kardiologicznymi powinni zachować szczególną ostrożność podczas kuracji peginterferonem beta–1A.

U niektórych pacjentów zaobserwowano niewielkie prawdopodobieństwo wytworzenia przeciwciał skierowanych przeciwko cząsteczce peginterferonu beta–1A. Przeciwciała mogą w pewnym stopniu zmniejszać skuteczność leczenia.

Podczas terapii peginterferonem beta–1A występuje ryzyko pojawienia się objawów zespołu nerczycowego. W przypadku zaobserwowania u pacjenta białkomoczu, obrzęków lub innych objawów sugerujących upośledzenie czynności nerek, należy rozpocząć odpowiednie leczenie. Zespół nerczycowy może zostać spowodowany schorzeniami nerek, do których zaliczamy:

  • błoniasto–rozplemowe kłębuszkowe zapalenie nerek;
  • stwardnienie kłębuszków nerkowych z towarzyszącym zapadnięciem pętli włośniczkowych;
  • zmianę minimalną;
  • mezangialne kłębuszkowe zapalenie nerek.

Wskazane jest zachowanie szczególnej ostrożności podczas leczenia pacjentów z niewłaściwie kontrolowaną padaczką. Substancja czynna może zwiększać ryzyko wystąpienia napadów drgawkowych podczas jej stosowania. 

W przypadku pojawienia się podczas kuracji wcześniej niezdiagnozowanego nadciśnienia tętniczego, spadku liczby płytek krwi lub upośledzenia czynności nerek należy zachować ostrożność i rozważyć u pacjenta prawdopodobieństwo wystąpienia hemolitycznego zespołu mocznicowego lub zakrzepowej plamicy małopłytkowej. Stwierdzenie obecności fragmentów czerwonych krwinek oraz podwyższonego poziomu dehydrogenazy mleczanowej świadczy o występowaniu u pacjenta zakrzepowej postaci plamicy małopłytkowej, która wymaga rozpoczęcia odpowiedniego leczenia. 

Interakcje peginterferonu beta-1a z innymi substancjami czynnymi

Zwiększenie hepatotoksycznego wpływu substancji czynnych. Ryzyko uszkodzenia wątroby podczas terapii.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Chlorochina (Chloroquine) substancje przeciwpierwotniakowe
Kwas walproinowy (Valproic acid) inne leki przeciwpadaczkowe
Leflunomid (Leflunomide) selektywne leki immunosupresyjne
Pirfenidon (Pirfenidone) inne leki immunosupresyjne
Teryflunomid (Teriflunomide) selektywne leki immunosupresyjne
Wzrost ryzyka upośledzenia czynności wątroby podczas jednoczesnego przyjmowania substancji czynnych.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Agomelatyna (Agomelatine) substancje przeciwdepresyjne o innym mechanizmie działania
Ambrisentan (Ambrisentan) antagoniści receptora endoteliny ETA
Beksaroten (Bexarotene) inne leki przeciwnowotworowe
Etambutol (Ethambutol) substancje stosowane w leczeniu gruźlicy
Febuksostat (Febuxostat) substancje hamujące syntezę kwasu moczowego - inhibitory oksydazy ksantynowej
Kaspofungina (Caspofungin) inne substancje przeciwgrzybicze
Ketoprofen (Ketoprofen) NLPZ hamujące nieswoiście COX-1 i COX-2 oraz paracetamol
Metotreksat (Methotrexate) antymetaboilty kwasu foliowego (inhibitory reduktazy kwasu dihydrofoliowego)
Naltrekson (Naltrexone) antagoniści receptora opioidowego
Nandrolon (Nandrolone) steroidy anaboliczne
Orlistat (Orlistat) inhibitory lipazy
Pegaspargaza (Pegaspargase) inne cytostatyki pochodzenia naturalnego
Stawudyna (Stavudine) nukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy
Tyzanidyna (Tizanidine) agoniści receptorów alfa-2 adrenergicznych
Nasilenie hepatotoksycznego wpływu leków przeciwnowotworowych. Ryzyko uszkodzenia wątroby.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Aksytynib (Axitinib) inhibitory kinazy białkowej
Bikalutamid (Bicalutamide) inne leki hormonalne
Blinatumomab (Blinatumomab) przeciwciała monoklonalne - przeciwnowotworowe i immunosupresyjne
Erlotynib (Erlotinib) inhibitory kinazy białkowej
Gefitynib (Gefitinib) inhibitory kinazy białkowej
Iksazomib (Ixazomib) inne leki przeciwnowotworowe
Karfilzomib (Carfilzomib) inne leki przeciwnowotworowe
Klofarabina (Clofarabine) antymetabolity, analogi puryn
Lapatynib (Lapatinib) inne leki przeciwnowotworowe
Ponatynib (Ponatinib) inhibitory kinazy białkowej
Winkrystyna (Vincristine) alkaloidy barwinka (Vinca) i analogi
Ryzyko zwiększenia siły działania substancji czynnej, możliwość zmniejszenia ilości elementów morfotycznych osocza.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Zydowudyna (Azydotymidyna, AZT) (Zidovudine) nukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy
Wzrost ryzyka wystąpienia ciężkiej leukopenii (spadku liczby białych krwinek w osoczu). Zwiększenie ryzyka infekcji.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Klozapina (Clozapine) neuroleptyki atypowe
Zwiększenie prawdopodobieństwa pojawienia się napadów drgawkowych podczas terapii.
Substancja czynna: Grupa farmakoterapeutyczna:
Bupropion (Bupropion) NDRI - inhibitory wychwytu zwrotnego noradrenaliny i dopaminy
Tramadol agoniści receptora opioidowego

Wpływ peginterferonu beta-1a na prowadzenie pojazdów

Peginterferon beta–1A może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn. Niektóre działania niepożądane występujące podczas terapii peginterferonem mogą zmniejszać zdolność do koordynacji ruchowo–wzrokowej lub negatywnie wpływać na stan pacjenta.

Wpływ peginterferonu beta-1a na ciążę

Stosowanie peginterferonu beta 1–A u kobiet ciężarnych jest przeciwwskazane. Niektóre dane wskazują na wzrost prawdopodobieństwa samoistnego poronienia podczas jednoczesnej terapii.

Kobiety planujące ciąże i przyjmujące jednocześnie peginterferon powinny być poinformowane o ryzyku ostrego nawrotu stwardnienia rozsianego w przypadku odstawienia leku. W przypadku podjęcia decyzji o kontynuowaniu leczenia podczas trwania ciąży obserwowano zwiększone ryzyko samoistnych poronień.

Wpływ peginterferonu beta-1a na laktację

Peginterferon beta 1–A może przenikać do mleka kobiety karmiącej. Wysoka wartość masy cząsteczkowej substancji czynnej oraz słabe wchłanianie po podaniu doustnym przemawiają za niewielkim prawdopodobieństwem wpływu leku na organizm karmionego dziecka. Nie można jednak całkowicie wykluczyć wystąpienia u dziecka działań niepożądanych związanych ze stosowaniem peginterferonu beta 1–A przez matkę.

Inne możliwe skutki uboczne

Podczas podskórnego lub domięśniowego stosowania substancji czynnej istnieje prawdopodobieństwo wystąpienia wstrząsu anafilaktycznego o nieznanej częstotliwości występowania. Ponadto w trakcie terapii obserwowano równie pojawienie się innych działań niepożądanych, do których zaliczamy:

  • rzadko – martwica w miejscu iniekcji, stwardnienie kłębuszków nerkowych, zespół nerczycowy, zakrzepowa plamica małopłytkowa lub hemolityczny zespół mocznicowy;
  • niezbyt często – spadek ilości płytek krwi w osoczu, nadwrażliwość na podanie leku, obrzęk naczynioruchowy, napady drgawkowe, pokrzywka'
  • często – stany depresyjne, wymioty, świąd, łysienie, nudności, hipertermia, wzrost aktywności aminotransferaz wątrobowych, spadek liczby leukocytów, wzrost stężenia gamma–glutamylotransferaz, spadek stężenia hemoglobiny;
  • bardzo często – ból głowy, bóle mięśni lub stawów, gorączka, dreszcze, osłabienie,  ból, choroba grypopodobna. 

U niektórych pacjentów często lub bardzo często obserwowano odczyny i reakcje w miejscu iniekcji, wśród których wymieniano:

  • ból, wysypka lub świąd w miejscu iniekcji;
  • rozwój zapalenia w miejscu podania;
  • krwiaki lub opuchliznę;
  • rumień lub przebarwienia. 

Mechanizm działania peginterferonu beta-1a

Mechanizm działania substancji czynnej nie został w pełni poznany. Peginterferon beta–1A ogranicza rozwój procesu zapalnego, występującego podczas przebiegu stwardnienia rozsianego. Dokładny wpływ substancji leczniczej na przebieg procesu zapalnego nie został wyjaśniony.
Prawdopodobne działanie leku opiera się na jego właściwościach przeciwzapalnych, związanych z przyłączeniem cząsteczki leku do receptora interferonu typu I. Aktywacja receptora rozpoczyna proces przemian wewnątrzkomórkowych, których efektem końcowym jest regulacja ekspresji genów odpowiadających na interferon. Badania aktywności leku wykazały, że cząsteczka interferonu może regulować stężenie cytokin przeciwzapalnych lub prozapalnych, a także ograniczać transfer aktywowanych komórek typu T przez barierę krew–mózg.

Peginterferon beta 1–A charakteryzuje się dłuższym okresem półtrwania do niepegylowanej formy interferonu beta 1–A.

Wchłanianie peginterferonu beta-1a

Maksymalne stężenie w osoczu występuje po upływie od 24 do 36 godzin od podskórnego podania peginterferonu beta 1–A.

Wydalanie peginterferonu beta-1a

Peginterferon beta 1–A jest prawdopodobnie wydalany z moczem przez nerki.

Porozmawiaj z farmaceutą
Infolinia: 800 110 110

Zadzwoń do nas jeśli potrzebujesz porady farmaceuty.
Jesteśmy dla Ciebie czynni całą dobę, 7 dni w tygodniu, bezpłatnie.

Pobierz aplikację mobilną Pobierz aplikację mobilną Doz.pl

Ikona przypomnienie o zażyciu leku.
Zdarza Ci się ominąć dawkę leku?

Zainstaluj aplikację. Stwórz apteczkę. Przypomnimy Ci kiedy wziąć lek.

Dostępna w Aplikacja google play Aplikacja appstore
Dlaczego DOZ.pl
Niższe koszta leczenia

Darmowa dostawa do Apteki
Bezpłatna Infolinia dla Pacjentów.

ikona niższe koszty leczenia
Bezpieczeństwo

Weryfikacja interakcji leków.
Encyklopedia leków i ziół

Ikona encklopedia leków i ziół
Wsparcie w leczeniu

Porady na czacie z Farmaceutą.
E-wizyta z lekarzem specjalistą.

Ikona porady na czacie z farmaceutą
Newsletter

Bądź na bieżąco z DOZ.pl

logo Telemedi

Usługę zdalnej konsultacji z lekarzem świadczy Telemedi.
Regulamin świadczenia usługi dostępny jest tutaj.