Milnacypran, Milnacipranum - Zastosowanie, działanie, opis

Wskazania do stosowania milnacypranu różnią się w zależności od regionu świata i obejmują leczenie u osób dorosłych ciężkich depresji oraz fibromialgii (przewlekły ból z towarzyszącymi zaburzeniami snu, zmęczeniem i innymi objawami somatycznymi).

Dawka stosowana w leczeniu zależna jest od jednostki chorobowej, wieku, chorób towarzyszących (zaburzona praca nerek) itp.
Milnacypran przyjmuje się doustnie, najlepiej podczas posiłku i w dawkach podzielonych.
Maksymalna dawka dobowa stosowana w leczeniu depresji wynosi 100 mg.
Z dostępnych danych wynika, że dawki dobowe 200 mg milnacypranu u chorych na fibromialgię są dobrze tolerowane.
Leczenie przeciwdepresyjne musi trwać co najmniej 6 miesięcy, aby nie doszło do nawrotu objawów. Przy odstawianiu leku należy stopniowo zmniejszać dawkę.
Stosowanie milnacypranu nie jest zalecane u osób poniżej 18 roku życia ze względu na ryzyko nasilenia myśli i zachowań samobójczych.

Przeciwwskazaniem są nadwrażliwość na milnacypran, okres karmienia piersią, a także niekontrolowane nadciśnienie tętnicze i ciężka lub niestabilna choroba wieńcowa.

Efekty działania leku pojawiają się po 1-3 tygodniach od rozpoczęcia terapii. Pacjenci muszą być kontrolowani do czasu uzyskania znaczącej remisji depresji ze względu na nasilenie ryzyka myśli samobójczych i samookaleczeń. W grupie pacjentów podwyższonego ryzyka są osoby poniżej 25 roku życia. Należy uprzedzić o tym ryzyku osoby opiekujące się pacjentem. Każde niepokojące objawy powinny być skonsultowane z lekarzem.
Łączenie milnacypranu z lekami serotoninergicznymi (np. linezolid, moklobemid, petydyna) może prowadzić do wystąpienia tzw. zespołu serotoninowego, który objawia się hipertermią (wzrost temperatury całego ciała), sztywnością, drgawkami, splątaniem, krańcowym pobudzeniem, wahaniami ciśnienia tętniczego, a w ostateczności może doprowadzić do śpiączki.
Szczególną ostrożność należy zachować u osób w podeszłym wieku i z niewydolnością nerek ze względu na ryzyko zwiększonej ekspozycji na lek w tej grupie pacjentów.
W przypadku wystąpienia żółtaczki lub zmiany fazy depresyjnej na maniakalną należy przerwać przyjmowanie milnacypranu.
Kolejną grupą pacjentów, na którą należy zwrócić szczególną uwagę są osoby z chorobami serca, z padaczką, z zaburzeniami oddawania moczu, z nadciśnieniem tętniczym, z jaskrą z wąskim katem przesączania lub z wysokim ciśnieniem śródgałkowym.
Podczas stosowania milnacypranu może dojść do hiponatremii, zwłaszcza wśród osób w podeszłym wieku, niedożywionych, stosujących jednocześnie m.in. leki moczopędne i ze współistniejącą marskością wątroby. 
Odnotowano przypadki krwawienia u osób stosujących milnacypran.
Nie należy nagle przerywać terapii milnacypranem, ponieważ wiąże się to z wystąpieniem objawów odstawienia, które ustępują zwykle samoistnie w ciągu 2 tygodni. U części pacjentów objawy te mogą utrzymywać się dłużej (do 3 miesięcy lub dłużej). Stopień nasilenia objawów zależy od długości terapii, stosowanej dawki i szybkości jej zmniejszenia.

Milnacypranu nie należy łączyć z nieodwracalnymi inhibitorami monoaminooksydazy (np. selegilina).

Nie udowodniono interakcji milnacypranu z alkoholem, ale łącznie alkoholu z lekami z grupy inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny nie jest zalecane.

Milnacypran nie upośledza zdolności prowadzenia pojazdów. Jednak jak każda substancja psychoaktywna wymaga zachowania szczególnej ostrożności i indywidualnej obserwacji do czasu uzyskania pewności, że terapia nie wpływa na sprawność i umiejętności prowadzenia pojazdów.

Przyjmowanie preparatów z dziurawca podczas leczenia milnacypranem może nasilać ryzyko zespołu serotoninowego.

W badaniach wśród zwierząt nie wykazano szkodliwego wpływu milnacypranu na reprodukcję. U noworodków, których matki stosowały w ciąży milnacypran obserwowano objawy, takie jak: zwiększona drażliwość, trudności z karmieniem, przyspieszony oddech, uporczywy płacz, drżenia, zmniejszone lub zwiększone napięcie mięśni. Objawy te występowały w pierwszych dniach życia noworodka i nie wiązały się z ciężkimi powikłaniami. Stosowanie milnacypranu w okresie ciąży nie jest zalecane.

Milnacypran jest obecny w mleku kobiecym. Nie zaleca się jego stosowania w okresie laktacji.

Wśród objawów przedawkowania można wyróżnić omdlenia, nieregularne bicie serca, trudności w oddychaniu, senność, wzmożoną potliwość, nudności, wymioty, zaparcia, zaburzenia świadomości.

Milnacypran hamuje wychwyt zwrotny serotoniny i w nieco większym stopniu noradrenaliny, zwiększając ich stężenie w szczelinie synaptycznej i zapoczątkowując kaskadę zdarzeń wewnątrzneuronowych. Lek nie wykazuje powinowactwa do receptorów histaminowych H_1, adrenergicznych α₁, dopaminergicznych, opioidowych ani benzodiazepinowych. Milnacypran nie wywiera istotnego wpływu na receptory muskarynowe. Efektem działania milnacypranu jest zmniejszenie bólu, poprawa nastroju i zahamowanie rozwoju depresji. 

Milnacypran jest dobrze wchłaniany z przewodu pokarmowego bez względu na to czy jest przyjmowany z posiłkiem czy na czczo. Biodostępność wynosi 85-90%. Stężenie maksymalne milnacypranu osiągane jest po 2-4 h po podaniu. Stan stacjonarny zostaje osiągnięty po 2-3 dniach podawania leku.

Milnacypran wiąże się w 13% z białkami osocza.

Metabolizm milnacypranu zachodzi w wątrobie. Lek ulega głównie sprzęganiu z kwasem glukuronowym. Wykryto niewielką ilość aktywnych metabolitów. Udział enzymów CYP450 w metabolizmie milnacypranu nie ma istotnego wpływu na interakcje lekowe.

Okres półtrwania milnacypranu wynosi 8 h. Wydalanie odbywa się głównie z moczem w postaci niezmienionej. Lek zostaje całkowicie usunięty z organizmu w ciągu 2-3 dni od zakończenia terapii.