Ledipaswir, Ledipasvirum - Zastosowanie, działanie, opis

Wskazaniem do stosowania ledipaswiru jest leczenie przewlekłego zapalenia wątroby typu C u osób dorosłych, a także u dzieci i młodzieży od 3 roku życia.

Ledipaswir stosuje się w preparatach podawanych doustnie, pod kontrolą lekarza mającego doświadczenie w leczeniu pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby (WZW) typu C.

Dobowa dawka zwykle stosowana ledipaswiru u osób dorosłych to 90mg.

Dobowa dawka zwykle stosowana ledipaswiru u pacjentów pediatrycznych to 45mg u pacjentów ważących od 17kg do 35kg oraz 90mg u pacjentów ważących więcej niż 35kg.

Ledipaswir może być przyjmowany w czasie posiłku oraz pomiędzy posiłkami. Leczenie WZW typu C przy pomocy ledipaswiru występuję wyłącznie w połączeniu z sofosbuwirem.

Przeciwwskazaniem do stosowania ledipaswiru jest nadwrażliwość na substancję czynną.

Leczenie przy pomocy ledipaswiru musi być prowadzone pod ścisłą kontrolą lekarza, który ma doświadczenie w leczeniu przewlekłego wirusowego zakażenia wątroby typu C. Ponadto lek jest przeznaczony dla pacjentów powyżej 3 roku życia, dlatego nie należy stosować ledipaswiru u pacjentów pediatrycznych poniżej 3 lat.

Pacjenci którzy rozpoczynają leczenie za pomocą ledipaswiru i jednocześnie chorują na cukrzycę muszą zgłosić ten fakt lekarzowi oraz przez okres pierwszych trzech miesięcy ściśle monitorować stężenie glukozy we krwi i w razie potrzeby modyfikować dawki leków przeciwcukrzycowych ze względu na możliwość wystąpienia hipoglikemii. Związane jest to z możliwym poprawieniem regulacji stężenia glukozy we krwi u osób stosujących ledipaswir.

Przed rozpoczęciem leczenia za pomocą ledipaswiru należy wykonać badanie przesiewowe na obecność wirusowego zapalenia wątroby typu B (HBV). Pacjenci z jednoczesnym zakażeniem HBV i HCV po przyjęciu ledipaswiru mogą być podatni na reaktywację HBV.

Ledipaswir nie można stosować u osób jednocześnie przyjmujących rozuwastatynę oraz u osób stosujących leki, które są silnymi induktorami glikoproteiny P (P-gp) w jelitach. Te leki to m.in karbamazepina, fenytoina, fenobarbital, ryfabutyna i rifampicyna.

Leki będące silnymi induktorami glikoproteiny P-gp mogą silnie zmniejszać stężenie ledipaswiru czego efektem będzie brak efektu terapeutycznego leku, dlatego stosowanie tych substancji jest przeciwwskazane.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Fenobarbital (Luminal) (Phenobarbital)	inne leki przeciwpadaczkowe
Fenytoina (Phenytoin)	leki przeciwpadaczkowe - blokujące kanały sodowe i stabilizujące błony neuronów
Karbamazepina (Carbamazepine)	leki przeciwpadaczkowe - blokujące kanały sodowe
Okskarbazepina (Oxcarbazepine)	leki przeciwpadaczkowe - blokujące kanały sodowe i stabilizujące błony neuronów
Ryfampicyna (Rifampicin (rifampin))	antybiotyki - INNE

W trakcie leczenia ledipaswirem należy monitorować czynnik INR u pacjentów jednocześnie stosujących antagonistów witaminy K. Powodem kontroli mogą być zmiany w czynności wątroby.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Acenokumarol (Acenocoumarol)	leki przeciwzakrzepowe - antagoniści witaminy K
Warfaryna (Warfarin)	leki przeciwzakrzepowe - antagoniści witaminy K

Leki zwiększające pH w żołądku mogą wpłynąć na stężenie ledipaswiru w osoczu, ze względu na słabsze wchłanianie z przewodu pokarmowego w wyższym pH.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Famotydyna (Famotidine)	antagoniści receptorów histaminowych H2
Wodorotlenek glinu (Aluminium hydroxide)	substancje zobojętniające
Węglan wapnia (Calcium carbonate)	związki wapnia
Wodorotlenek magnezu (Magnesium hydroxide)	substancje zobojętniające

Leki zwiększające pH w żołądku np. inhibitory pompy protonowej (IPP) mogą wpłynąć na stężenie ledipaswiru w osoczu, ze względu na słabsze wchłanianie z przewodu pokarmowego w wyższym pH. Nie należy przyjmować IPP bezpośrednio przed zażyciem ledipaswiru.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Dekslanzoprazol (Dexlansoprazole)	IPP - inhibitory pompy protonowej
Esomeprazol (Esomeprazole)	IPP - inhibitory pompy protonowej
Lansoprazol (Lansoprazole)	IPP - inhibitory pompy protonowej
Omeprazol (Omeprazole)	IPP - inhibitory pompy protonowej
Pantoprazol (Pantoprazole)	IPP - inhibitory pompy protonowej

Jednoczesne stosowanie digoksyny wraz z ledipaswirem może spowodować wzrost stężenia digoksyny we krwi i nasilić działania niepożądane tego leku.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Digoksyna (Digoxin)	glikozydy nasercowe

Jednoczesne stosowanie dabigatranu z ledipaswirem może skutkować zwiększonym ryzykiem krwawienia.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Dabigatran (Dabigatran)	leki przeciwzakrzepowe-inhibitory trombiny

Stosowanie rosuwastatyny w ledipaswirem jest przeciwwskazane ze względu na możliwość kilkukrotnego zwiększenia stężenia rosuwastatyny w osoczu, czego skutkiem jest zwiększone ryzyko miopatii, w tym rabdomiolizy.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Rosuwastatyna (Rosuvastatin)	statyny - inhibitory reduktazy HMG-CoA

Stosowanie łącznie ledipaswiru wraz z statynami może zwiększyć ich stężenie w osoczu krwi i nasilić działania niepożądane tej grupy leków, dlatego należy monitorować stężenie tych leków w osoczu i ewentualnie modyfikować dawkę statyn.

Substancja czynna:	Grupa farmakoterapeutyczna:
Atorwastatyna (Atorvastatin)	statyny - inhibitory reduktazy HMG-CoA
Fluwastatyna (Fluvastatin)	statyny - inhibitory reduktazy HMG-CoA
Lowastatyna (Lovastatin (monacolin k, mevinolin))	statyny - inhibitory reduktazy HMG-CoA
Pitawastatyna (Pitavastatin)	statyny - inhibitory reduktazy HMG-CoA
Prawastatyna (Pravastatin)	statyny - inhibitory reduktazy HMG-CoA
Simwastatyna (Simvastatin)	statyny - inhibitory reduktazy HMG-CoA

Ledipaswir może być stosowany w trakcie posiłku oraz pomiędzy posiłkami. Należy pamiętać aby tabletkę połykać w całości, nie rozgryzać, nie łamać oraz nie żuć przed połknięciem.

Wykazano brak wpływu lub nieistotny wpływ ledipaswiru prowadzenie pojazdów oraz obsługę maszyn.

Ledipaswiru nie można łączyć z zielem dziurawca zwyczajnego, ze względu na możliwość zmniejszenia stężenia leku w osoczu, czego wynikiem będzie osłabienie działania leczniczego ledipaswiru.

Brak jest wystarczających danych dotyczących stosowania ledipaswiru u kobiet w ciąży. Decyzję o podjęciu leczenia przy pomocy tego leku musi podjąć lekarz prowadzący i ocenić korzyść ze stosowania leku w stosunku do zagrożenia dla płodu i matki wynikającego z jego stosowania.

Badania przeprowadzone na zwierzętach nie wykazały szkodliwego wpływu ledipaswiru na reprodukcję. Nie zaobserwowano istotnego wypływu ledipaswiru na rozwój płodu u królików i szczurów.

Brak dostępnych badań na temat przenikania ledipaswiru oraz jego metabolitów do mleka matki, dlatego leku nie należy stosować u kobiet karmiących piersią.

W badaniach przeprowadzonych na szczurach wykryto obecność ledipaswiru w osoczu młodych szczurów karmionych mlekiem matki. Obecność leku jest wynikiem prawdopodobnego przenikania ledipaswiru do mleka.

Brak dostępnych danych dotyczących wpływu ledipaswiru na płodność zarówno u kobiet jak i u mężczyzn.

W badaniach przeprowadzonych na zwierzętach nie wykazano szkodliwego wpływu stosowania ledipaswiru na płodność.

Brak dostępnych badań na temat objawów przedawkowania ledipaswiru.

Mechanizm działania ledpiaswiru polega na inhibicji HCV poprzez działanie na białko HCV NS5A. Białko NS5A ma kluczowe znaczenia w replikacji RNA oraz formowania wirionów HCV.

Ledipaswir po podaniu doustnym stężenie maksymalne w osoczu osiąga po około 4 godzinach od podania. Stężenie maksymalne ledipaswiru w osoczu krwi wynosiło 323 ng/ml. Obecność pokarmu nie miała wpływu na stężenie leku w osoczu.

Ledipaswir w osoczu krwi wiąże się z jego białkami w 99,8%.

Ledipaswir jest w małym stopniu metabolizowany jako wolny metabolizm tlenowy o nieznanym mechanizmie. Ledipaswir w postaci niezmienionej jest cząsteczką występującą również w kale.

Ledipaswir jest wydalany w postaci niezmienionej głównie z kałem - około 70% dawki, natomiast metabolit tlenowy M19 stanowił tylko 2,2% dawki ledipaswiru. Powyższe dane wykazują, że ledipaswir w postaci niezmienionej jest głównie wydalane wraz z żółcią, natomiast droga eliminacji leku wraz z moczem to tylko około 1% dawki leku. Okres półtrwania leku wynosi około 47 godzin.