Kwas kargluminowy, Acidum carglumicum - Zastosowanie, działanie, opis

Kwas kargluminowy jest lekiem stosowanym w leczeniu zarówno ostrej jak i przewlekłej hiperamonemii u pacjentów z niedoborem enzymu – syntazy N–acetyloglutaminianowej (ważnego składnika cyklu mocznikowego). To rzadkie zaburzenie genetyczne powoduje podwyższony poziom amoniaku we krwi, który może ostatecznie przekroczyć barierę krew–mózg i spowodować u pacjenta problemy neurologiczne. Substancję czynną stosuje się również w leczeniu hiperamonemii spowodowanej kwasicą: metylomalonową, propionową oraz izowalerianową.

Kwas kargluminowy stosuje się doustnie, przed posiłkiem.

Dawka stosowana w leczeniu zależna jest od jednostki chorobowej i masy ciała pacjenta.

Dawki zwykle stosowane (dobowe) u osób dorosłych: od 100 mg/kg masy ciała do 250 mg/kg masy ciała.

Zaleca się, aby przed rozpoczęciem terapii, wykonać próbę wrażliwości na leczenie kwasem kargluminowym.

Przeciwwskazaniem jest nadwrażliwość na substancję czynną.

W czasie terapii substancją czynną zaleca się wykonywanie morfologii oraz okresowych badań czynności serca, nerek i wątroby.

Jeśli u pacjenta stwierdza się złą tolerancję białek, wówczas zaleca się ich ograniczenie i suplementację argininą.

Substancja czynna nie była badana pod kątem objawów wpływających na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Brak danych klinicznych opisujących wpływ kwasu kargluminowego na ciążę. Dane związane z badaniami na zwierzętach wykazały, że wpływ na rozwój płodu jest nieznaczny. Zaleca się jednak, aby zachować ostrożność w czasie przyjmowania leku przez kobiety w ciąży.

Nie wiadomo czy substancja czynna jest obecna w mleku kobiecym. Dane związane z badaniami na zwierzętach wykazały jej obecność w mleku samic szczurów. Stosowanie kwasu kargluminowego w okresie laktacji jest przeciwwskazane.

W badaniach przedklinicznych nie stwierdzono, aby substancja czynna mogła wpływać na płodność kobiet i mężczyzn.

W zależności od przyjętej dawki kwasu kargluminowego mogą wystąpić zaburzenia o charakterze sympatykomimetycznym takie jak: podwyższona temperatura, tachykardia, zwiększone wydzielanie śluzu w oskrzelach, pocenie się oraz niepokój ruchowy.

Kwas kargluminowy jest syntetycznym analogiem N–acetyloglutaminianu. Jest to niezbędny aktywator enzymu syntetazy karbamoilofosforanowej. Enzym ten znajduje się w mitochondriach i jest pierwszym enzymem cyklu mocznikowego, który przekształca amoniak w mocznik.

Biodostępność substancji czynnej wynosi około 30%. Stężenie maksymalne leku osiągane jest po 2–4 godzinach po podaniu.

W wyniku przeprowadzonych badań nad farmakokinetyką leku stwierdzono, że substancja czynna nie wiąże się z białkami osocza. Związek nie wnika do erytrocytów w wyniku dyfuzji. Pozorna objętość dystrybucji wynosi od 1616 do 5797 l.

Część kwasu kargluminowego jest metabolizowana przez florę bakteryjną jelit. Jednym z metabolitów, który zidentyfikowano w kale jest kwas glutaminowy. Prawdopodobnym końcowym produktem metabolizmu kwasu kargluminowego jest natomiast dwutlenek węgla, który wydalany jest przez płuca.

Wydalanie postaci niezmienionej odbywa się głównie z kałem (do 60% dawki), a w drugiej kolejności z moczem (około 9% dawki). Końcowy okres półtrwania wynosi średnio 5,6 godzin.