Interferon Alfa-2B, Interferonum alfa-2b - Zastosowanie, działanie, opis

Interferon alfa–2B jest stosowany w przewlekłym wirusowym zapaleniu wątroby typu B i C. Substancja czynna stosowana jest również w leczeniu białaczki włochatokomórkowej oraz przewlekłej białaczki szpikowej (monoterapia i terapia skojarzona). Wskazaniem jest również terapia pomocnicza czerniaka złośliwego, szpiczaka mnogiego oraz leczenie rakowiaków z przerzutami do wątroby albo węzłów chłonnych i chłoniaka grudkowego.

Interferon alfa–2B jest podawany dożylnie lub podskórnie.

Dawka stosowana w leczeniu zależna jest od jednostki chorobowej, wystąpienia działań niepożądanych, powierzchni ciała pacjenta, chorób towarzyszących.

Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu B

Dawki zwykle stosowane (dobowe) u osób dorosłych: od 5 milionów j.m. do 10 milionów j.m.

Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C

Dawki zwykle stosowane (dobowe) u osób dorosłych: 3 miliony j.m.

Białaczka włochatokomórkowa

Dawki zwykle stosowane (dobowe) u osób dorosłych: 2 miliony j.m. na m² powierzchni ciała.

Przewlekła białaczka szpikowa

Dawki zwykle stosowane (dobowe) u osób dorosłych: od 4 milionów j.m. na m² powierzchni ciała do 5 milionów j.m. na m² powierzchni ciała.

Szpiczak mnogi

Dawki zwykle stosowane (dobowe) u osób dorosłych: 3 miliony j.m. na m² powierzchni ciała.

Chłoniak grudkowy

Dawki zwykle stosowane (dobowe) u osób dorosłych: 5 milionów j.m.

Rakowiak

Dawki zwykle stosowane (dobowe) u osób dorosłych: od 3 milionów j.m. do 9 milionów j.m.

Czerniak złośliwy

Dawki zwykle stosowane (dobowe) u osób dorosłych: 20 milionów j.m. na m² powierzchni ciała.

Przeciwwskazaniem są nadwrażliwość na substancję czynną, choroba tarczycy, której nie da się opanować standardowymi metodami leczenia, choroby autoimmunologiczne (w tym autoimmunologiczne zapalenie wątroby) oraz ciężkie zaburzenia nerek i wątroby (łącznie z tymi, które są spowodowane przerzutami). Wśród przeciwwskazań można wyróżnić również przewlekłe zapalenie wątroby u pacjentów leczonych lekami immunosupresyjnymi lub ze zdekompensowana marskością wątroby. Przeciwwskazaniem do stosowania są także zaburzenia funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego (w tym padaczka) i ciężkie choroby serca (na przykład zaburzenia rytmu serca, niedawno przebyty zawał serca, zastoinowa niewydolność serca, która nie była leczona). W przypadku dzieci i młodzieży nie zaleca się podawania substancji czynnej w przypadku ciężkich zaburzeń psychicznych występujących w tej grupie wiekowej.

Jeśli w trakcie leczenia u chorego pojawi się depresja, agresja oraz myśli samobójcze, należy wówczas zaprzestać terapii substancją czynną.

Interferon alfa–2B należy stosować ostrożnie wśród chorych nadużywających substancji psychoaktywnych. Tego typu pacjenci powinni pozostać pod kontrolą, nawet po zakończeniu leczenia.

Jeśli w trakcie terapii wystąpi u pacjenta wstrząs anafilaktyczny, wówczas należy zaprzestać podawania leku i wdrożyć odpowiednie leczenie.

Jeśli u chorego dojdzie do nasilenia działań niepożądanych takich jak: zaburzenia czynności wątroby i wydłużenie wskaźników krzepnięcia, zaleca się przerwanie leczenia.

W trakcie albo kilka dni po zakończeniu leczenia może dojść u pacjenta do obniżenia ciśnienia krwi. Zaleca się wówczas wdrożyć odpowiednią terapię wspomagającą. Niezbędne może się okazać również odpowiednie nawodnienie pacjenta, aby uniknąć tego działania niepożądanego.

Gorączka jest jednym z działań niepożądanych, wynikających ze stosowania interferonu alfa–2B. Jeśli utrzymuje się długo, należy wykluczyć inne przyczyny jej pojawienia się.

Interferon alfa–2B należy stosować ostrożnie u chorych na cukrzycę, z chorobami płuc, z zaburzeniami krzepnięcia, z chorobami serca oraz ciężkim zahamowaniem czynności szpiku kostnego.

Jeśli u pacjenta zostaną stwierdzone nacieki na płucach, zaleca się zaprzestanie leczenia.

Substancja czynna powoduje działania niepożądane związane z narządem wzroku. Zaleca się, aby przed rozpoczęciem leczenia pacjent odbył wizytę u okulisty.

W związku z tym, że substancja czynna może powodować zaburzenia w obrębie stężenia lipidów we krwi, należy je ściśle monitorować.

Interferon alfa–2B powinien być stosowany ostrożnie u chorych z sarkoidozą oraz łuszczycą, ponieważ może dojść do nasilenia objawów tych schorzeń.

Pacjent powinien zostać poinformowany, że stosowanie interferonu alfa–2B związane jest ze zwiększonym ryzykiem odrzucenia przeszczepu nerki i wątroby.

U pacjentów leczonych interferonem alfa–2B z powodu przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C, stwierdzano zaburzenia czynności tarczycy. Zaleca się okresowe badania TSH w surowicy i wdrożenie odpowiedniej terapii.

W czasie leczenia powinno się zadbać o właściwą higienę jamy ustnej, a także regularnie odwiedzać stomatologa. U pacjentów stosujących substancję czynną obserwowano zmiany w obrębie uzębienia.

Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów ze współistniejącym zakażeniem HCV oraz HIV.

Interferonu alfa–2B nie należy łączyć z telbiwudyną. 

Interferonu alfa–2B może powodować objawy wpływające na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn takie jak: senność, splątanie i zmęczenie. Jeśli u pacjenta wystąpią tego typu działania niepożądane, należy zachować ostrożność w czasie wykonywania tych czynności.

U pacjentów leczonych interferonem alfa–2B i jednocześnie przyjmujących shosaikoto, chiński lek ziołowy, częściej obserwowano działania niepożądane takie jak nacieki w płucach, śródmiąższowe zapalenie płuc oraz zapalenie płuc.

Brak danych klinicznych dotyczących stosowania substancji czynnej w ciąży. Dane związane z badaniami na zwierzętach wykazały negatywny wpływ na płód. Nie wiadomo czy można te wyniki odnieść do ludzi. Interferon alfa–2B można stosować u kobiet w ciąży (monoterapia), jeśli korzyść przewyższa ryzyko.

Nie wiadomo czy substancja czynna jest obecna w mleku kobiecym. Nie zaleca się jej stosowania w okresie laktacji.

Brak danych klinicznych dotyczących wpływu substancji czynnej na płodność. Dane związane z badaniami na zwierzętach wykazały zmniejszenie płodności.

Podanie w formie wstrzyknięcia: zapalenie gardła, zakażenia wirusowe, zapalenie oskrzeli, zapalenie zatok, opryszczka pospolita, zapalenie błony śluzowej nosa, zakażenia bakteryjne, zapalenie płuc, posocznica, leukopenia, trombocytopenia, limfadenopatia, limfopenia, anemia aplastyczna, aplazja czerwonokrwinkowa, idiopatyczna plamica małopłytkowa, zakrzepowa plamica małopłytkowa, sarkoidoza, zaostrzenie sarkoidozy, toczeń trzewny układowy, zapalenie naczyń, reumatoidalne zapalenie stawów (nowo zdiagnozowane lub nasilenie objawów), zespół Vogt–Koyanagi–Harada, ostre reakcje nadwrażliwości obejmujące pokrzywkę, obrzęk naczyniowy, skurcz oskrzeli, anafilaksję, niedoczynność tarczycy, nadczynność tarczycy, cukrzyca, nasilenie cukrzycy, jadłowstręt, hipokalcemia, odwodnienie, hiperurykemia, pragnienie, hiperglikemia, hipertriglicerydemia, nasilenie łaknienia, depresja, bezsenność, niepokój, chwiejność emocjonalna, pobudzenie, nerwowość, splątanie, zaburzenia snu, osłabienie popędu seksualnego, myśli samobójcze, samobójstwo, próby samobójcze, agresywne zachowanie (czasami skierowane przeciwko innym), psychoza, również z omamami, wyobrażenia zachowań zagrażających życiu ludzi, zmiany stanu psychicznego, mania, zaburzenia afektywne dwubiegunowe, zawroty głowy, ból głowy, zaburzenia koncentracji, suchość w ustach, drżenia, parestezje, hipoestezja, migrena, uderzenia gorąca, senność, wypaczone odczuwanie smaku, neuropatia obwodowa, krwotok mózgowo–naczyniowy, niedokrwienie mózgowo–naczyniowe, drgawki, upośledzenie świadomości, encefalopatia, mononeuropatie, śpiączka, niewyraźne widzenie, zapalenie spojówek, nieprawidłowe widzenie, zaburzenie gruczołu łzowego, ból oka, wylewy do siatkówki, retinopatie (również obrzęk plamki), niedrożność tętnicy lub żyły siatkówkowej, zapalenie nerwu wzrokowego, tarcza zastoinowa, utrata ostrości widzenia lub pola widzenia, surowicze odwarstwienie siatkówki, zawroty głowy, szumy uszne, głuchota, zaburzenia słuchu, kołatanie serca, tachykardia, kardiomiopatia, zawał mięśnia sercowego, niedokrwienie mięśnia sercowego, zastoinowa niewydolność serca, wysięk osierdziowy, arytmia, nadciśnienie tętnicze, niedokrwienie obwodowe, niedociśnienie tętnicze, duszność, kaszel, krwawienie z nosa, zaburzenia oddychania, przekrwienie błony śluzowej nosa, wodnisty wyciek z nosa, suchy kaszel, nacieki płucne, zapalenie płuc, zwłóknienie płuc, tętnicze nadciśnienie płucne, nudności, wymioty, ból brzucha, biegunka, zapalenie jamy ustnej, dyspepsja, wrzodziejące zapalenie jamy ustnej, ból w prawym nadbrzuszu, zapalenie języka, zapalenie dziąseł, zaparcie, luźne stolce, zapalenie trzustki, niedokrwienne zapalenie jelita grubego, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, krwawienie z dziąseł, zaburzenia przyzębia, zaburzenia zębów, łysienie, świąd, suchość skóry, wysypka, zwiększona potliwość, łuszczyca (nowo zdiagnozowana lub nasilenie objawów), wysypka grudkowo–plamkowa, wysypka toczniowa, wyprysk, rumień, zaburzenia skóry, Zespół Stevensa–Johnsona, martwica toksyczno–rozpływna naskórka, rumień wielopostaciowy, ból mięśni, ból stawów, ból mięśniowo–szkieletowy, zapalenie stawów, rabdomioliza, zapalenie mięśni, kurcze nóg, ból pleców, częstomocz, niewydolność nerek, zaburzenie czynności nerek, zespół nerczycowy, brak miesiączki, ból piersi, nieprawidłowe miesiączkowanie, krwawienie z dróg rodnych, zaburzenie cyklu miesiączkowego, zaburzenia pochwy, spadek masy ciała, zapalenie w miejscu wstrzyknięcia, reakcja w miejscu wstrzyknięcia, zmęczenie, sztywność, gorączka, objawy grypopodobne, astenia, drażliwość, ból w klatce piersiowej, złe samopoczucie, ból w miejscu wstrzyknięcia, martwica w miejscu wstrzyknięcia, obrzęk twarzy.

Brak danych klinicznych dotyczących przedawkowania substancji czynnej.

Mechanizm działania interferonu alfa–2B polega na wiązaniu substancji z ludzkimi receptorami interferonu typu 1. Lek pobudza je, powodując ich dimeryzację. Proces aktywuje szlak JAK/STAT, który zwiększa ekspresję wielu genów w tkankach zaangażowanych na przykład we wrodzoną odpowiedź przeciwwirusową.

W wyniku badań farmakokinetycznych obliczono, że po podaniu podskórnym lub domięśniowym substancja czynna wchłania w ponad 80%.

Okres półtrwania w fazie eliminacji po wstrzyknięciu domięśniowym i podskórnym wynosi około od 2 do 3 godzin. Z kolei okres półtrwania w fazie eliminacji po wstrzyknięciu dożylnym wynosi około 2 godziny.