Immunoglobulina ludzka G (zmodyfikowana), Immunoglobulinum humanum g - Zastosowanie, działanie, opis

Immunoglobulina ludzka G (IgG) jest stosowana w pierwotnych zespołach niedoboru odporności u osób z niedostatecznym wytwarzaniem przeciwciał, w hipogammaglobulinemii i nawracających zakażeniach bakteryjnych (w przebiegu białaczki limfocytowej, szpiczaka mnogiego, u pacjentów z wrodzonym AIDS lub po przeszczepie allogenicznym macierzystych komórek krwiotwórczych). Innym wskazaniem jest leczenie immunomodulujące u osób z pierwotną małopłytkowością immunologiczną, z chorobą Kawasaki, zespołem Guillaina–Barré, przewlekłą zapalną polineuropatią demielinizacyjną oraz wieloogniskową neuropatią ruchową. Immunoglobulinę ludzką G znakowaną technetem stosuje się w celu wykrycia miejsc objętych stanem zapalnym.

Immunoglobulinę ludzką G stosuje się dożylnie i podskórnie. Preferowanym miejscem podania leku podskórnie (przy użyciu pompy lub strzykawki) jest brzuch, udo, ramię i bok biodra. Wysokie dawki leku (>25 ml) powinny być podane podskórnie w więcej niż jedno miejsce.
Dawkowanie należy ustalać indywidualnie w zależności od odpowiedzi pacjenta na leczenie. Wskazane jest podanie dawki, która zapewni stężenie IgG we krwi od 5 do 6g/l przed kolejnym podaniem. Dawki zwykle stosowane u dorosłych, młodzieży i dzieci mieszczą się w zakresie od 0,2 do 2,0 g/kg masy ciała.
Jeżeli podanie domięśniowe danego preparatu jest dozwolone to musi być przeprowadzone przez lekarza lub pielęgniarkę.

Przeciwwskazaniem są nadwrażliwość na immunoglobulinę ludzką G, wytworzone przeciwciała przeciwko IgA oraz hiperprolinemia.

Podczas infuzji należy obserwować pacjenta pod kątem działań niepożądanych, które mogą szczególnie nasilać się u osób otrzymujących lek po raz pierwszy, po dłuższej przerwie od poprzedniej infuzji lub ze zbyt dużą szybkością. Wystąpienie działań niepożądanych wymaga zmniejszenia szybkości infuzji lub zaprzestania podawania leku.
Konieczne jest zadbanie o odpowiednie nawodnienie pacjenta przed rozpoczęciem podawania leku, kontrolowanie wydalanego moczu i poziomu kreatyniny w surowicy oraz unikanie jednoczesnego przyjmowania diuretyków pętlowych (np. furosemid).
Ryzyko nadwrażliwości (spadek ciśnienia krwi z reakcją anafilaktyczną) występuje również u osób, u których objawy nadwrażliwości nie wystąpiły podczas poprzedniego podawania leku.
Zwiększone ryzyko niepożądanych zdarzeń zakrzepowo-zatorowych występuje u osób otyłych, z hipowolemią, długotrwale unieruchomionych, ze współistniejącą cukrzycą, chorobą naczyń, ze stanami zakrzepowymi w wywiadzie itp. W tej grupie pacjentów należy zwrócić szczególną uwagę na odpowiednio niską szybkość podawania leku i dobór możliwie najmniejszej skutecznej dawki. Zalecenie to dotyczy również osób z czynnikami ryzyka ostrej niewydolności nerek (wiek powyżej 65 lat, jednoczesne przyjmowanie środków o działaniu nefrotoksycznym, cukrzyca, niewydolność nerek w wywiadzie).
Odnotowano przypadki aseptycznego zapalenia opon mózgowych, które pojawiało się przeważnie w ciągu kilku godzin do 2 dni po podaniu dożylnym immunoglobuliny ludzkiej G i ustępowało zwykle w ciągu kilku dni bez powikłań.
Zawarte w preparacie przeciwciała grup krwi mogą prowadzić do opłaszczania krwinek czerwonych immunoglobuliną i uzyskiwania dodatniego wyniku testu Coombs’a. Przeniesione przeciwciała mogą wpływać na wyniki testów serologicznych. W rzadkich przypadkach zaobserwowano rozpad krwinek czerwonych i rozwój niedokrwistości hemolitycznej.
Przy podawaniu immunolglobuliny ludzkiej G pacjentowi należy zapisać numer serii podawanego preparatu w celu możliwości jego identyfikacji.
U części pacjentów wystąpił ostry niekardiogenny obrzęk płuc. Główne objawy rozwijają się zwykle w ciągu 1-6 godzin. Wśród objawów można wyróżnić duszność, niedociśnienie, sinicę, obrzęk płuc, szybki oddech. Jest to stan zagrażający życiu, który wymaga przerwania podawania leku i skierowania pacjenta na oddział intensywnej terapii.

Immunoglobulina ludzka G może powodować niewielkie objawy wpływające na zdolność prowadzenia pojazdów m.in. zawroty głowy. Pacjenci, u których objawy wystąpią powinni zachować szczególną ostrożność i powstrzymać się od prowadzenia pojazdów do czasu całkowitego ustąpienia objawów.

Immunoglobulina ludzka G może zmniejszyć skuteczność szczepionek zawierających żywe atenuowane wirusy, dlatego należy zachować odstęp 3 miesięcy pomiędzy podaniem immunoglobuliny a szczepieniem szczepionką zawierającą atenuowany wirus różyczki, świnki lub ospy wietrznej. W przypadku szczepionki przeciwko odrze należy uwzględnić możliwość osłabienia skuteczności szczepienia nawet do roku po podaniu immunoglobuliny.

Immunoglobulina ludzka G może przenikać do łożyska (w większych ilościach w trzecim trymestrze). Nie zaobserwowano szkodliwego działania leku na przebieg ciąży i rozwój płodu/noworodka, lecz bezpieczeństwo stosowania w okresie ciąży nie zostało jednoznacznie potwierdzone. Należy zachować ostrożność stosując immunoglobulinę ludzką G u kobiet ciężarnych.

Immunoglobulina ludzka G przenika do mleka matki i może stanowić ochronę noworodka przed patogenami, które wnikają przez błony śluzowe. Brak doniesień o szkodliwym wpływie leku na karmione piersią dziecko. Należy zachować ostrożność stosując immunoglobulinę ludzką G u kobiet w okresie laktacji.

Podanie podskórne i dożylne: reakcje w miejscu podania, ból głowy, wysypka, zawroty głowy, migrena, nadciśnienie tętnicze, nudności, wymioty, biegunka, ból brzucha, bóle mięśniowo-szkieletowe, bóle stawów, zmęczenie, ból w klatce piersiowej, gorączka, choroba przypominająca grypę, nadwrażliwość, drżenie, aseptyczne zapalenie opon mózgowo rdzeniowych, tachykardia, zaczerwienienie, uderzenia gorąca, uczucie zimna, skurcze mięśni, osłabienie mięśni, dreszcze,  zwiększona aktywność kreatyniny we krwi, zmniejszenie stężenia hemoglobiny (w tym zmniejszenie ilości czerwonych krwinek, zmniejszenie wartości hematokrytu), dodatni odczyn Coombsa, zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej, zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej, zwiększenie aktywności dehydrogenazy mleczanowej we krwi, reakcje anafilaktyczne, uczucie pieczenia, zdarzenia zakrzepowo-zatorowe, owrzodzenie w miejscu infuzji, nadpłytkowość, zmniejszona liczba neutrofilii, ostre poprzetoczeniowe uszkodzenie płuc, ostra niewydolność nerek, zawał mięśnia sercowego, obniżone ciśnienie krwi, obrzęk twarzy.

Immunoglobulina ludzka G odgrywa ważną rolę w odporności organizmu poprzez oddziaływanie m.in. z cytokinami, dopełniaczem, receptorami Fc i poprzez wpływ na komórki efektorowe układu odpornościowego (limfocyty B i T, komórki dendrytyczne itp.). Imunnoglobulina ludzka G stanowi ochronę przed wnikaniem patogenów oraz przyspiesza usuwanie patogenów z organizmu zanim komórki zostaną zainfekowane.

Immunoglobulina ludzka G podana podskórnie osiąga stężenie maksymalne w osoczu po około 2 dniach.

Immunoglobulina ludzka G jest szybko dystrybuowana pomiędzy osoczem a płynem pozanaczyniowym, osiągając stan równowagi między tymi kompartmentami w ciągu 3-5 dni.

Okres półtrwania immunoglobuliny G może różnić się znacząco pomiędzy pacjentami. Średni okres półtrwania wynosi około 21 dni.