Immunoglobulina ludzka przeciwtężcowa, Immunoglobulinum humanum tetanicum - Zastosowanie, działanie, opis

Immunoglobulina ludzka przeciwtężcowa jest stosowana w leczeniu tężca. Substancję czynną stosuje się również, aby zapobiec rozwojowi choroby. W drugim przypadku immunoglobulina wskazana jest jedynie u pacjentów, którzy mają świeżą ranę i istnieje podejrzenie, że mogło dojść do jej zakażenia zarodnikami lub laseczkami tężca znajdującym się w glebie. Dodatkowo ta grupa chorych nie powinna być szczepiona w ciągu ostatnich dziesięciu lat na tężec. Immunoglobulinę ludzką przeciwtężcową można także podać pacjentom, którzy nie posiadają dokumentacji oraz nie pamiętają terminów szczepienia przeciw tężcowi.

Immunoglobulinę ludzką przeciwtężcową stosuje się domięśniowo.

Dawka stosowana w leczeniu zależna od jednostki chorobowej (zapobieganie tężcowi, leczenie tężca), masy ciała (nadwaga), czasu jaki upłynął od zranienia i rodzaju rany.

Dawki zwykle stosowane (dobowe) u o osób dorosłych (zapobieganie tężcowi): od 250 j. m. do 500 j. m.

Dawki zwykle stosowane (dobowe) u o osób dorosłych (leczenie tężca): od 3 000 j. m. do 6 000 j. m.

Przeciwwskazaniem jest nadwrażliwość na immunoglobulinę ludzką.

Immunoglobulinę ludzką przeciwtężcową należy stosować jedynie domięśniowo, ponieważ inna forma podania można doprowadzić do wystąpienia u pacjenta wstrząsu anafilaktycznego.

Po podaniu immunoglobuliny ludzkiej przeciwtężcowej zaleca się, aby pacjent pozostał pod obserwacją przez minimum 20 minut.

Działania niepożądane, wynikające z nietolerancji immunoglobuliny ludzkiej przeciwtężcowej, mogą pojawić się u chorych, którzy mają niedobór immunoglobuliny A (IgA).

Immunoglobulina ludzka przeciwtężcowa nie powoduje objawów wpływających na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Immunoglobulina ludzka przeciwtężcowa może spowodować, że pacjent otrzyma fałszywie dodatnie wyniki badań serologicznych.

Immunoglobulina ludzka przeciwtężcowa może osłabić działanie szczepionek na świnkę, różyczkę, odrę i ospę wietrzną – które zawierają żywe, sztucznie otrzymane wirusy – przez okres od 6 tygodni do 3 miesięcy.

Brak danych klinicznych dotyczących wpływu immunoglobuliny ludzkiej przeciwtężcowej na ciążę. Jednakże można się spodziewać, że substancja czynna nie będzie miała negatywnego wpływu na rozwój płodu. Mimo to zaleca się zachowanie ostrożności.

Brak danych klinicznych dotyczących wpływu immunoglobuliny ludzkiej przeciwtężcowej na laktację. Jednakże można się spodziewać, że substancja czynna nie będzie miała negatywnego wpływu na dziecko karmione piersią. Wiadomo, że immunoglobuliny przenikają do mleka kobiecego (ma to wpływ na przekazywanie przeciwciał odpornościowych noworodkowi). Mimo to zaleca się zachowanie ostrożności w zastosowaniu związku u kobiet karmiących piersią.

Podanie domięśniowe: reakcje skórne, gorączka, dreszcze, wymioty, nudności, reakcje alergiczne (rzadko włącznie ze wstrząsem anafilaktycznym), tachykardia, spadek ciśnienia, ból i tkliwość w miejscu podania.

Brak danych klinicznych dotyczących przedawkowania immunoglobuliny ludzkiej przeciwtężcowej.

Mechanizm działania immunoglobuliny ludzkiej przeciwtężcowej polega na tym, że immunoglobulina ta wiąże się z toksyną tężcową, zakłócając normalne oddziaływanie toksoidu z tkanką ludzką. Zapobiega to wnikaniu toksoidu do układu nerwowego, co mogłoby skutkować wzmożonym napięciem i prężeniami mięśni szkieletowych, a także dysfunkcją układu autonomicznego. Bakterie beztlenowe Clostridium tetani są niszczone poprzez układu odpornościowy gospodarza, a anatoksyna związana z immunoglobulinami jest prawdopodobnie rozkładana przez fagocytarne komórki odpornościowe.

Po domięśniowym podaniu immunoglobuliny ludzkiej przeciwtężcowej zaobserwowano, że po 20 minutach w organizmie człowieka tworzą się przeciwciała, a najwyższe ich stężenie osiągane jest po 2–3 dniach.

Cząsteczki immunoglobuliny ludzkiej przeciwtężcowej ulegają rozkładowi w układzie siateczkowo–śródbłonkowym.

Okres półtrwania immunoglobuliny ludzkiej przeciwtężcowej wynosi od 3 tygodni do 4 tygodni.