Wodoroasparaginian magnezu, Magnesii hydroaspartas - Zastosowanie, działanie, opis

Wodoroasparaginian magnezu jest wskazany do stosowania w niedoborach magnezu. Czynnikami prowadzącymi do wystąpienia niedoboru magnezu są m.in. spożywanie dużych ilości posiłków bogatotłuszczowych, bogatowapniowych, pokarmów z wysoką zawartością fosforanów i błonnika, picie dużych ilości kawy i herbaty, częste i długotrwałe odchudzanie, nadużywanie alkoholu. Zwiększone zapotrzebowanie na magnez dotyczy kobiet w okresie ciąży i laktacji, stosujących środki antykoncepcyjne, a także pacjentów przyjmujących leki psychotropowe, nasenne, uspokajające, antybiotyki, cytostatyki, osób w okresie intensywnego wzrostu, wzmożonego wysiłku fizycznego i w przypadku współistniejącej choroby nerek.

Stosowana dawka zależna jest od stopnia niedoboru magnezu w organizmie i wieku pacjenta.
Wodoroasparaginian magnezu przyjmuje się doustnie, po posiłku.
U osób dorosłych zaleca się przyjmowanie do 3600 mg wodoroasparaginianu magnezu (w tym 240 mg jonów magnezu).
U dzieci stosuje się zwykle do 900 mg wodoroasparaginianu magnezu (w tym 60 mg jonów magnezu).

Przeciwwskazaniem są nadwrażliwość na wodoroasparaginian magnezu, biegunka, hipermagnezemia, nużliwość mięśni (myasthenia gravis), zwolnienie rytmu serca (bradykardia), blok przedsionkowo-komorowy, ciężka niewydolność nerek.

Przyjmowanie wodoroasparaginianu magnezu na czczo i/lub przez długi okres czasu może powodować biegunkę.
Długotrwałe stosowanie wodoroasparaginianu magnezu wymaga kontrolowania stężenia magnezu we krwi co pewien okres czasu.

Wodoroasparaginianu magnezu nie należy podawać z antybiotykami m.in. z grupy fluorochinolonów (cyprofloksacyna, lewofloksacyna) i tetracyklin (doksycyklina, oksytetracyklina) ze względu na hamowanie wchłaniania antybiotyków.

Nadmiar fosforu, wapnia, sodu, żelaza, cynku, potasu w diecie, a także fityniany mogą zmniejszać wchłanianie magnezu.
Laktoza, alkohole cukrowe (sorbitol, ksylitol) i białka mogą nasilać wchłanianie magnezu.
Należy zwrócić uwagę na spożywanie produktów bogatych w kwas szczawiowy (szczaw, szpinak, rabarbar, kawa, herbata, kakao, orzechy), ponieważ mogą one tworzyć z jonami magnezu kompleksy i przyczyniać się do zwiększonego wydalania magnezu. Analogiczny wpływ wykazują prawdopodobnie polifenole zawarte m.in. w sokach owocowych, warzywach, herbacie.

Alkohol hamuje wchłanianie wodoroasparaginianu magnezu.

Magnez przenika do łożyska w ilościach, które zapewniają prawidłowy rozwój płodu/noworodka. Wodoroasparaginian magnezu może być stosowany w ciąży po konsultacji z lekarzem, który określi bezpieczną dla pacjentki dawkę.

Wodoroasparaginian magnezu może być stosowany w okresie laktacji po konsultacji z lekarzem, który określi bezpieczną dla pacjentki dawkę.

Wśród objawów przedawkowania wodoroasparaginianu magnezu można wyróżnić biegunkę i nudności.

Większa część magnezu magazynowana jest w kościach. Magnez uczestniczy w syntezie enzymów, kwasów nukleinowych i tłuszczy, odpowiada za aktywność mitochondriów i stabilizację związków wysokoenergetycznych (ATP). Magnez stabilizuje również błony komórkowe poprzez tworzenie kompleksów z fosfolipidami wchodzącymi w skład błon komórkowych, ochrania lizosomy, rybosomy, wykazuje działanie neuroprotekcyjne i stabilizuje płytki krwi (czynnik przeciwzakrzepowy). Magnez zmniejsza reakcję włókien mięśniowych poprzecznie prążkowanych na działające bodźce, zmniejsza ryzyko niedotlenienia mięśnia sercowego, wydłuża przewodzenie bodźców w układzie bodźco-przewodzącym serca, łagodzi stany zapalne poprzez nasilenie fagocytozy i wytwarzanie limfocytów, zapobiega odkładaniu wapnia i zmianom w tkance łącznej w ścianie naczyń. Ponadto, zapewnia prawidłowy stan tkanki kostnej (odpowiada za mineralizację), uczestniczy w syntezie hormonów m.in. insuliny, bierze udział w termoregulacji i powoduje rozszerzenie naczyń krwionośnych. Magnez zmniejsza uczucie zmęczenia, nadwrażliwość nerwowo-mięśniową i nadwrażliwość na czynniki stresowe, łagodzi uczulenia, stany zapalne, zawroty głowy, nerwice, niemiarowość serca.

Magnez podany doustnie wchłaniany jest w znacznej części w jelitach, głównie w jelicie cienkim, początkowo na zasadzie dyfuzji biernej (ze światła jelit do komórek nabłonkowych), a następnie na zasadzie transportu zależnego od dostarczanej energii metabolicznej (przejście do krwi). Stopień wchłaniania magnezu mieści się w zakresie 30-60% i jest zależny od zapotrzebowania pacjenta oraz podaży magnezu. 

Magnez wiąże się w 30% z białkami krwi, albuminami i globulinami. Większa część magnezu (60%) jest dystrybuowana do kości, w mniejszym stopniu do mięśni szkieletowych, układu nerwowego, wątroby, mięśnia sercowego, gruczołów wydzielania wewnętrznego i zewnętrznego. Zaledwie 1% magnezu pozostaje w surowicy krwi.

Główną drogą eliminacji magnezu są nerki. Wydalanie magnezu z kałem i z potem ma niewielkie znaczenie. Czynniki powodujące zwiększone wchłanianie zwrotne jonów magnezu w nerkach to: insulina, parathormon, hipokalcemia, hipomagnezemia, zasadowica metaboliczna, hipowolemia. Do nasilenia wydalania magnezu przyczyniają się alkohol, hipermagnezemia, diuretyki pętlowe i tiazydowe, kwasica ketonowa, nadczynność przytarczyc, nadmiar witaminy D, hiperkalcemia.