Peramiwir, Peramivir - Zastosowanie, działanie, opis

Peramiwir jest wskazany do stosowania w leczeniu niepowikłanej  grypy u dzieci w wieku powyżej 2 lat i osób dorosłych.

Brak danych potwierdzających skuteczność stosowania peramiwiru w leczeniu grypy typu B oraz w leczeniu grypy powikłanej.

Peramiwir podaje się w postaci jednorazowej dawki w ciągu 48h od momentu wystąpienia pierwszych objawów grypy. Lek podaje się w postaci infuzji dożylnej, która powinna trwać od 15 do 30 minut.

Dawka stosowana w leczeniu zależna jest od wieku, masy ciała oraz chorób towarzyszących (zaburzona praca nerek). 

Zalecana jednorazowa dawka peramiwiru u dzieci o masie ciała < 50 kg wynosi 12 mg/kg mc. Dawka jednorazowa u dzieci o masie ciała ≥ 50 kg  oraz u dorosłych wynosi 600 mg.

Nie ma potrzeby modyfikować dawki u osób w podeszłym wieku.

U pacjentów z zaburzoną czynnością nerek należy zmniejszyć dawkę leku zależnie od wartości wskaźnika filtracji kłębuszkowej (GFR). Zalecane dawki jednorazowe dla osób ze schorzeniami nerek mieszczą się w granicach 200–600 mg.

Przeciwwskazaniem do stosowania peramiwiru jest nadwrażliwość na substancję czynną.

Peramiwir może wywoływać ciężkie reakcje skórne np. rumień wielopostaciowy, martwicę toksyczno - rozpływową naskórka oraz zespół Stevensa-Johnsona. Informowano również o występowaniu reakcji anafilaktycznych.

Podczas stosowania peramiwiru u dzieci i młodzieży obserwowano występowanie majaczenia, omamów oraz innych nietypowych zachowań. Zazwyczaj objawy te występowały nagle i szybko ustępowały. Nie został ustalony związek leku z występowaniem tych objawów jednak należy uważnie obserwować pacjentów chorych na grypę, których leczy się za pomocą peramiwiru.

Należy zachować szczególną ostrożność podczas podawania leku pacjentom z zaburzeniami nerek, szczególnie osobom starszym z chorobami współistniejącymi. U pacjentów chorych na grypę, leczonych peramiwirem występowała ostra niewydolność nerek, niewydolność przednerkową, zaburzenia pracy nerek, bezmocz a także zwiększone stężenie kreatyniny we krwi. Nie udowodniono związku peramiwiru z tymi działaniami. 

Zmniejszoną wrażliwość na peramiwir wykazuje wirus grypy A/H1N1 zawierający mutację H275Y, dlatego podejmując decyzję o leczeni należy wziąć pod uwagę tą informację.

Peramiwir nie jest skuteczny w leczeniu chorób bakteryjnych, rozpoczynających się objawami przypominającymi grypę.

Nie zaleca się podawania  żywej atenuowanej szczepionki przeciw grypie w ciągu 48 godzin od zastosowania leku peramiwir, ze względu na ryzyko zmniejszenia immunogenności szczepionki.

Peramiwir nie wykazuje wpływu lub wpływ ten jest nieistotny  na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych oraz obsługiwania maszyn.

Obserwowano zwiększone stężenie kreatyniny we krwi u pacjentów chorych na grypę z osłabioną czynnością nerek. Często dochodzi do zmniejszenia liczby neutrofilów oraz zwiększenia aktywności dehydrogenazy mleczanowej we krwi po zastosowaniu peramiwiru.

Niezbyt często obserwowano: zmniejszone stężenie albumin we krwi, zwiększone stężenie chlorków, zmniejszone stężenie glukozy we krwi, zwiększone stężenie sodu i potasu we krwi, zwiększone stężenie kwasu moczowego oraz zwiększone stężenie białka całkowitego.

Peramiwir może również wpływać na zwiększone stężenie mocznika we krwi. Po zastosowaniu leku można zaobserwować obecność krwi oraz urobiliny w moczu. Obserwowano również zwiększenie stężenia ciał ketonowych w moczu u  osób stosujących peramiwir.

Istnieją ograniczone dane (badania przeprowadzone na grupie mniej niż 300 kobiet w ciąży) dotyczące stosowania leku u kobiet w ciąży, dlatego w celu zachowania ostrożności wskazane jest unikanie podawania peramiwiru ciężarnym.

Nie należy karmić piersią podczas stosowania leku. Możliwe jest przenikanie leku do mleka matki. Istnieje ryzyko zagrożenia dla noworodków karmionych piersią. Przed podjęciem decyzji o zastosowaniu leku u  kobiet karmiących należy rozważyć korzyści dla dziecka wynikające z karmienia piersią oraz korzyści dla matki wynikające z leczenia peramiwirem.

Brak danych dotyczących wpływu peramiwiru na płodność u ludzi. W badaniach przeprowadzonych na zwierzętach wykazano, że lek nie wywiera wpływu na płodność zwierząt.

Po dożylnym zastosowaniu peramiwiru często obserwowano występowanie nudności oraz wymiotów. Pacjenci skarżyli się na zmęczenie oraz dyskomfort w klatce piersiowej. Niezbyt często obserwowano zapalenie skóry, pokrzywkę oraz wykwity polekowe. Zdarzały się przypadki niewyraźnego widzenia, bólu w nadbrzuszu oraz zapalenia żołądka.

Częste działania niepożądane występujące u dzieci i młodzieży po zastosowaniu peramiwiru, które nie były obserwowane u osób dorosłych to: wysypka w miejscu wstrzyknięcia, przekrwienie błony bębenkowej, świąd, nadmierna aktywność psychoruchowa oraz podwyższona temperatura ciała.

Peramiwir to inhibitor neuraminidazy wirusa grypy.

Neuraminidaza to enzym, który przyczynia się do uwalniania wirusa z błon plazmatycznych zakażonych komórek. Enzym ten, odpowiada również za dalsze rozprzestrzenianie wirusa w organizmie. Wykazuje wpływ na wnikanie cząsteczek wirusa do niezakażonych komórek.

W badaniach klinicznych wykazano oporność wirusa A/H1N1 z mutacją H275Y na peramiwir.

Po dożylnym podawaniu 600 mg peramiwiru (przez 30 minut) w postaci jednorazowej dawki, stężenie maksymalne osiągnięto pod koniec infuzji.

Peramiwir w warunkach in vitro wiąże się w stopniu mniejszym niż 30% z białkami osocza ludzkiego.

Peramiwir u ludzi nie jest metabolizowany w stopniu znaczącym.

Lek jest wydalany głownie przez nerki. Okres półtrwania wynosi 20h po podaniu zdrowym osobom jednorazowej dawki 600 mg.