Belimumab, Belimumab - Zastosowanie, działanie, opis

Belimumab stosowany jest jako terapia uzupełniająca u dorosłych pacjentów z aktywnym toczniem rumieniowatym układowym (SLE), z aktywnymi autoprzeciwciałami, u których pomimo stosowania standardowego leczenia występuje wysoki stopień aktywności choroby (np. z obecnością przeciwciał przeciwko dsDNA i z niskim poziomem dopełniacza).

O wdrożeniu do terapii i schemacie stosowania powinien decydować lekarz doświadczony w leczeniu tocznia rumieniowatego układowego. Belimubab podawany jest w godzinnych wlewach dożylnych. Infuzje muszą być wykonywane przez wykwalifikowany personel medyczny, w miejscu wyposażonym  w środki niezbędne do leczenia reakcji na wlew i ciężkich reakcji nadwrażliwości. Wlew może zostać poprzedzony premedykacją lekiem przeciwhistaminowym i przeciwgorączkowym. Po podaniu pacjenci powinni pozostawać pod kilkugodzinną obserwacją ze względu ma możliwe opóźnione reakcje. Jeśli po 6 miesiącach nie wystąpi poprawa stanu pacjenta, należy rozważyć przerwanie stosowania belimumabu.

Przeciwwskazaniem jest nadwrażliwość na belimumab.

Nie zaleca się stosowania belimumabu w ciężkim czynnym toczniu ośrodkowego układu nerwowego, ciężkim czynnym toczniowym zapaleniu nerek, zakażeniu wirusem HIV, wirusowym zapaleniu wątroby typu B lub C, hipogammaglobulinemii lub niedoborze IgA, po przeszczepie szpiku kostnego bądź nerki. Należy zachować ostrożność przy skojarzeniu z inną terapią immunomodulującą z powodu możliwych poważnych komplikacji. Podawanie produktu w dożylnych wlewach wiąże się z ryzykiem wystąpienia ciężkich reakcji na wlew lub reakcji nadwrażliwości, zwłaszcza podczas 2 pierwszych wlewów oraz u osób z nadwrażliwością w wywiadzie. Stosowanie belimumabu może zwiększyć ryzyko rozwoju zakażeń, w tym infekcji oportunistycznych. Pacjenci leczeni z powodu długotrwałych zakażeń nie powinni przyjmować belimumabu. W czasie terapii nie należy również podawać pacjentów szczepionek, zwłaszcza zawierających żywy materiał biologiczny, z powodu możliwego rozwoju infekcji oraz nie w pełni poznanego wpływu na rozwój odpowiedzi immunologicznej. Wszelkie objawy dotyczące funkcji poznawczych, neurologicznych czy psychiatrycznych w trakcie terapii powinny być uważnie monitorowane ze względu na ryzyko wystąpienia postępującej leukoencefalopatii wieloogniskowej. Leki immunomodulujące, w tym belimumab, mogą zwiększyć ryzyko rozwoju nowotworów złośliwych.

W badaniach nie zaobserwowano występowania interakcji. Nie można wykluczyć pośredniego wpływu belimumabu na białka CYP450 dlatego należy ostrożnie łączyć z lekami o wąskim indeksie terapeutycznym, jak na przykład warfaryna, należy bardziej kontrolować parametry kliniczne pacjenta.

Nie badano wpływu belimumabu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi urządzeń mechanicznych, jednak nie przewiduje się, by mógł on wykazywać szkodliwe działanie pod tym względem.

Dożylne roztwory belimumabu nie są zgodne z 5% roztworem glukozy i nie należy ich podawać łącznie.

Belimumab nie powinien być stosowany w czasie ciąży, jeśli nie jest to konieczne. Nie przeprowadzono badań bezpieczeństwa u kobiet ciężarnych, choć badania na małpach nie wykazały negatywnego oddziaływania na przebieg ciąży. W trakcie terapii i przez 4 miesiące po jej zakończeniu kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczne metody antykoncepcji.

Przenikanie belimumabu do kobiecego mleka nie jest potwierdzone. W badaniach na małpach stwierdzono jego obecność w mleku samic, jak również wiadomo, że matczyne przeciwciała IgG są wydzielane do ludzkiego mleka. Na podstawie korzyści związanych z karmienia piersią i stosowania belimumabu, należy rozważyć czy przerwać karmienie piersią, czy terapię.

Brakuje badań o wpływie belimumabu na płodność u ludzi.

Podczas leczenia belimumabem obserwuje się działania niepożądane o różnym nasileniu i częstości. Bardzo często obserwuje się zakażenia  bakteryjne górnych dróg oddechowych, zapalenie oskrzeli oraz bakteryjne zakażenie dróg moczowych, zaburzenia pracy żołądka i jelit jak biegunka i nudności. Często mamy do czynienia z wirusowym zapaleniem żołądka i jelit, wirusowymi infekcjami gardła, nosa czy zapaleniem jamy nosowej i gardła, bólami kończyn, migreną lub depresją. W miejscu wstrzyknięcia często występują reakcje skóry i tkanek podskórnych, gorączka lub reakcje nadwrażliwości i leukopenia. Niezbyt często pojawiają się reakcje anafilaktyczne, zaburzenia psychiczne jak myśli i zachowania samobójcze, a także zaburzenia pracy skóry jak pokrzywka, wysypka i obrzęk naczynioruchowy. Rzadko obserwuje się późne reakcje nadwrażliwości.

Objawy przedawkowania nie są w pełni poznane. Podanie dwóch dawek 20 mg/kg w odstępie 3 tygodni nie wywołało nasilenia objawów notowanych dla zwykle stosowanych dawek. W razie przedawkowania pacjent powinien zostać poddany obserwacji.

Ludzkie białko stymulujące limfocyty B (znane jako BLyS, BAFF lub TNFSF13B) jest konieczne dla potrzymania funkcjonowania limfocytów B, także tych autoreaktywnych. Belimumab jest ludzkim przeciwciałem monoklonalnym IgG1λ, które specyficznie wiąże się  białkiem BLyS i uniemożliwia jego interakcję z receptorami na limfocytach B. U pacjentów z toczniem rumieniowatym układowych obserwuje się nadekspresję białka BLyS a belimumab ogranicza jej skutki.

Belimumab podawany jest we wlewach dożylnych. Maksymalne stężenie w osoczu występuje bezpośrednio po zakończeniu wlewu.

Belimumab jest dystrybuowany jedynie w łożysku naczyniowym.

Uznaje się, że belimumab ulega metabolizmowi zbliżonemu do przemian innych białek, polegających na rozkładzie do niewielkich peptydów i pojedynczych aminokwasów z udziałów powszechnych w organizmie enzymów proteolityczynych.

Klirens ogólnoustrojowy belimumabu wynosi około 215 ml/dobę.