Sulfatiazol srebra, Sulfathiazolum argentum - Zastosowanie, działanie, opis

Sulfatiazol srebra wykazuje szerokie spektrum działania w stosunku do licznych bakterii Gram–dodatnich i Gram–ujemnych (również wobec Pseudomonas aeruginosa). Wykazuje także działanie przeciw wirusom ospy wietrznej, opryszczki pospolitej i półpaśca.

Sulfatiazol srebra jest stosowany miejscowo w leczeniu zakażeń w przypadku odleżyn, przewlekłych owrzodzeń podudzi oraz oparzeń skórnych wszystkich stopni (również popromiennych).

Sulfatiazol srebra stosuje się zewnętrznie na skórę.

Dawka stosowana w leczeniu zależna od wieku i jednostki chorobowej (oparzenia, odleżyny, przewlekłe owrzodzenia podudzi), a także chorób towarzyszących (zaburzona praca nerek, niewydolność wątroby).

W przypadku leczenia oparzeń, oczyszczona w warunkach aseptycznych rana, powinna być pokryta kremem przez cały czas leczenia.

Z kolei w leczeniu odleżyn oraz przewlekłych owrzodzeń podudzi krem powinien być nakładany 2–3 razy na dobę. Jeśli pojawi się wysięk, wówczas przed nałożeniem kremu należy przemyć ranę 0,1% wodnym roztworem chloroheksydyny lub 3% wodnym roztworem kwasu borowego.

Dawki zwykle stosowane (dobowe) u osób dorosłych: maksymalnie do 3 razy na dobę po około 2–3 mm na miejsce zmienione chorobowo.

Przeciwwskazaniem są nadwrażliwość na sulfatiazol srebra, a także inne sulfonamidy. Wśród przeciwwskazań można wyróżnić również wrodzony niedobór dehydrogenazy glukozo–6–fosforanowej, ze względu na ryzyko wystąpienia niedokrwistości hemolitycznej oraz wiek do ukończenia drugiego miesiąca życia. U wcześniaków, noworodków i niemowląt istnieje bowiem ryzyko wystąpienia żółtaczki jąder podkorowych mózgu (kernicterus).

Sulfatiazol srebra należy stosować ostrożnie u pacjentów we wstrząsie z rozległymi ranami oparzeniowymi lub z którymi kontakt jest utrudniony.

U pacjentów z zaburzonymi czynnościami wątroby lub nerek substancja może kumulować się w organizmie, powodując działania niepożądane.

W razie długotrwałego stosowania, należy kontrolować stężenie sulfonamidu w surowicy. Szczególnie dotyczy to pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i wątroby.

W czasie terapii należy kontrolować czynność nerek, wątroby i układu krwiotwórczego. Może wystąpić agranulocytoza lub niedokrwistość.

Należy unikać kontaktu sulfatiazolu srebra z oczami i błonami śluzowymi. Przemyć duża ilością wody, jeśli dojdzie do takiego zdarzenia.

Sulfatiazolu srebra nie należy łączyć z pochodnymi sulfonylomocznika, benzotiadiazynami i kwasem p–aminosalicylowym. Mogą wystąpić uczulenia krzyżowe.

Sulfatiazol srebra nie ma wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Brak danych klinicznych dotyczących miejscowego stosowania sulfatiazolu srebra w okresie ciąży. Brak również danych związanych z badaniami na zwierzętach. W związku z powyższym, nie należy stosować substancji w ciąży, chyba że potencjalna korzyść dla matki przewyższa ryzyko dla płodu.

Nie wiadomo w jakim stopniu stosowany miejscowo sulfatiazol srebra może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią. Nie zaleca się stosowania substancji w okresie laktacji, ponieważ wiadomo, że sulfonamidy stosowane doustnie przenikają do mleka i mogą powodować u dziecka żółtaczkę.

Podanie zewnętrzne (miejscowe): podczas długotrwałego stosowania mogą wystąpić ogólne działania niepożądane sulfonamidów takie jak uszkodzenie wątroby i nerek, skaza krwotoczna, agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna i hemolityczna, leukopenia, nadwrażliwość i reakcje dermatologiczne.

Sulfatiazol srebra wykazuje działanie przeciwbakteryjne. Substancja wykazuje konkurencyjny antagonizm z kwasem p–aminobenzoesowym oraz hamuje syntezę kwasu foliowego, prowadzi to do zahamowania wzrostu i ilości podziału bakterii.  Kwas foliowy niezbędny jest do biosyntezy nukleotydów purynowych u bakterii.

Sulfatiazol srebra ma najmniejszą rozpuszczalność wśród soli srebrowych sulfonamidów. W związku z powyższym wchłanianie związku do krwi jest zmniejszone. Wchłanianie substancji ulega zwiększeniu, jeśli jest ona stosowana na dużą powierzchnię rany.

Sulfatiazol srebra ulega acetylacji w wątrobie.

Sulfatiazol srebra jest wydalany do moczu w postaci nieaktywnych metabolitów, a częściowo w postaci niezmienionej.