Azylsartan, Azilsartanum medoxomilum - Zastosowanie, działanie, opis

Azylsartan jest wskazany do leczenia samoistnego nadciśnienia tętniczego u osób dorosłych.

Azylsartan stosowany jest zawsze na podstawie ordynacji lekarza prowadzącego. Zwykle początkowa dawka dobowa maksymalna wynosi 40mg. W przypadku pacjentów, u których nie uzyskano odpowiedniej kontroli ciśnienia może ona zostać zwiększona do 80mg na dobę.

Praktycznie kulminacyjne działanie przeciwnadciśnieniowe azylsartanu uzyskuje się w ciągu 14 dni terapii, natomiast maksymalny efekt uzyskuje się po upływie 4 tygodni.

Dawka stosowana w leczeniu zależna jest od jednostki chorobowej, wieku, rasy, masy ciała, chorób towarzyszących (zaburzona praca nerek, niewydolność wątroby, stan odwodnienia).

Azylsartan przeciwskazany jest w przypadku stwierdzonej nadwrażliwości na substancję czynną, a takżę dla kobiet w II i III trymestrze ciąży.

Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z nadciśnieniem i ciężką niewydolnością nerek. Zastosowanie w tej grupie pacjentów azylsartanu jest o tyle ryzykowne, że w przypadku osłabionej pracy nerek nie można go usunąć z ustroju drogą hemodializy.

W przypadku pacjentów, u których mamy do czynienia z niewydolnością wątroby lub osób w stanie odwodnienia (zmniejszona objętość wewnątrznaczyniowa lub niedobór elektrolitów) leczenie należy rozpocząć od dawki 20 mg i ściśle monitorować stan leczonych.

Zaobserwowano, że u pacjentów rasy czarnej  obniżenie ciśnienia krwi w porównaniu z osobami innego koloru skóry jest mniejsze. Z tego względu u pacjentów rasy czarnej częściej może zachodzić potrzeba zwiększenia dawki azylsartanu lub zastosowania dodatkowego leku w terapii skojarzonej.

W przypadku chorych z: zastoinową niewydolnością serca, ciężką niewydolnością nerek lub zwężeniem tętnicy nerkowej podawanie leków z grupy azylsartanu oraz  inhibitorów enzymu konwertującego angiotensynę może dojść do takich działań niepożądanych, jak: ostre niedociśnienie, azotemia, oliguria oraz sporadycznie ostra niewydolność nerek. Należy pamiętać też, że zbyt mocne obniżenie ciśnienia krwi u pacjentów z kardiomiopatią niedokrwienną lub chorobą niedokrwienną naczyń mózgowych może owocować zawałem serca lub udarem mózgu.

W przypadku pacjentów odwodnionych ( u których występują wymioty, biegunki lub którzy przyjmują duże dawki leków moczopędnych) z niedoborem elektrolitów lub ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową po zastosowaniu azylsartanu może wystąpić niedociśnienie. W takim przypadku należy przed podaniem leku ciśnienie wyrównać i dalszą terapię sartanem prowadzić pod ścisłą kontrolą.

Nie zaleca się stosowania azylsartanu u chorych z hiperaldosteronizmem pierwotnym w wywiadzie, gdyż ta grupa pacjentów zazwyczaj nie odpowiada na leczenie substancjami wpływającymi na układ RAA.

Należy zwrócić szczególną uwagę podczas leczenia azylsartanem na poziom potasu w surowicy chorego. Jeżeli jest on podwyższony (pacjent stosuje leki moczopędne oszczędzające potas, suplementy potasu lub zamienniki soli kuchennej zawierające potas) może dojść do znacznej hiperkaliemii, co w przypadku pacjentów chorych na cukrzycę lub z niewydolnością nerek może doprowadzić nawet do śmierci.

Zaleca się stosowanie szczególnej ostrożności podczas terapii azylsartanem pacjentów kardiologicznych, szczególnie tych, u których występują nieprawidłowości w budowie zastawek serca.

Stosowanie azylsartanu równolegle z zamiennikami soli kuchennej zawierającymi potas może powodować niebezpieczny dla życia wielu chorych wzrost poziomu potasu we krwi.

Azylsartan nie wykazuje właściwości upośledzających zdolności kierowania pojazdami mechanicznymi czy obsługiwania maszyn, jednakże stany podwyższonego ciśnienia krwi mogą manifestować się zawrotami głowy lub uczuciem zmęczenia. Dlatego należy zachować ostrożność wykonując wymienione czynności i będąc na terapii przeciwnadciśnieniowej.

Podczas terapii azylsartanem odnotować można wyższe średnie stężenia  kwasu moczowego w surowicy. Natomiast stężenia hemoglobiny i hematokrytu najczęściej są niższe.

Po jednoczesnym podaniu antagonistów receptora angiotensyny II ( w tym azylsartanu) oraz inhibitorów enzymu konwertującego angiotensynę z lekami moczopędnymi, takimi jak chlortalidon, stwierdzono zwiększoną częstość występowania podwyższonego stężenia kreatyniny. 

Nie zaleca się stosowania azylsartanu przez kobiety w ciąży. Nie można wykluczyć działania teratogennego w I trymestrze, natomiast stosowanie grupy leków, do których należy azylsartan w II i III trymestrze powoduje działanie toksyczne dla płodu i noworodka.

Ze względu na brak rzetelnych informacji na temat bezpieczeństwa stosowania azylsartanu w czasie laktacji, nie zaleca się prowadzenia terapii tym lekiem w czasie karmienia piersią.

Badania na zwierzętach nie wykazały wpływu azylsartanu na płodność samic i samców. Brak jest rzetelnych danych na temat wpływu azylsartanu na płodność u ludzi.

Przyjęcie zbyt dużej dawki azylsartanu może objawiać się niedociśnieniem oraz zawrotami głowy.

Azylsartan jest selektywnym blokerem receptorów AT₁ w wyniku czego hamuje aktywność angiotensyny II. Dzięki takiej aktywności zniesione zostają skutki działania angiotensyny takie jak: zwężenie naczyń, stymulacja syntezy i uwalniania aldosteronu, stymulacja serca i zwrotnego wchłaniania sodu w nerkach oraz następuje hamowanie ujemnego działania zwrotnego angiotensyny II na wydzielanie reniny.

Lek jest stosowany w postaci medoksomilu azylsartanu. Po podaniu doustnym jest on szybko hydrolizowany do aktywnej cząsteczki azylsartanu już na etapie wchłaniania. Stężenie maksymalne jest osiągane po 1,5-3h.

Azylsartan w 99% wiąże się z albuminami surowicy.

Azylsartan jest metabolizowany przy pomocy CYP2C9 do dwóch głównych metabolitów. Określane są one jako M-I i M-II. Główny metabolit (M-II) powstaje w wyniku O-dealkilacji, natomiast poboczny (M-I) w wyniku dekarboksylacji. Obydwa metabolity nie są aktywne farmakologicznie.

Azylsartan jest wydalany z organizmu głównie w kale (42%) oraz w moczu (15%). Okres półtrwania azylsartanu w fazie eliminacji wynosi około 11 godzin, a klirens nerkowy wynosi około 2,3 ml/min.