Jadłowstręt psychiczny - objawy, leczenie i badania
| Podstawowe informacje | |
|---|---|
| Znajdź lekarza |
Psychiatria dzieci i młodzieży
Psychologia |
| Encyklopedia leków |
Psychiatria dzieci i młodzieży
Psychologia |
Jadłowstręt psychiczny to zespół chorobowy, którego podstawą jest dążenie do utraty masy ciała.
Epidemiologia:
Choroba zwykle zaczyna się w okresie dojrzewania między 13, a 15. rokiem życia, czasem nieco wcześniej. U chłopców występuje znacznie rzadziej (około 20 - 40 razy).
Przyczyny:
Jadłowstręt psychiczny jest zaburzeniem, którego przyczyn jest wiele. Pod uwagę bierze się czynniki biologiczne, psychiczne, rodzinne oraz społeczno – kulturowe. Stwierdzono zmiany w neuroprzekaźnictwie serotoniny, udowodniono wpływ czynników genetycznych.
Do czynników indywidualnych należy zaliczyć przede wszystkim zaburzoną samoocenę. Chore dziewczęta mają poczucie małej autonomii i kontroli nad większością aspektów swojego życia. Zadania okresu dorastania przerastają ich siły i możliwości, nie są one przygotowane do roli kobiety.
Do czynników rodzinnych należy zaliczyć: przecenianie społecznych oczekiwań, występowanie zaburzeń jedzenia w rodzinie, występowanie chorób afektywnych lub alkoholizmu, relacje rodzinne, które utrudniają osiąganie autonomii w okresie dorastania. Czynniki kulturowe, z kolei to przede wszystkim lansowany model sylwetki kobiecej i społeczne oczekiwanie atrakcyjności formułowane wobec kobiet.
Objawy:
Początek choroby jest skryty. Dziewczynka nie spostrzega siebie jako chorej. Otoczenie niepokoi się w miarę narastania ubytku masy ciała, jednak próby nakłonienia chorej do jedzenia kończą się niepowodzeniem.
Chora wybiera jedzenie niskokaloryczne, ogranicza spożywanie jedzenia w drastyczny sposób, opanowuje istniejący jeszcze głód, prowokuje wymioty bezpośrednio po jedzeniu, przyjmuje środki odwadniające i przeczyszczające (przejaw kontroli nad własnym ciałem). Stara się jeść w samotności.
W późnym okresie choroby występuje wychudzenie z utratą wagi 40-60% , tendencje do planowania każdego dnia, apatia, depresja, związane z poczuciem utraty panowania nad swoim ciałem. Objawy somatyczne anorexia nervosa to:
Rozpoznanie:
Kryteria diagnostyczne anoreksji to:
1. Utrata masy ciała powyżej 15% w stosunku do należnej masy ciała dla wieku i wzrostu.
2. Nasilony lęk przed przytyciem przybierający czasem postać paniki, mimo rzeczywistego niedoboru masy.
3. Zaburzony sposób, w jaki masa ciała i jego kształty są przeżywane – przekonanie, że jakaś część ciała stale pozostaje zbyt gruba.
4. Brak co najmniej trzech kolejnych krwawień miesięcznych, przy braku innych przyczyn.
Leczenie:
Leczenie tego schorzenia powinno być prowadzone w wysokospecjalistycznych ośrodkach. Uznaną metoda w leczeniu anoreksji u pacjentek mieszkających z rodziną jest terapia systemowa z udziałem jej członków, terapia biologiczna, a więc prawidłowo zbilansowane posiłki, odżywianie pozajelitowe i przez sondę, nawadnianie organizmu, uzupełnianie niedoboru elektrolitów, witamin.
Niezwykle ważna jest psychoterapia w postaci:
W leczenie pacjentki zaangażowany jest cały zespół terapeutyczny.
