Słownik badań lekarskich

Błędnik błoniasty (łac. labyrinthus membranaceus) – jest narządem zawierającym właściwe receptory słuchu i równowagi położonym w błędniku kostnym. Nie stanowi jednak jego dokładnego odlewu, gdyż w wielu miejscach pomiędzy błędnikiem kostnym, a błoniastym znajduje się przychłonka. Wypełniony jest śródchłonką.

Błędnik błoniasty składa się z następujących części:

- przewody półkoliste (ductus semicirculares) w liczbie trzech przebiegają w kanałach półkolostych błędnika kostnego. Każdy z nich posiada na końcu rozszerzenie zwane bańką (ampullae membranacea) zawierającą komórki podporowe i komórki zmysłowe. Rzęski komórek zmysłowych tworzą w bańce kanału zaporę poruszaną przez ruchy śródchłonki związane z przemieszczaniem ciała człowieka. Odpowiadają więc za zachowanie równowagi dynamicznej;

- łagiewka (utriculus) i woreczek (sacculus) położone w przedsionku błędnika kostnego. Wysłane są nabłonkiem jednowarstwowym, który w plamce łagiewki oraz plamce woreczka ulega przekształceniu w nabłonek zmysłowy zawierający komórki rzęsate. Jego funkcją jest utrzymanie równowagi statycznej;- przewód ślimakowy (ductus cohlearis) położony jest w środkowej części kanału spiralnego ślimaka kostnego i dzieli go na schody przedsionka i bębenka. Na przekroju ma kształt trójkąta, w trakcie swojego przebiegu spiralnie owija się wokół kostnego wrzecionka. Przewód ślimakowy posiada trzy ściany: ścianę zewnętrzną, przedsionkową i bębenkową. Na ścianie bębenkowej znajduje się narząd odbiorczy słuchu, czyli narząd spiralny zbudowany z komórek zmysłowych wewnętrznych i zewnętrznych.