Ketorolak, Ketorolacum - Zastosowanie, działanie, opis

Ketorolak jest wskazany w leczeniu: ostrego bólu pooperacyjnego, stanów bólowych tkanek miękkich i kręgosłupa, reumatoidalnego zapalenia stawów, bólów menstruacyjnych i głowy oraz stanów zapalnych w obrębie gałki ocznej.

Zalecana dawka terapeutyczna to 9,79 µM/kg masy ciała/ dobę. Dawka stosowana zależy od wieku i masy ciała. Ketorolaku nie stosuje zwykle dłużej niż 5 dni.

W iniekcjach dawka stosowana w zakresie 15-60 mg/dawkę w zależności od drogi podania i masy ciała.

Doustnie ketorolak stosuje się w dawkach 10-20 mg co 4-6 h. jako kontynuacja iniekcji.

W okulistyce występuje jako roztwór 5 mg/ 1 ml i podaje się zwykle 1 kroplę do trzech razy na dobę.

Przeciwwskazaniem do stosowania ketorolaku jest nadwrażliwość na salicylany, choroba wrzodowa i krwawienia z przewodu pokarmowego.

Ze strony układu oddechowego głównym przeciwwskazaniem jest astma i ostry skurcz oskrzeli.

Nie należy również stosować ketorolaku w niewydolności nerek, jak również w chorobach hematologicznych (np. skaza krwotoczna).

Zaleca się szczególną ostrożność stosując ketorolac z lekami wydłużającymi czas krwawienia (np. heparyny, acenokumarol) ze względu na ryzyko wystąpienia krwawień. Obserwuje się również, że jednoczesne podawanie ketorolaku z glikokortykosteroidami może wydłużać czas gojenia ran.

Przy podaniu miejscowym należy stosować ketorolak ostrożnie u pacjentów z powikłanymi operacjami oka, wadami rogówki, zespole suchego oka, cukrzycy , reumatoidalnym zapaleniu stawów ze względu na ryzyko nasilenia  niepożądanych objawów ze strony rogówki .

Ketorolak jako lek przeciwzapalny może maskować standardowe objawy zakażenia.

Ketorolaku nie zaleca się łączyć z innymi niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi, gdyż może to wydłużać czas krwawienia, zwiększać ryzyko krwotoku oraz powodować zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego.

Stosowanie ketorolaku w połączeniu z antagonistami receptorów angiotensyny (np. walsartany) może prowadzić do ostrej niewydolności nerek. Należy rozważyć suplementację potasu stosując ketorolak razem z kortykosteroidami, gdyż leki te powodują znaczną utratę sodu i potasu.

Stosowanie soli litu razem z ketorolakiem jest przeciwwskazane, gdyż  zmniejszając ich wydalanie może powodować wzrost stężenia soli w surowicy do poziomu toksyczności.

Nie należy stosować ketorolaku razem z lekami przeciwkrzepliwymi np. pentoksyfiliną, kumaryną, warfaryną ze względu na wzrost ryzyka krwawienia.

Ketorolak nie wykazuje interakcji z jedzeniem, jednak posiłek może spowolnić wchłanianie doustnych form. 

Ketorolaku nie należy łączyć z alkoholem. Występuje ryzyko krwawień z przewodu pokarmowego.

Ketorolak po podaniu miejscowym do oka może wywierać lekki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługę maszyn. Nie należy prowadzić po zakropieniu oka, aż do momentu uzyskania prawidłowego widzenia.

Jednoczesne stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych i miejscowych kortykosteroidów utrudnia gojenie.

Ketorolak był bezpiecznie stosowany z lekami ogólnoustrojowymi np. antybiotykami, beta blokerami i środkami uspokajającymi.

Ze względu na możliwość przedwczesnego zamykania przewodu tętniczego u płodu w macicy, leku nie należy stosować po 30 tygodniu ciąży (wg FDA kat.C/D III trym.).

Ketorolak przenika do mleka matki, dlatego zaleca się ostrożność podczas podawania jego preparatów matkom karmiącym.

Lek może upośledzać płodność poprzez wpływ na syntezę prostaglandyn, dlatego nie zaleca się stosowania ketorolaku przez kobiety planujące ciążę.

Ketorolak po podaniu miejscowym do nosa może wywołać uczucie dyskomfortu.

Podanie do oka może generować zwiększone łzawienie, owrzodzenie i punktowe zapalenie rogówki, niewyraźne widzenie, ból oka, obrzęk i świąd powieki. Obserwowano również suchość, zapalenie tęczówki i przekrwienie spojówek.

Po zastosowaniu ketorolaku w postaci kropli ocznych zgłaszano przypadki skurczu oskrzeli lub zaostrzenia astmy.

Do typowych objawów przedawkowania po podaniu dożylnym, doustnym lub domięśniowym  zaliczamy nudności, wymioty, krwawienia z przewodu pokarmowego. Ketorolak może też powodować senność, zaburzenia czynności nerek czy wzrost ciśnienia.

Przy podaniu miejscowym przedawkowanie jest mało prawdopodobne.

Ketorolak hamuje szlaki syntezy prostaglandyn. Zapobiega przekształcaniu się kwasu arachidonowego w prostaglandyny, które są mediatorem stanu zapalnego i bólu. Mimo, że jest nieselektywnym inhibitorem COX-1 i COX-2, to jego skuteczność kliniczna wynika z hamowania cyklooksygenazy-2.

Ketorolak jest całkowicie wchłaniany po podaniu doustnym. Stężenie maksymalne osiągane jest po 20-60 minut od podania. Biodostępność wynosi 80%.

Podanie domięśniowe również gwarantuje szybkie i całkowite wchłanianie.

Badania donoszą, że po podaniu miejscowym ketorolaku wchłanianie ogólnoustrojowe jest niewielkie.

Ponad 99% ketorolaku wiąże się z białkami osocza.

Ketorolak ulega zmetabolizowaniu w wątrobie w reakcji hydroksylacji lub sprzęgania z kwasem glukuronowym. W procesie I fazy biorą udział enzymy CYP2C8 i CYP2C9, natomiast w metabolizmie II fazy UDP-glukuronozylotransferaza 2B7.

Ketorolak jest wydalany z moczem w 92% z czego 60% w postaci niezmienionej i 40 % w postaci metabolitów. Niewielkie ilości są eliminowane z kałem.