Laktoglukonian wapnia, Calcium lactogluconicum - Zastosowanie, działanie, opis

Laktoglukonian wapnia jest stosowany w zapobieganiu i uzupełnieniu niedoborów wapnia. Zwiększone zapotrzebowanie na wapń towarzyszy m.in. ciąży, laktacji, osteoporozie, krzywicy, złamaniom kości, demineralizacji kości, intensywnemu wzrostowi, nadużywaniu alkoholu, uzależnieniu od tytoniu oraz w okresie rekonwalescencji po długotrwałym unieruchomieniu.

Laktoglukonian wapnia przyjmuje się doustnie.
U młodzieży i osób dorosłych stosuje się zwykle maksymalne dawki dobowe 15,5 mg laktoglukonianu wapnia.
U dzieci powyżej 3 roku życia stosuje się zwykle maksymalne dawki dobowe 3,875 g laktoglukonianu wapnia.

Przeciwwskazaniem są nadwrażliwość na laktoglukonian wapnia, zbyt wysoki poziom wapnia we krwi (np. u pacjentów z nadczynnością przytarczyc, niedoczynnością tarczycy, hiperwitaminozą D, sarkoidozą, ciężką niewydolnością nerek, przerzutami nowotworowymi do kości itp.), a także kamica nerkowa wapniowa, wzrost wydalania wapnia z moczem (hiperkalciuria), fenyloketonuria.

Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów ze skłonnością do tworzenia się kamieni nerkowych, niewydolnością nerek, chorobą nerek, dną moczanową oraz u osób przyjmujących duże dawki witaminy D, diuretyki tiazydowe, glikozydy nasercowej lub epinefrynę. Należy regularnie monitorować stężenie wapnia w surowicy i jego wydalanie w moczu, a także czynność serca i nerek.
W trakcie jednoczesnej terapii antybiotykami z grupy tetracyklin lub innymi związkami zawierającymi fluor należy pamiętać o zachowaniu co najmniej 3-godzinnego odstępu pomiędzy przyjęciem leków.

Należy zwrócić uwagę na spożywanie produktów bogatych w wapń (np. mleko) ze względu na ryzyko hiperkalcemii, zespołu mleczno-alkalicznego i powikłań ze strony nerek.
Fityniany (produkty zbożowe), szczawiany (szpinak, rabarbar) i fosforany mogą zmniejszać wchłanianie laktoglukonianu wapnia.

Brak dostępnych badań, które jednoznacznie określałyby wpływ laktoglukonianu wapnia na przebieg ciąży i rozwój dziecka, dlatego laktoglukonian wapnia może być stosowany w okresie ciąży w przypadkach koniecznych w dawkach zalecanych przez lekarza.

Laktoglukonian wapnia może być stosowany w okresie laktacji w dawkach zalecanych przez lekarza.

Wśród objawów przedawkowanie laktoglukonianu wapnia można wyróżnić nudności, wymioty, wzdęcia, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, wzmożone pragnienie, utratę apetytu, wielomocz, ból kości, osłabienie mięśniowe i zaburzenia neurologiczne.

Wapń to główny składnik kości, który pomaga w utrzymaniu prawidłowej gęstości kości. Wzrost uwalniania kalcytoniny nasila pobieranie wapnia z krwi w celu uzupełnienia jego poziomu w tkankach kostnych. Działanie to zapewnia ochronę przed utratą tkanki kostnej i zmniejsza ryzyko złamań kości.
Istnieją doniesienia, że uzupełnienie niedoborów wapnia zmniejsza ryzyko nadciśnienia, w tym korzystnie obniża ciśnienie tętnicze u kobiet ciężarnych.
Wapń nasila rozkład ATP do postaci, która zapewnia dostarczenie energii potrzebnej do skurczu mięśni (wpływa na próg pobudliwości na skutek regulacji przepuszczalności błon komórkowych dla jonów sodu). Wapń wpływa również korzystnie na funkcjonowanie układu nerwowego poprzez regulację uwalniania neuroprzekaźników i przesyłania impulsów nerwowych.
Wapń uczestniczy w procesie krzepnięcia krwi poprzez nasilenie tworzenia płytek krwi i produkcję fibryny, która stanowi rusztowanie skrzepu. Wapń zmniejsza odczyny alergiczne i reguluje transport wody i soli w jelitach. Wapń zmniejsza przepuszczalność naczyń krwionośnych zapewniając działanie przeciwobrzękowe, przeciwzapalne i przeciwwysiękowe.

Wapń wchłaniany jest w jelicie cienkim na drodze transportu aktywnego (20-30%). Stopień wchłaniania zależny jest od pH w przewodzie pokarmowym (spadek pH powoduje wzrost zjonizowanego wapnia) i obecności w posiłkach m.in. dużych ilości fitynianów i błonnika. Wraz z wiekiem spada przyswajalność wapnia.

Wapń wiąże się w około 45% z białkami osocza. Około 99% całkowitej ilości wapnia występuje w kościach i zębach.

Wapń wydalany jest głównie z moczem, w niewielkiej ilości z kałem (wapń niewchłonięty z przewodu pokarmowego) i potem. Wydalanie z moczem zależne jest od stopnia filtracji kłębuszkowej i wchłaniania zwrotnego w kanalikach nerkowych.