Dystymia – objawy, leczenie i przyczyny
Michał Posmykiewicz

Dystymia – objawy, leczenie i przyczyny

Dystymia jest rodzajem depresji. Charakteryzuje się trwającym minimum dwa lata, czyli przewlekłym, obniżeniem nastroju, aczkolwiek jej objawy są łagodniejsze niż w przypadku depresji endogennej. Inaczej dystymia bywa też nazywana depresją nerwicową lub też przewlekłą depresją z lękiem.

Jakie są przyczyny powstania dystymii?

Jak w przypadku większości chorób o podłożu psychicznym, przyczyny powstawania dystymii nie są do końca poznane. Badacze i lekarze biorą jednak pod uwagę kilka różnych czynników, które mogą powodować u chorego rozwój tego typu zaburzeń. Przede wszystkim w przypadku dystymii bierze się pod uwagę uwarunkowania genetyczne. O roli czynników genetycznych w rozwoju dystymii może świadczyć fakt, że bardzo często zdarza się, iż w rodzinie chorego na dystymię ktoś wcześniej już cierpiał z powodu zaburzeń natury psychicznej, np. z powodu depresji czy też choroby afektywnej dwubiegunowej.

Jako kolejną przyczynę rozwoju dystymii u pacjenta, rozpatruje się również zaburzenia w obrębie układu neuroprzekaźników w mózgu, zwłaszcza zmniejszona ilość serotoniny i noradrenaliny. Ostatnio mówi się też o tym, że wpływ na rozwój dystymii mogą mieć również zaburzenia w układzie endokrynnym, głównie nieprawidłowa praca gruczołu tarczowego oraz nadnerczy i zaburzona praca układu podwzgórze- przysadka- nadnercza. Dodatkowo może się zdarzyć, że za rozwój dystymii nie są odpowiedzialne żadne czynniki organiczne, a powstaje ona samoistnie. W takiej sytuacji często jej rozwój poprzedzany jest traumatycznym dla pacjenta wydarzeniem, jakim może być śmierć kogoś bliskiego, problemy finansowe, zła sytuacja w pracy.

Zdarza się też, że niektórzy ludzie są po prostu predysponowani do rozwoju u nich dystymii, ponieważ mają oni cechy osobowości, które ułatwiają  u nich rozwój różnego rodzaju zaburzeń psychicznych. 

Jakie są najczęściej występujące u pacjentów objawy dystymii?

Przede wszystkim u chorych, u których zostanie rozpoznana dystymia, dominującym objawem jest ciągle obniżony nastrój. Pacjent taki cały czas jest smutny, nic go nie cieszy, nie ma chęci na różnego rodzaju spotkania towarzyskie czy też nawet na spotkania z najbliższą rodziną. Ponadto, częstym objawem są też problemy ze snem, chory nie może spać, przez całą noc "przewraca się z boku na bok". Typowym objawem dystymii jest też uczucie przewlekłego zmęczenia, pacjentowi nic się nic chce, nie ma ochoty nawet na wykonywanie czynności, które do niedawana sprawiały mu wiele przyjemności. Chory zaczyna też tracić wszystkie dotychczasowe zainteresowania, może mieć też bardzo duży problem ze skupieniem uwagi nawet na ważnych rzeczach.

Zdarza się też, że w przebiegu dystymii obecne są również zburzenia łaknienia – pacjent nie ma apetytu, nie chce nic jeść lub wręcz odwrotnie, mógłby jeść cały czas i to w dużych ilościach. Chory ma problem z podejmowaniem wszelkich decyzji, nawet tych najbardziej błahych dotyczących  np. kupna czegoś w sklepie. Samoocena pacjenta jest bardzo niska i z biegiem czasu trwania choroby staje się ona coraz gorsza. Chory ma poczucie beznadziejności, ma wrażenie, ze wszystko jest bez sensu, że absolutnie już nic dobrego na pewno go w życiu nie spotka. Czasami pacjent odczuwa też przez prawie cały czas napięcie psychiczne, a nawet lęk, który bywa, że jest mocno nasilony. W naprawdę ciężkich przypadkach chory przestaje też dbać o higienę osobistą.

Objawy w przebiegu dystymii mają tendencje do nasilania się w godzinach popołudniowych i wieczornych. 

Powiązane produkty

Kto może zachorować na dystymię? 

Zazwyczaj na dystymię chorują ludzie młodzi. Zwykle pierwsze objawy dystymii pojawiają się już w okresie dojrzewania, częste są też zachorowania wśród młodych ludzi dorosłych pomiędzy 20. a 30. rokiem życia. Czasami chorują również ludzie starsi, bywa, że choroba dotyka też dzieci. Zwykle większe ryzyko rozwoju dystymii obserwuje się też u kobiet oraz wśród krewnych pierwszego stopnia chorych na depresje endogenną. 

W jaki sposób stawia się rozpoznanie dystymii? 

Rozpoznanie dystymii jest stawiane przez lekarza specjalistę psychiatrii. Stawia on diagnozę na podstawie rozmów z pacjentem oraz po obserwacji zachowania chorego. Aby psychiatra mógł postawić rozpoznanie dystymii, musi on stwierdzić, że co najmniej dwa objawy z wyżej wymienionych utrzymują się u pacjenta przez co najmniej dwa lata, a okresy remisji, jeśli w ogóle występują, trwają nie dłużej niż dwa miesiące.

U dzieci i młodzieży zaś do postawienia ostatecznej diagnozy objawy muszą utrzymywać się przez co najmniej rok. Widać zatem, że aby specjalista mógł postawić ostateczną diagnozę, musi spotykać się z pacjentem długo i regularnie.

Jak leczy się dystymię?

W leczeniu dystymii wykorzystuje się skojarzenie psychoterapii z leczeniem farmakologicznym. W farmakoterapii dystymii najczęściej stosuje się leki należące do inhibitorów zwrotnego wychwytu serotoniny (SSRI), jak również inhibitorów zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny (SNRI) oraz trójcykliczne leki przeciwdepresyjne. Natomiast najczęściej wykorzystywaną formą psychoterapii jest metoda poznawczo-behawioralna.

Leczenie dystymii trwa długo, od kilku do nawet kilkunastu miesięcy. Pacjent musi też zdawać sobie sprawę z tego, że efektów leczenia nie zaobserwuje u siebie też od razu po włączeniu leków czy po rozpoczęciu psychoterapii, tylko najwcześniej po upływie około dwóch tygodni od rozpoczęcia leczenia.

Wybór właściwej metody leczenia dystymii jest również uzależniony od stopnia nasilenia objawów i czasu trwania choroby, zatem lekarz psychiatra zawsze też ustala indywidualny schemat postępowania dla każdego pacjenta. Dzięki temu leczenie jest jak najbardziej efektywne i chory pacjent jak najszybciej zacznie obserwować u siebie systematyczne zmniejszanie się uciążliwych objawów i poprawę swojego samopoczucia. 

Twoje sugestie

Dokładamy wszelkich starań, aby podane zdjęcie i opis oferowanych produktów były aktualne, w pełni prawidłowe oraz kompletne. Jeśli widzisz błąd, poinformuj nas o tym.

Zgłoś uwagi Ikona

Polecane artykuły

  • Wrzodziejące zapalenie jelita grubego – przyczyny, objawy, leczenie, żywienie przy WZJG

    Wrzodziejące zapalenie jelita grubego (WZJG, colitis ulcerosa) jest rozlanym nieswoistym zapaleniem błony śluzowej odbytnicy lub odbytnicy i okrężnicy, prowadzącym w niektórych przypadkach do powstania owrzodzeń. Należy do grupy nieswoistych zapaleń jelit o niewyjaśnionej etiologii. Jak rozpoznać wrzodziejące zapalenie jelita grubego?

  • Łuszczyca paznokci – przyczyny, objawy, leczenie

    Łuszczyca jest przewlekłą zapalną chorobą skóry, przebiegającą z okresami remisji i zaostrzeń, na którą w Polsce choruje prawie milion osób. Choroba najczęściej występuje u rasy białej i w umiarkowanej strefie klimatycznej. Pierwsze objawy łuszczycy mogą wystąpić w dowolnym wieku, jednak zwykle pojawiają się we wczesnym okresie dorosłego życia lub później, około 50–60 roku życia. Łuszczyca charakteryzuje się występowaniem zmian chorobowych zarówno na skórze gładkiej, jak i na owłosionej skórze głowy, a także zmianami w obrębie płytek paznokciowych dłoni i stóp. W cięższych postaciach łuszczyca może również zająć stawy. Zmianom paznokciowym z reguły towarzyszą zmiany w obrębie skóry, chociaż zdarza się, że zmiany chorobowe obejmujące aparat paznokciowy wyprzedzają pojawienie się zmian skórnych nawet o dziesiątki lat.

  • Cytomegalia (CMV) – co to za choroba? Jakie są objawy?

    Cytomegalia jest chorobą wirusową, która wywoływana jest przez wirusa o nazwie Cytomegalovirus hominis, w skrócie CMV. Zakażenie wirusem cytomegalii jest bardzo szeroko rozpowszechnione, natomiast zdecydowana większość infekcji (ponad 99%) przebiega bezobjawowo i pacjent przez przypadek dowiaduje się, że w przeszłości przebył takie zakażenie. Jednak u płodów i noworodków ze względu na niedojrzałość układu odpornościowego, jak również u osób z wrodzonymi lub nabytymi zaburzeniami odpowiedzi immunologicznej, cytomegalia może przebiegać w sposób ostry, a obraz choroby może być bardzo różny.

  • Zakrzepica – przyczyny, objawy, profilaktyka zakrzepowego zapalenia żył powierzchniowych i głębokich

    Zakrzepica (zakrzepowe zapalenie żył) polega na powstaniu w naczyniu żylnym zakrzepu w wyniku zaburzonego przepływu krwi. Nieleczona prowadzi do groźnych powikłań, m.in. do zatorowości płucnej. Wyróżnia się zapalenie żył głębokich i powierzchniowych. Jakie objawy daje zakrzepica i w jaki sposób się ją leczy? Czy istnieją sposoby na to, by jej zapobiec?

  • Nadżerka szyjki macicy (ektopia) – przyczyny, objawy, metody leczenia

    Termin „nadżerka szyjki macicy” oznacza ubytek błony śluzowej. Często jest on nieprawidłowo stosowany na określenie ektopii, która jest zupełnie innym schorzeniem. Rzekoma nadżerka szyjki macicy (tak brzmi inna nazwa ektopii) to zastępowanie nabłonka płaskiego, który fizjologicznie pokrywa tarczę szyjki macicy, nabłonkiem gruczołowym. Zazwyczaj nie daje ona żadnych objawów, a kobieta dowiaduje się o jej istnieniu podczas rutynowego badania ginekologicznego. Kiedy ektopia wymaga szerszej diagnostyki i leczenia? Jakie metody usunięcia „nadżerki” szyjki macicy stosuje się najczęściej?

  • Gastrolog – czym się zajmuje? Jakie choroby leczy?

    Lekarz gastroenterolog jest specjalistą w zakresie chorób układu pokarmowego. Gastrolog diagnozuje i leczy pacjentów z problemami gastrycznymi. Jakimi konkretnie dolegliwościami się zajmuje? Kiedy warto się do niego udać? Czy do gastrologa jest potrzebne skierowanie? Odpowiadamy.

  • Atak paniki – jak wygląda? Co robić, gdy się pojawia?

    Ataki paniki są jednymi z najczęściej występujących zaburzeń lękowych, tuż po zespole lęku uogólnionego oraz fobii społecznej. Objawiają się nagłymi napadami silnego lęku, którym towarzyszą symptomy, takie jak: kołatanie serca, zawroty głowy, duszności, nadmierne pocenie się czy strach przed śmiercią. Dowiedz się, w jaki sposób można sobie poradzić, gdy pojawia się atak paniki.

  • Czego nie można robić przy nadżerce szyjki macicy ? Jak postępować po jej usunięciu?

    Nadżerka szyjki macicy jest rozpoznaniem, które może usłyszeć wiele kobiet w gabinecie ginekologicznym. Warto podkreślić jednak, że określenie „nadżerka” używane jest najczęściej w nieprawidłowy i potoczny sposób. Czym jest nadżerka oraz jak postępować po zabiegu jej usunięcia?

Porozmawiaj z farmaceutą
Infolinia: 800 110 110

Zadzwoń do nas jeśli potrzebujesz porady farmaceuty.
Jesteśmy dla Ciebie czynni całą dobę, 7 dni w tygodniu, bezpłatnie.

Pobierz aplikację mobilną Pobierz aplikację mobilną Doz.pl

Ikona przypomnienie o zażyciu leku.
Zdarza Ci się ominąć dawkę leku?

Zainstaluj aplikację. Stwórz apteczkę. Przypomnimy Ci kiedy wziąć lek.

Dostępna w Aplikacja google play Aplikacja appstore
Dlaczego DOZ.pl
Niższe koszta leczenia

Darmowa dostawa do Apteki
Bezpłatna Infolinia dla Pacjentów.

ikona niższe koszty leczenia
Bezpieczeństwo

Weryfikacja interakcji leków.
Encyklopedia leków i ziół

Ikona encklopedia leków i ziół
Wsparcie w leczeniu

Porady na czacie z Farmaceutą.
E-wizyta z lekarzem specjalistą.

Ikona porady na czacie z farmaceutą
Newsletter

Bądź na bieżąco z DOZ.pl

Ważne: Użytkowanie Witryny oznacza zgodę na wykorzystywanie plików cookie. Szczegółowe informacje w Regulaminie.

Zamnij